Παρακαλάμε για ενδιαφέρον κι ύστερα μας πνίγει

Δύσκολος ο έρωτας, το ξέρεις καλά. Αποζητά πράγματα κι όταν επιτέλους του δοθούν, δεν τα θέλει πια. Όταν αποκτήσεις για κάποιον λίγο παραπάνω ενδιαφέρον απ’ το πλαίσιο του φιλικού, θέλεις/ελπίζεις ότι κι αυτός θα αποκτήσει το ίδιο ενδιαφέρον για ‘σένα κι άμεσα θα στο δείξει. Υπάρχουν όρια, όμως, ανάμεσα στο «αποδεικνύω το ενδιαφέρον μου» και στο «πνίγω με το ενδιαφέρον μου»;

Θέλεις να σε θέλει. Να σε θέλει πολύ και να στο δείχνει κάθε στιγμή, με κάθε τρόπο, ανεξαρτήτως περιστάσεων. Θέλεις ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες ή έστω καψουρεύτηκες, να κάνει τα πάντα για να σε πείσει ότι σε θέλει, ότι δεν υπάρχει άλλο πλάσμα σε αυτή τη Γη για το οποίο θα προσπαθούσε τόσο.

Αποζητάς την απεριόριστη προσοχή, ποθείς να βλέπεις στα μάτια του την έξαψη, τη φλόγα που του δημιουργείς μόνο εσύ. Να καταλαβαίνεις ότι θέλει εσένα και μόνο εσένα -και να το καταλαβαίνουν κι οι άλλοι, για να ανακουφίζει τις ανασφάλειές σου. Θες να σε ψάχνει, να του λείπεις, να σου υπενθυμίζει συχνά ότι είσαι ό,τι πιο όμορφο έχει δει, να σε διεκδικεί διαρκώς.

Μόλις όμως τα κάνει όλα αυτά κι εσύ σιγουρευτείς για το ποσό σε θέλει, απλά ξενερώνεις. Δεν ενθουσιάζεσαι, ούτε καν ανακουφίζεσαι. Ενώ αναζητούσες όλη αυτή την επιβεβαίωση, μόλις την πάρεις, το απόλυτο κενό. Σαν να μην έχεις πλέον κάτι να περιμένεις, σαν να μη σε ενθουσιάζει το όνομά του στη θέση του αποστολέα των μηνυμάτων σου. Δεν διαβάζεις πια τις συνομιλίες σας για να ξανασκεφτείς τις μικρές στιγμές σας, δεν τον ψάχνεις, δεν επιδιώκεις μια συνάντηση. Δεν τα κάνεις όλα αυτά, γιατί ξέρεις ότι αν δεν τα κάνεις εσύ, δεν έγινε και κάτι, θα τα κάνει εκείνος και για τους δυο σας. Κι έτσι επαναπαύεσαι, δίνοντας βήμα στον εγωισμό σου.

Ζητούσες κάτι και τώρα που το έχεις δεν το θέλεις πια. Διαστροφή; Ίσως. Κάποτε παρακαλούσες γι’ αυτό το ενδιαφέρον και τώρα λες ότι δε σ’ αφήνει να ανασάνεις, πως πιέζεσαι. Μήπως, τελικά, δεν ξέρεις τι θέλεις; Πώς γίνεται να σε πνίγει κάτι για το οποίο πάλεψες πολύ για να το αποκτήσεις;

Μπορείς να φανταστείς ποσό θάρρος χρειάζεται κάποιος για να δείξει με πράξεις κι όχι απλώς με λέξεις ότι νοιάζεται για κάποιον άλλον; Πόσα ρισκάρει; Πόσο εκτίθεται; Εσύ λες ότι σε πνιγεί το ενδιαφέρον του κι ο άλλος μπορεί να πνίγεται στη δήθεν αδιαφορία σου. Δήθεν όχι γιατί την προσποιείσαι, αλλά γιατί αν σταματήσει να ενδιαφέρεται, όταν τα συναισθήματά του δε θα ‘ναι πια δεδομένα, θα ‘σαι εσύ αυτός που θα καίγεται.

Έτσι είναι οι άνθρωποι, πάντα ζητούν αυτό που δεν μπορούν να έχουν κι όταν επιτέλους το αποκτήσουν ή επιβεβαιώσουν ότι ενδέχεται να μπορέσουν να το κάνουν δικό τους, χορταίνουν την εγωιστική πείνα τους και προχωράνε. Είναι στη φύση μας να λαχταράμε περισσότερο ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε και να υποτιμάμε ό,τι έχουμε ήδη κερδίσει.

Εκεί που έσκαγες το πιο φωτεινό χαμόγελο σε κάθε «τι κάνεις», «πού είσαι τώρα;», «τι θα κάνεις μετά;», τώρα τα βλέπεις και αναρωτιέσαι πότε διέπραξες το ρημάδι το έγκλημα και σε κάλεσαν απ’ το ανακριτικό τμήμα.

Μην πέσεις στην παγίδα του ανικανοποίητου, μην αγνοείς το ενδιαφέρον κάποιου -ειδικά αν κάποτε το διεκδικούσες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή∙ μην το ξεχνάς. Να χαίρεσαι και να εκτιμάς τον άνθρωπο που «σε πνιγεί» με το νοιάξιμό του ενώ τόσοι άλλοι πνίγονται από αδιαφορίες -κι αν το σκεφτείς καλύτερα, ξέρεις ότι συγκριτικά η αδιαφορία πάντα πνιγεί πιο βαθιά.