Στο άκουσμα «πρώην» σκεφτόμαστε μόνο έναν!

Στη ζωή μας οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Άλλοι μένουν για πολύ, άλλοι πάλι για πολύ λίγο. Όμως το σίγουρο είναι ότι ο καθένας αφήνει το σημάδι του, θετικό ή αρνητικό, μεγαλύτερο ή μικρότερο, βαθύ ή επιφανειακό.

Όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις, τα πράγματα δε διαφέρουν και πολύ. Θα γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους, θα κάνουμε σχέσεις με κάποιους απ’ αυτούς και θα μάθουμε τι τελικά μας αξίζει και τι όχι. Ωστόσο, δύσκολα θα τους αποκαλέσουμε όλους «πρώην». Η λέξη αυτή φαίνεται να ‘χει πολύ μεγαλύτερη σημασία για το ασυνείδητό μας από αυτή που κυριολεκτικά της δίνουμε.

Θα κάνουμε σχέσεις με ανθρώπους, θα μας στιγματίσουν κάμποσοι στο πέρασμα των χρόνων, θα μας αλλάξουν και θα μας διαμορφώσουν σ’ αυτό που είμαστε σήμερα, όμως μόνο ένας πραγματικά θα χωράει στον ορισμό «πρώην», μόνο αυτό το ένα πρόσωπο θα σκεφτόμαστε όταν η κουβέντα γυρνά γύρω απ’ το ερωτικό παρελθόν μας. Κι αυτό δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με το ποιος ήταν χρονικά ο τελευταίος δεσμός μας που έληξε. Έχει να κάνει με πολλά παραπάνω.

Την ταμπέλα «πρώην» κουβαλά μόνο αυτός που στο μυαλό μας έχει χαραχτεί ως ο σημαντικότερος, αυτός που αγαπήσαμε ή μας πλήγωσε περισσότερο -κι αυτά τα δύο συχνά συνδυάζονται. Αυτός που μοιραστήκαμε στιγμές που με κανέναν άλλον μέχρι τώρα δεν έχουμε ζήσει. Καλώς ή κακώς, στη μνήμη μας μένει μονάχα ο άνθρωπος που έδωσε νόημα στον έρωτα.

Σίγουρα, μπορεί να κάνουμε πολλές σχέσεις, αλλά κι εμείς οι ίδιοι παραδεχόμαστε στον εαυτό μας πως δεν έχουν όλες την ίδια δύναμη, πως δεν ερωτευόμαστε κάθε φορά, ούτε χρειαστήκαμε τον ίδιο χρόνο για να ξεπεράσουμε την καθεμία από αυτές. Αυτό γιατί τα αισθήματα κάθε φορά ήταν διαφορετικά, άλλοτε παθιασμένα κι άλλοτε χλιαρά. Εξαρτάται, επομένως,  απ’ τον άνθρωπο που είχαμε απέναντί μας και το πόσα κομμάτια του εαυτού μας θυσιάσαμε αλλά κι εξελίξαμε γι’ αυτή τη σχέση.

Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν και μας ανακουφίζει η απουσία τους, υπάρχουν κι εκείνοι (οι ελάχιστοι) που βγαίνουν απ’ τη ζωή μας, μένουν όμως στο μυαλό μας και στην καρδιά μας και κατέχουν πολύ σημαντική θέση εκεί.

Γιατί, πράγματι, υπάρχουν σχέσεις που είμαστε ευγνώμονες που τελείωσαν, αφού στην πορεία καταλάβαμε πως δεν ταιριάζαμε πραγματικά με αυτόν που είχαμε δίπλα μας. Υπάρχουν όμως κι άλλες, που με το φινάλε τους μας διέλυσαν, μας άφησαν ένα κράμα πικρίας, νοσταλγίας αλλά και μερικές απ’ τις πιο όμορφες αναμνήσεις μας. Κι αυτές οι σχέσεις δε θα ‘ναι πολλές, ίσως να ‘ναι και μονάχα μία.

Αυτό ακριβώς, το βαθύ και σπάνιο δέσιμο, είναι που κάνει τον πρώην άνθρωπό μας, συνήθως, μόνο έναν. Έχει αυτό που όλοι οι άλλοι που ήρθαν δεν είχαν, μας έκανε να νιώσουμε ότι όντως μια σχέση είναι σημαντική για την προσωπική μας ολοκλήρωση, ότι μας ανεβάζει ψηλά, ακόμα κι αν η προσγείωση είναι κάποιες φορές βάρβαρη.

Κάθε φορά που θα μιλάμε για αυτόν τον έναν, οι λέξεις μας δε θα ‘χουν καμία κακία, κανένα μίσος, κανένα θυμό. Είμαστε απλά χαρούμενοι που το ζήσαμε. Ξέρουμε ότι τότε μας άξιζε και του αξίζαμε -κι αυτό μας αρκεί!