Αχ Αθήνα ξελογιάστρα!

Αν με ρωτήσεις τι αγαπώ περισσότερο στην Αθήνα, θα σου πω «τα πάντα». Το ίδιο κι αν με ρωτούσες τι μισώ σ’ εκείνη. Γιατί αυτή η πόλη έχει τη δύναμη να σε κάνει να τα βλέπεις όλα κι απ’ τις δύο πλευρές. Αρκεί να τη ζήσεις έντονα.

Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής της μπορούν απ’ τη μια να σε εξουθενώσουν κι απ’ την άλλη να σε κάνουν να νιώθεις εικοσάχρονος. Έχει νεύρο αυτή η πόλη, δεν μπορείς να μην της το αναγνωρίσεις. Σε παρασύρει σ’ ένα ξέφρενο χορό και δε σου αφήνει κανένα περιθώριο ν’ αντισταθείς.

Καμιά φωτογραφία σε κανέναν τουριστικό οδηγό δε μπορεί να σε προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ζήσεις. Θα προσπαθήσεις να κλείσεις τα’ αφτιά σου απ’ την τόση φασαρία, τη στιγμή που θα θες να τα τεντώσεις για ν’ ακούσεις κι άλλη. Θ’ αγανακτήσεις με τον έντονο ήλιο που θα σε χτυπά απ’ το πρωί ως αργά τ’ απόγευμα, τη στιγμή που θ’ αποζητάς λίγο ακόμη απ’  το χάδι του. Θ’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι για το πόση τρέλα μπορεί να κουβαλά ένας μικρός λαός, ενώ ταυτόχρονα θα παρακαλάς να είχες μέσα σου έστω και το 1/3 αυτής. Θ’ αγαπήσεις αυτή τη χώρα τόσο έντονα, όπως ακριβώς και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Θα δώσεις υπόσχεση στον εαυτό σου ότι σύντομα θα την ξαναεπισκεφτείς, γιατί μια φορά μονάχα δε φτάνει.

Τι να πρωτοπείς γι’ αυτήν την πόλη; Έχεις να καμαρώνεις για την Πλάκα που της δίνει ένα vintage αέρα. Έχεις να θαυμάζεις την Ακρόπολη που σε κάνει να καταλαβαίνεις επιτέλους, γιατί ο άνθρωπος θεωρείται ανώτερος απ’ τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη. Έχεις τις μυρωδιές από τα τοπικά εδέσματα να σου σπάνε κάθε τρεις και λίγο τη μύτη. Και πάνω απ’ όλα, έχεις τη δυνατότητα ν’ αντιληφθείς πώς γίνεται, όταν όλοι σ’ έχουν προδώσει και σε πολεμούν, εσύ να βρίσκεις τη δύναμη ν’ αντιστέκεσαι και να χαμογελάς.

Αν μ’ έβαζες να διαλέξω ανάμεσα σ’ ένα πανάκριβο διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης και σ’ ένα ισόγειο στην πλατεία των Εξαρχείων, με το χέρι στην καρδιά θα επέλεγα το δεύτερο. Κι αυτό, όχι επειδή χαρακτηρίζομαι ως επαναστατικό πνεύμα με ονειροπαρμένα μυαλά, αλλά γιατί μονάχα εκεί μπορείς να καταλάβεις το νόημα της ζωής. Εκεί, ανάμεσα σε ετοιμόρροπα κτίρια και κρυφές γωνιές, εκκεντρικές παρουσίες και σιωπηλά βλέμματα, σπασμένα πεζοδρόμια και τοίχους με συνθήματα, μπορείς να δεις τη ζωή να χάνεται και την ελπίδα να ξαναγεννιέται.

Σ’ αυτήν την πόλη θα μπουχτίσεις μπλε χρώμα. Γιατί, βλέπεις, ό,τι διαθέτει η Αθήνα ανήκει στον υπερθετικό βαθμό. Κι αν αποφασίσεις ν’ αφήσεις λιγάκι το κέντρο στη φασαρία του και τραβήξεις νότια, εκεί είναι που θα δεις όλες τις αποχρώσεις του μπλε να παίζουν μεταξύ τους. Άφησε το βλέμμα σου να τρέξει στον ορίζοντα και καμάρωσε τη μάχη ουρανού και θάλασσας για το ποιος τελικά έχει το καθαρότερο γαλάζιο που υπάρχει. Μη στενοχωρηθείς αν δεν καταφέρεις στο τέλος να βγάλεις τον νικητή.

Στα βόρεια της πόλης θα μπερδευτείς και θα νομίσεις ότι βρίσκεσαι σε επαρχία. Η ησυχία κι η φύση θα σε ξεγελάσουν και θα σου δώσουν το χρόνο ν’ απολαύσεις τη θέα της από ψηλά, γεμίζοντας τη φωτογραφική σου μηχανή με αξέχαστες αναμνήσεις.

Και για το βράδυ σε περιμένουν εκπλήξεις. Αν η πρωινή βόλτα σου φάνηκε γεμάτη, η νυχτερινή Αθήνα δεν πρόκειται να σ’ αφήσει έτσι εύκολα ν’ αποκάμεις. Τα χιλιάδες φώτα κι  οι μουσικές θα πυροδοτήσουν στη στιγμή τη διάθεσή σου για ξεφάντωμα. Η βραδιά ξεκινά μ’ ένα καλό δείπνο, προτού συνεχιστεί με κάθε λογής ποτά που θα τεστάρουν τις αντοχές και τον οισοφάγο σου. Αυτή η πόλη δεν ξέρει τι πάει να πει κούραση.

Βάλε, λοιπόν τα καλά σου –αν δεν έχεις, δεν πειράζει, βάλε ό,τι διαθέτεις- κι ετοιμάσου ν’ αναθεωρήσεις τον όρο «διασκέδαση». Γιατί, στην ουσία, αυτό κάνει την Αθήνα ξεχωριστή· ο τρόπος που έχει να σε βγάζει απ’ τα νερά σου και να σε κάνει ν’ ακολουθείς τα δικά της. Κι όχι απλώς να τ’ ακολουθείς, αλλά να τα κάνεις και τρόπο ζωής σου.  Να τα γουστάρεις. Ν’ αγαπήσεις την κίνηση στους δρόμους, τα στενά δρομάκια της, τα μαγαζιά της, τα γέλια που αντηχούν στις γειτονιές της, μα πάνω απ’ όλα, τους ανθρώπους της.

Γιατί η Αθήνα είναι οι άνθρωποί της.