Η διαρκής ανησυχία αν είσαι καλός γονιός

Δε γεννιέσαι γονιός, αλλά γίνεσαι. Η οποιαδήποτε ιδιότητα που μας χαρακτηρίζει στην πορεία της ζωής μας δεν είναι έμφυτη. Κανείς μας δεν έχει γεννηθεί γνωρίζοντας πώς να χειρίζεται τις καταστάσεις ή έστω πώς να προσαρμόζεται στους ρόλους που καλείται να παίξει.

Σίγουρα, υπάρχει μια έφεση σε κάτι κι αυτό είναι το λεγόμενο «ταλέντο», που το ανακαλύπτεις μέσα στο χρόνο. Εκείνο το στοιχείο μας που μας ελκύει ολοένα και περισσότερο προκαλώντας μας να το ανακαλύψουμε. Να το μελετήσουμε, να δείξουμε ενδιαφέρον και να ασχοληθούμε σε βάθος. Κάπως έτσι, αυτό εξελίσσεται καθώς ωριμάζουμε και γίνεται ταυτόσημο με την προσωπικότητά μας. Είναι εκείνη η δεξιότητα που μας κάνει να ξεχωρίζουμε.

Τι έχεις, όμως, να πεις για την ιδιότητα του γονιού; Κανείς δεν ξέρει μέχρι να το βιώσει. Ούτε όμως και τότε γνωρίζεις αν, τελικά, όλες αυτές οι στιγμές που ξεδιπλώνονται στην καθημερινότητά σου κι ο τρόπος που τις διαχειρίζεσαι, θα σε τιμήσουν με τον τίτλο του καλού γονέα. Κι αυτή είναι μια απορία που θα σε κυνηγάει σε κάθε κίνησή σου, σε κάθε λέξη σου. Ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να σου δώσει την ειλικρινή απάντηση, να σ’ επιβεβαιώσει ή να σ’ απορρίψει, είναι το ίδιο το παιδί σου.

Εκείνο θα σε κρίνει, εκείνο θα σου αποδώσει ευθύνες ή θα σε επιβραβεύσει. Είναι εκείνο το πλάσμα που κάθε μέρα θα φροντίζεις να μη στεναχωρηθεί, να μη χτυπήσει, να μην απογοητευτεί, κάνοντας ό,τι μπορείς για να το κρατήσεις μακριά από δυσάρεστα συναισθήματα. Θα ‘σαι πάντα κοντά του, άλλοτε υπερπροστατευτικός, άλλοτε υπερβολικός και πιεστικός, συγχύζοντας την ανάγκη σου για φροντίδα με τον έλεγχο. Δεν ξέρεις πότε πρέπει να σταματάς και ν’ απομακρύνεσαι, πότε να ‘σαι αυστηρός και πότε ευάλωτος, πότε να βάζεις φρένο στην ανησυχία σου.

Αναρωτιέσαι, αμφισβητείς, αγχώνεσαι, αναζητάς άλλοτε σε βιβλία κι άλλοτε ανάμεσα σε σελίδες στο διαδίκτυο και σε διάφορα forum, να δεις, να μάθεις, να συγκρίνεις και να ενημερωθείς καταλλήλως για τη σωστή ανάπτυξη του παιδιού σου. Με δέος και με προσήλωση ακούς έμπειρους γονείς, φίλους και συγγενείς για το πώς αντιμετώπισαν ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις. Γεγονότα καθημερινά, ζητήματα ρουτίνας που εσένα σου φαίνονται βουνό και συνεχώς τρέχεις να τα προλάβεις όλα για να μη σε προλάβουν εκείνα, για να μην κριθείς ανεπαρκής.

Ένας διαρκής αγώνας δρόμου. Δεν είναι ότι πρέπει να φτάσεις γρήγορα στο τέρμα, αλλά το παιδί μεγαλώνει γρήγορα και συνεχώς αλλάζει, έτσι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να σκεφτείς τις κινήσεις σου. Καθοδηγείσαι απ’ το ένστικτό σου, ακολουθείς το ρυθμό και προσπαθείς σε δευτερόλεπτα να κρίνεις τις αποφάσεις σου. Η αυτοκριτική σου δεν ησυχάζει, αλλά ποιος υπολογίζει τη δική σου κρίση. Έτσι καταλαβαίνεις, νιώθεις και πράττεις.

Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα ακούσεις εκείνα τα αρνητικά σχόλια, που τρέμεις. Δεν προλαβαίνεις, όμως, να το σκεφτείς για πολύ. Το παιδί μεγαλώνει, σε χρειάζεται, δε σταματάς να προσπαθείς. Όντως, κάποια στιγμή, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την αλήθεια του, θα κριθείς εκ του αποτελέσματος και, σίγουρα, ποτέ δε θα ‘σαι έτοιμος γι’ αυτό. Αυτό είναι και το σαράκι που σε τρώει τόσα χρόνια, αν τα κάνεις όλα σωστά.

Αν έχεις απογοητεύσει το παιδί σου, αυτός θα ‘ναι ο χειρότερος πόνος που θα βιώσεις στη ζωή σου. Τίποτα δε θα συγκριθεί με εκείνη τη στιγμή, γιατί θα ‘ναι λόγια από έναν άνθρωπο που θα έχεις προσπαθήσει πολύ για να τον εξημερώσεις.

Η αγάπη, όμως, όλα τα νικά κι έτσι θα το διαχειριστείς κι αυτό. Είτε θα σου συμβεί στην εφηβεία είτε στην ενηλικίωσή του, ένα είναι σίγουρο: όποιο παράπονό του κι αν ακουστεί, δε θα σε αφήσει σε ησυχία. Δεν έχουν σημασία τα λόγια που θα ειπωθούν κι η αιτία εκείνη που θα σε κάνει να ‘ρθεις σε αντιπαράθεση μαζί του. Θα αναθεωρήσεις, θα σε μαλώσεις και θα ανατρέξεις στο βιβλίο του παρελθόντος να κατακρίνεις τον εαυτό σου. Σαν παυσίπονο θα λειτουργήσει η σκέψη σου, για να δώσεις μια λύση που τότε δεν έδωσες.

Όσο κι αν θα ‘χεις την ανάγκη να ηρεμήσεις, η μεγαλύτερη ανάγκη σου θα ‘ναι να ηρεμήσεις το παιδί σου. Να του δώσεις να καταλάβει ότι είσαι κι ήσουν άνθρωπος με αδυναμίες και λάθη, που έγιναν και δε διαγράφονται. Μόνο όταν σε συγχωρέσει θα νιώσεις γαλήνη. Μόνο τότε θα καταλάβεις πως έκανες, τελικά, καλή δουλειά, μεγαλώνοντας έναν ώριμο άνθρωπο, που μπορεί να κατανοήσει και να συναισθανθεί.

Είσαι περήφανος για το δημιούργημά σου, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, με τη δική του προσωπικότητα και τη δική του ζωή, που τον περιμένει να την κατακτήσει.