Στους δασκάλους μας, τους φάρους μας

Έχεις φτάσει εδώ που έχεις φτάσει, και καμιά φορά νιώθεις ότι ακόμα δεν κατάφερες και πολλά. Ή, έστω, πέτυχες κάποια πράγματα που ποτέ δε σου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα μπορούσες, αλλά, και πάλι, συνεχίζεις να αισθάνεσαι ανεπαρκής. Καμιά φορά, σε βρίζεις κιόλας γι’ αυτό που είσαι. «Αφελής, συγχωρείς εύκολα, αγαθός, λίγα χρόνια πίσω»∙ στολίζεις με διάφορα τον εαυτό σου, και κάπως έτσι σε εμψυχώνεις γι’ αυτά που θα έρθουν!

Εκεί, στην ομίχλη σου τώρα, βλέπεις ένα φως. Δεν είναι, όμως, το πτυχίο! Είπαμε, «είσαι τεμπέλης». Είναι το φως από ένα μήνυμα που διάβασες στο facebook –εκεί που αποσπάται η περισσότερη προσοχή της νέας γενιάς–, που έρχεται από ένα άγνωστο προφίλ. Για φωτογραφία έχει κάτι σκυλάκια κι εξώφυλλο δυο χέρια παιδικά. Το ονοματεπώνυμο, σε πρώτη φάση, δε σου λέει κάτι! Λίγη παραπάνω προσοχή και ξαφνικά τα μάτια σου γυαλίζουν.

Τα χείλη σου δαγκωμένα επαναλαμβάνουν τις πρώτες γραμμές: «Πολυαγαπημένε μου μαθητή…». Το δάκρυ τρέχει όσο το μάτι προχωράει στην παρακάτω πρόταση! «Πόσο χαίρομαι που βλέπω μέσω του προφίλ σου ότι έχεις πετύχει αυτά που ονειρευόσουν σαν σε είχα μαθητή στην…». Σταματάς. Συνειδητοποιείς πόσο παράφρων γίνεσαι ορισμένες φορές, πόσο αγνώμονας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτό γιατί η πλειοψηφία σου μαθαίνει να μετράς επιτυχίες κι όχι να τις ζεις.

«Θυμάμαι σου άρεσε το θέατρο και τώρα βλέπω ότι το καλλιεργείς. Βλέπω πως σπουδάζεις και ταυτόχρονα δουλεύεις κιόλας, κι αυτό με κάνει ακόμα πιο υπερήφανη! Θυμάμαι πως εκείνο το καλοκαίρι που θα ερχόταν πριν σας χαιρετήσω, εσύ θα έδινες για το πτυχίο των αγγλικών κι είχες άγχος! Είδα όμως την φωτογραφία εξωφύλλου σου μπροστά απ’ το μάτι του Λονδίνου και χάρηκα τόσο πολύ που πήγες με Erasmus σε μια τόσο απαιτητική πόλη! Εύχομαι να είσαι καλά!».

Συγκινείσαι μα παράλληλα χαμογελάς σαν παιδί. Σαν εκείνο το παιδί που είχε δει για τελευταία φορά αυτή η αγαπημένη σου καθηγήτρια -πέντε χρόνια την είχες στο ίδιο μάθημα, δε γινόταν να την ξεχάσεις! Έχεις και πάλι κάτι από ‘κείνο το παιδί που το κοιτούσε στα μάτια και του έλεγε ότι θα τα καταφέρει στις πανελλήνιες, γιατί πιστεύει σε αυτό! Εκείνο το παιδί που δεν του άρεσαν τα μαθηματικά στην πρώτη γυμνασίου, αλλά, παρ’ όλα αυτά, του ανέβασε το σύνολο στους βαθμούς προόδου για να μην κοπεί! Εκείνο το παιδί που δεν ήταν ούτε στους καλύτερους ούτε στους χειρότερους, γιατί έτσι. Εκείνον τον έφηβο που «δε θα καταφέρει και πολλά» για κάποιους. Εκείνον τον έφηβο που, ενώ έρχονταν οι γονείς για τους βαθμούς, γι’ αυτόν ερχόταν η γειτόνισσα ή η τρίτη του ξαδέλφη, γιατί οι γονείς δούλευαν! Εκείνον τον ενήλικα που έμοιαζε με δέντρο, που όλο λύγιζε στις δύσκολες  στιγμές, μα δεν έσπασε ποτέ. Έμαθε από νωρίς να πιστεύει μόνος του στον εαυτό του. Κι αυτό δεν έγινε έτσι εύκολα.

Πήγε να πέσει πολλές φορές στα βράχια λόγω ομίχλης και κυμάτων. Αλλά δεν έπεσε. Είχε μάθει να βλέπει το δρόμο που του δείξανε οι φάροι που συνάντησε στη ζωή του. Πίστεψε σε αυτούς, και του βγήκε σε καλό. Το ακόμη καλύτερο είναι ότι αυτοί οι φάροι δε σταμάτησαν ποτέ να δείχνουν το δρόμο και σε άλλα καράβια. Σ’ αυτούς τους φάρους λοιπόν, ας πούμε «ευχαριστώ». Τώρα!

Γιατί τους αγαπάμε ακόμα και σήμερα. Σήμερα που έχουν παιδιά, άσπρα μαλλιά, φαλάκρα, έχουν συνταξιοδοτηθεί ή φύγανε στο εξωτερικό. Ας τους το πούμε πριν να ‘ναι αργά. Γιατί, εδώ που τα λέμε, κάποιους δεν τους προλάβαμε.

Για τη Χριστίνα, τη Χριστίνα, τη Φίλη, την Παρασκευή, τη Χριστίνα, τον Παναγιώτη, τον Μιχάλη.

Ευχαριστώ!