Τα τραγούδια γράφτηκαν απ' αυτούς που ένιωσαν πολύ

Είναι πολλές οι φορές που το αγαπημένο σου κομμάτι δεν είναι γνωστό σε όλους. Καθόλου περίεργο. Αφού τα καλύτερα τραγούδια γράφτηκαν από άτομα που δεν βρίσκονταν στο συγκεκριμένο χώρο αλλά ήταν γεμάτα από αληθινά αισθήματα. Γράφτηκαν από κάποιον που αποπειράθηκε να κάνει τραγούδι όλα όσα νιώθει. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι γραμμένο από εκείνον που για την παρέα, ίσως να είναι ο πιο απόμακρος. Είναι γραμμένο από εκείνον που δεν αντέχει να κρατάει μέσα του όλα όσα νιώθει και παράλληλα τον κάνουν να είναι άνθρωπος. Ίσως να μην είναι κάποιος από τους καλύτερους στιχουργούς, αλλά από τα άτομα που πιθανόν να είναι άσχετα με τον κλάδο. Απλά ένιωσε την επιθυμία να κάνει περισσότερους ανθρώπους να προσπαθήσουν να αντιληφθούν -έστω και στο ελάχιστο- όσα νιώθει ο ίδιος, μέσα από κάθε λέξη του, μέσα από τα κομμάτια του.

Απίστευτα δύσκολο κάποιος, σχεδόν άπειρος, να καταφέρει να αποτυπώσει τα συναισθήματά του σε χαρτί και να σε κάνει να νιώσεις έως και το διπλάσιο από ότι νιώθει αυτός. Οποιοδήποτε στιλ μουσική κι αν είναι, ραπ, ροκ ή ακόμα και μια μπαλάντα που γράφτηκε, είναι ικανή να σε κάνει να ανατριχιάσεις. Αυτός ο άνθρωπος πέρασε μια νύχτα πάνω από το κομμάτι αυτό για να βγάλει σκέψεις μιας ολόκληρης ζωής. Μια χαμένη αγάπη, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ακόμα και το πιο συνηθισμένο, εκείνος το είδε σαν πηγή έμπνευσης και είχε ως σκοπό να σε κάνει να νιώσεις μέσα από κάθε του λέξη. Να ανατριχιάζεις και να ταυτίζεσαι με κάθε στίχο. Μπορεί για σένα να είναι κάτι το δύσκολο για αυτόν ήταν απλά αναπόφευκτο.

Είναι η προσπάθεια του, αν θέλεις, να κρατάει ζωντανό το απωθημένο του, μέσα από αυτό το τραγούδι. Προσπαθεί μ’ αυτό το κομμάτι να απομακρύνει οτιδήποτε έχει στο μυαλό του, κι ας ξέρει πως κάθε φορά που το ακούει θα τον καίει. Μέσα από κάθε λέξη που γράφει, εμφανίζεται κι ένα συναίσθημα. Ένα τραγούδι είναι μονάχα κουπλέ και ρεφρέν μα κάθε φορά που το ακούς βρίσκεσαι στη θέση του πρωταγωνιστή, στο videoclip. Τόσο αληθινό, σε αγγίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι πως γράφτηκε για σένα, μα απλά γράφτηκε από κάποιον που ένιωσε περισσότερα από όσα μπορούσε να εκφράσει αλλιώς.

Καθώς διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχεις στο μυαλό σου ήδη αυτό το κομμάτι. Το κομμάτι που καθώς γραφόταν, ο στιχουργός είχε δίπλα του ένα κουτάκι μπίρα κι ένα πακέτο τσιγάρα, για να μπορέσει να αποτυπώσει στο τραγούδι ακριβώς ό,τι νιώθει, τίποτα λιγότερο. Το έγραψε γι’ ανθρώπους που ήξερε, που γνώριζε, ή ακόμη γι’ αυτούς που θα γνώριζε στην πορεία. Διέθετε ελάχιστα
μέσα κι ακόμα λιγότερα χρήματα, κατακτιόνταν από ένα είδος ανενδοίαστου ρομαντισμού κι αυτοκαταστροφικών τάσεων. Είχε τη θέληση να κοιτάξει προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως εκεί, μέσα τους, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, άλλος αδιανόητα αμήχανος, άλλος όμορφα αφελής, ίσως άλλος -σε γενικές γραμμές- κακοπροαίρετος, ενώ άλλος λίγο εγωιστής και τέλος, άλλος βαθιά περίπλοκος. Ήθελε να τους αγγίξει όλους.

Ξέρεις είναι πολλά τα συναισθήματα που σε κάνει να νιώσεις ένα κομμάτι. Σίγουρα η μελαγχολία, ο θυμός, η αγριάδα, αλλά και οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο συναίσθημα υπάρχει, είναι σίγουρο πως ταιριάζει και με την αντίστοιχη μουσική. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού η μουσική φτιάχνεται από τον άνθρωπο. Μια μουσική, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας άψογος ψυχολόγος, αφού πολλές φορές τείνει να μοιάζει σε όσα μας φέρνουν συναίσθημα.

Ένα τραγούδι που γράφτηκε από κάποιον που αγάπησε, πόνεσε, έκλαψε μα πάνω από όλα ένιωσε, γράφτηκε για να αγκαλιάσει καθέναν μας ξεχωριστά ,για όλα τα παραπάνω αλλά κυρίως, για όλα τα υπόλοιπα!