Το μήνυμα που δε σου έστειλα

Πιάνω το κινητό κι αρχίζω να πληκτρολογώ λέξεις και σκέψεις χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Ίσως να φταίει το κρασί, δε ξέρω. Μπορεί κάθε γουλιά που πίνω να μου θύμιζε εσένα και τις αδυναμίες σου.

Ξαφνικά μου έρχεται θυμός κι οι φίλοι γύρω κουράζονται πια όταν τους λέω πως σε ξεπέρασα. Δε με πιστεύουν και το ξέρω, το βλέπω στα μάτια τους. Ελπίζουν κι εύχονται να λέω την αλήθεια, αλλά δεν τους τη λέω. Αρχίζω να γράφω πάλι κι αυτή τη φορά χωρίς σταματημό. Με το που ξεκινάει ένα συγκεκριμένο τραγούδι, απ’ την πρώτη κιόλας νότα, σταματάω να γράφω, γιατί έχει αρχίσει ήδη να μου θυμίζει γεγονότα. Μα πραγματικά, η μουσική καταφέρνει έτσι απλά να μου ταξιδεύει την ψυχή και το μυαλό σε μέρη που έχω βάλει απαγορευτικό εισόδου εδώ και καιρό.

Λέω να ανάψω τσιγάρο και μαζί του ας καούν κι όλα όσα νιώθω για σένα. Ας σβήσουν όσα δεν πρέπει να νιώθω. «Πρέπει»· μια λέξη που ποτέ δε μου άρεσε. Όταν μου έλεγαν πως δεν πρέπει να κάνω κάτι, πάντα σαν μικρό παιδί τολμούσα και πλησίαζα να παίξω με τη φωτιά.

Αυτό ήσουν κι εσύ μωρό μου, μια φωτιά. Που ήρθε και μ’ έκαψε, αλλά στο υπόσχομαι πως δε με σκότωσε. Ίσως κι να προκάλεσες κάποια συναισθηματικά εγκαύματα πάνω μου, αλλά ήταν που σου το επέτρεψα. Με την τρέλα μου και τον ρομαντισμό μου, πίστευα πως ό,τι ζήσαμε ήταν αληθινό. Μόνο που «κάθε αλήθεια», λέει ένας στίχος, «κρύβει κι ένα ψέμα».

Σε λέω «μωρό μου», μα μου μοιάζει ειρωνικό να χρησιμοποιώ την κτητική αντωνυμία «μου», λες κι είσαι δικός μου. Ας παραδεχτούμε πως ποτέ δεν ήσουν κι αν εσύ πάντα το ήξερες, προσωπικά δεν τολμούσα να το παραδεχτώ κι άργησα πολύ μέχρι να το καταλάβω. Ευτυχώς που το τραγούδι εκείνο που άκουγα πριν, τελείωσε. Θύμιζε εκείνη τη μουσική που έπαιζε όταν με φίλησες για πρώτη φορά.

Μάλλον ήσουν ένας καλός ηθοποιός. Ο καλύτερος –μπορώ να παραδεχτώ– που έχω γνωρίσει ως τώρα, οποίος χρησιμοποίησε κάθε μέσο αναγκαίο για να πείσει τον θεατή του πως το έργο που διαδραματίζεται μπροστά του είναι αληθινό. Μπορεί να πλήρωσα λίγο πιο ακριβά απ’ όσο άξιζε για να παρακολουθήσω μια παράσταση βλέποντας εσένα να μου τάζεις τον ουρανό με τα άστρα και να χτίζεις μπροστά μου ένα μέλλον, που ενώ με καλείς να είμαι μέρος του ξαφνικά τα ανατρέπεις όλα.

Μίλαγες για κοινά ταξίδια και φιλιά, αγκαλιές σφιχτές κι όνειρα. Με είχες πείσει πως τα επόμενα βήματά μας θα τα περπατούσαμε χέρι-χέρι. Μα αγάπη μου, εσύ αποφάσισες πότε η παράσταση θα τελειώσει. Μόνο που αυτή η παράσταση για εμένα ήταν η πραγματικότητά μου. Φαίνεται πως τα όνειρά μου τα έχτιζα με τον εαυτό μου και μοιάζουν λες κι είναι κάστρα στην άμμο.

Μετά το τέλος της παράστασης, να ξέρεις, σε χειροκρότησα με όση δύναμη είχα. Με ένα παλαμάκι ηχηρό και εγκάρδιο κι ας είχα μέσα μου θυμό. Μόνο που η φωτιά σου με έκαψε. Μου άφησε, θα έλεγα, σημάδια και μικρές αμυχές, μόνο και μόνο σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου πως τα κατάφερα κι επιβίωσα απ’ την πιο δυνατή φωτιά .

Είναι και θέμα τύχης, βέβαια, μωρό μου. Γιατί ήμουν η μόνη αλήθεια μέσα με ένα ψέμα που εσύ έχεις αποφασίσει να ζεις. Μα όταν έχω κάποιον απέναντι μου δε μου αρέσει να παίζω παράσταση γιατί δεν έχω καμιά ανάγκη να υποκριθώ κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Μπορώ να εκφράσω κάθε μου συναίσθημα χωρίς να ντρέπομαι γι΄αυτό.

Μα, στ΄ αλήθεια με στεναχωρεί που τώρα, ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο συνειδητοποιώ πως το πρόβλημα δεν είναι που δε σε έχω ξεπεράσει αλλά πως δεν μπορείς να καταλάβεις και να διακρίνεις τα συναισθήματά μου. Δε χρειάζεται να σε ενοχλήσει αυτό που σου λέω, αλλά μόνο οι δυνατοί δε φοβούνται να δείξουν τι πραγματικά νιώθουν.

Μπορεί να μου ακούγεται λυπηρό που δεν ένιωσες όντως κάτι για μένα, μα παράλληλα νιώθω καλά που τουλάχιστον από μεριάς μου κατάφερα να σε αγαπήσω αληθινά. Κι αυτή την αλήθεια μάλλον δεν μπόρεσες να τη διαχειριστείς. Πρέπει να μπορείς να αντέξεις την αληθινή αγάπη.

Το μήνυμα που τόση ώρα πληκτρολογώ, δε θα σου το στείλω και ποτέ δε θα το διαβάσεις. Δεν είναι θέμα δειλίας, αλλά αξιοπρέπειας. Δεν πρόκειται να σου δώσω την ικανοποίηση να μάθεις πως κατάφερες να με πονέσεις. Σημασία δεν έχει τι ένιωσα μέσα μου, αλλά πως η παράσταση, μάτια μου, τελείωσε οριστικά γιατί αποφάσισα αυτή τη φορά να σε αφήσω να συνεχίσεις όπως νομίζεις τη ζωή σου.

Η ζωή, συνήθως, μας δίνει τα μαθήματα που πρέπει να πάρουμε. Κι αν το θέατρό σου κλείνει κι η αυλαία πέφτει, εσύ, για πες μου, τι θα κάνεις μετά;