Ήξερες εξαρχής πού έμπλεκες

Κάθεσαι τώρα και μουρμουράς, με μούτρα απογοητευμένα, πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα. Προσπαθείς να σηκώσεις λίγο την αυτοπεποίθησή σου, πριν γίνει ένα με το πάτωμα -αν δεν έχει ήδη γίνει, δηλαδή. Και τι να πεις όμως; Ποιον να κατηγορήσεις; Σε ποιον να ρίξεις ευθύνες όταν βασικός υπαίτιος είσαι εσύ;

Είχες αγκαλιάσει την ελπίδα, την είχες τραβήξει απ’ τα μαλλιά, και δεν μπορούσες να σκεφτείς καθαρά, άρα ούτε και να πράξεις λογικά. Ήξερες πού έμπλεκες, απλά δεν μπορούσες, ή μάλλον δεν ήθελες, να το παραδεχτείς στον εαυτό σου. Όλες οι σχέσεις κάπως ξεκινάνε. Εκείνη η γνωριμία, εκείνο το βλέμμα που έπεσε πάνω σου σαν ρεύμα –κι άντε να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του– ήταν για σένα η αρχή του κακού.

Όταν εξαρχής γνωρίζεις πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί να σου προσφέρει όσα ζητάς, όταν συμφωνείς ή απλώς συμβιβάζεσαι σε μια «σχεδόν σχέση», πώς έρχεσαι τώρα και παραπονιέσαι; Πώς απαιτείς κάτι παραπάνω; Ξέρεις τι θα σου πουν; «Τα ‘θελες και τα ‘παθες» ή ακόμη πιο λαϊκά «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς». Ας μπουν όμως κι οι άλλοι λίγο στη θέση τη δική σου. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όταν μιλάμε για συναισθήματα, όλοι έχουμε βιώσει το απόλυτο μπέρδεμα στον έρωτα.

Όταν ξεκινά κάτι όμορφο, δε θες να δεις παραπέρα. Όταν αυτός ο ύπουλος άγγελος –που διάβολο θα έπρεπε να τον λέμε κανονικά– σου χτυπάει την πόρτα κι είναι σε θέση επίθεσης με αμέτρητα βέλη στο χέρι του, μπορείς εσύ να αμυνθείς; Βασικά και να μπορείς, άντε να βρεις έναν καλό λόγο για να το κάνεις. Θα κάτσεις να το απολαύσεις. Θα πονέσεις; Θα πληγωθείς; Και τι έγινε; Ο πρώτος θα ‘σαι ή ο τελευταίος; Ας πονέσεις. Ας πληγωθείς. Να μη μετανιώνεις, όμως, ύστερα για τίποτα. Όλα είναι μαθήματα στη ζωή μας κι απ’ τις άστοχες επιλογές μας μόνο πιο ώριμοι βγαίνουμε.

Ξεκινάς κάτι με έναν συγκεκριμένο στόχο στο μυαλό σου, στην προκειμένη μια επαφή μ’ έναν άνθρωπο που προσδοκάς να γίνει κανονική σχέση. Όλα τα σημάδια δείχνουν πως αυτό που ψάχνεις δε θα το βρεις εδώ, μα εσύ δεν τα βλέπεις. Κλείνεις τα μάτια και κοιτάς μόνο το πού θες να πας εσύ. Ελπίζει κι ονειρεύεσαι, κάνεις σχέδια και περιμένεις. Κι αν το αντέχεις, περαστικά σου.

Μη ρίχνεις, όμως, ευθύνες στον άλλον. Πόσο μάλλον αν ήταν εξαρχής ξεκάθαρος μαζί σου. Σου είπε «χαλαρά κι όπου βγει» κι αυτό σχεδόν πάντα σημαίνει πως δε θα βγει πουθενά. Το ήξερες μα το δέχτηκες. Γιατί διαμαρτύρεσαι τώρα; Ειλικρινής δεν ήταν; Επιλογή σου η αναμονή, επιλογή σου κι η μάταιη αγωνία.

Δίνεις χρόνο, ελπίζοντας σε τι; Μέχρι που αντέχεις ή μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για έναν έρωτα που γεννάει αβέβαια, απίστευτα υπέροχα μα μονόπλευρα συναισθήματα; Ποντάρεις στην ανατροπή, ρισκάρεις, όταν ταυτόχρονα ξέρεις πως έχει τη δύναμη να σε πνίξει μες στην αυτοαμφισβήτηση και τις ενοχές. Το διακινδυνεύεις;

Κάνε ό,τι θες. Δικό σου το τομάρι κι η καρδιά, ό,τι γουστάρεις τα κάνεις. Εξάλλου, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Έτσι δε λένε; Έτσι θα ‘ναι! Κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας σηματοδοτεί κάτι. Αν ήρθε για να μείνει, δώσ’ του χρόνο. Αν ήταν ένας απλός περαστικός, που θα χαθεί απ’  τη ζωή σου αργά ή γρήγορα, μην το κουράζεις πολύ και μη χαλιέσαι για κάτι που έχει σίγουρη ημερομηνία λήξης. Χωρίς να θέλουμε να προδικάζουμε καταστάσεις, όλα φαίνονται συνήθως απ’ την αρχή, εμείς κοιτάμε αλλού δήθεν αδιάφορα.

Αν δεν αντέχεις την τροπή που πήραν τα πράγματα, αποχωρείς και πας παρακάτω. Ζύγισέ τα και πάρε τις αποφάσεις σου. Αν, όμως, εσένα σου αρκεί έστω κι αυτό το «σχεδόν», αν το προτιμάς απ’ το «καθόλου», δώσε ό,τι έχεις μέσα σου. Ζήσε το χωρίς περιορισμούς, όρια κι υπερυψωμένα τείχη, δίχως όμως γκρίνιες και κατηγορίες.

Ξέρεις τι φύλλο έχεις, αν παίξεις καλά μπορεί να βγεις και νικητής της παρτίδας. Αρχίζουμε;