Από πότε η αισιοδοξία βαφτίστηκε ανωριμότητα;

Αν είσαι ενήλικας και διατηρείς το ρομαντισμό σου, τότε το πιθανότερο είναι να σε αποκαλέσουν αφελή, ίσως κι ανώριμο. Στην κοινωνία που μεγαλώνουμε το να παραμένεις ρομαντικός θεωρείται αδυναμία Σε κοιτάνε με ένα ύφος λίγο υποτιμητικό και μέσα τους αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να μην ενηλικιώνεσαι.

Μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που η σοβαρότητα πρέπει να ‘ρχεται με την ωρίμανσή μας ηλικιακά κι οτιδήποτε άλλο θεωρείται απλά μη αποδεκτό, ίσως και κατακριτέο. Ως ενήλικες πρέπει να ‘μαστε ρεαλιστές, να επιβιώνουμε με τη λογική και να ακολουθούμε αυστηρά τους κανόνες. Η αισιόδοξη ματιά κι η φωτεινή πλευρά χάνεται με τα χρόνια, και τη θέση τους παίρνουν η γκρίζα ζωή κι η ψυχρή λογική. Μόνο έτσι μπορούν να σε αποδεχτούν ως υπεύθυνο ενήλικα.

Τα σκοτάδια είναι κομμάτι της ζωής μας κι επικρατεί η άποψη πως αν πας με τη λογική, κι αποτάξεις ρομαντισμούς και χαζοσυναισθηματισμούς, τότε θα καταφέρεις να κερδίσεις όλα όσα θεωρούνται επιτυχία. Μια καλή δουλειά, έναν επιτυχημένο κι οικονομικά συμφέροντα γάμο, ένα σπίτι και μια όμορφη, τακτοποιημένη, ζωή.

Το τίμημα για όλα αυτά είναι να χάσεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων, τη δυνατότητα να βλέπεις με αισιόδοξη ματιά τις δυσκολίες που εμφανίζονται και να μην το βάζεις εύκολα κάτω. Γιατί μπορεί να πέφτεις αλλά η ρομαντική σου στάση απέναντι σε όλα σε κάνει να ξανασηκώνεσαι, και μάλιστα με χάρη. Σε κάνει να διαφοροποιείσαι απ’ τους γύρω σου -κι ίσως αυτό το αλλιώτικο, το μη συνηθισμένο, να τους τρομάζει.

Όμως, ό,τι κι αν πιστεύουν, ό,τι κι αν λένε, σου οφείλεις να κρατήσεις αυτό το στοιχείο που σε κάνει να βασίζεσαι στα πόδια σου χωρίς να φοβάσαι όσα στραβά μπορεί να σου παρουσιαστούν, επειδή η όμορφη πλευρά των πραγμάτων είναι η στάση σου απέναντι σε όλα όσα θέλουν να σε βάλουν σε σκοτεινά δρομάκια.

Είναι λάθος να αφηνόμαστε σε σκοτεινά μονοπάτια που ίσως κάποια στιγμή γίνουν λαβύρινθος, ένας λαβύρινθος του μυαλού σας και της ψυχής μας. Πιθανόν να μας παρασύρει σε διαδρομές που ο γυρισμός δύσκολα μπορεί να βρεθεί κι όλα αυτά γιατί υποχρεωθήκαμε να χάσουμε το ρομαντισμό μας και κυρίως το παιδί μέσα μας. Αν χάσεις το πιτσιρίκι αυτό, τότε θα ‘χεις πεθάνει, μιας και θα ‘χεις πια παραδοθεί…

Η ζωή κι οι καταστάσεις γύρω μας είναι άχρωμες χωρίς συναίσθημα. Εμείς τους δίνουμε ζωή και χρώμα, ανάλογα με το τι μας προκαλούν. Αν κάτι το βλέπουμε μαύρο δε σημαίνει ότι όντως είναι, απλά εμείς το αισθανόμαστε έτσι. Το ίδιο χρώμα κάποιος άλλος μπορεί να το δει γκρίζο, επειδή μέσα του κουβαλά πιο πολύ φως.

Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά πόσο πολύ μας άρεσε να ονειρευόμαστε; Να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με μια αισιοδοξία, να πιστεύουμε σε παραμύθια με τέλος καλό, με τους ήρωες ευτυχισμένους και χαμογελαστούς. Όταν τα άλλα παιδιά ήθελαν να μοιάσουν στους μεγάλους εμείς θέλαμε να κρατήσουμε λίγο ακόμα αυτό που μας διέκρινε από εκείνα: τον ρομαντισμό και τη διάθεσή μας να βλέπουμε πιο φωτεινά γύρω μας όσα συμβαίνουν.

Περάσανε τα χρόνια κι αυτό που μας χαρακτήριζε ως παιδιά παρέμεινε στοιχείο πια του χαρακτήρα μας. Σε σημείο που κάνει τους γύρω μας να λένε πως προσποιούμαστε. Ό,τι δεν είναι αποδεκτό ή κατανοητό βαφτίζεται απλά ψεύτικο, μη αληθινό.

Αυτό, όμως, το θετικά φορτισμένο πείσμα μας μάς έχει βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές της καθημερινότητάς μας, μας έχει κάνει να μηδενίσουμε τα κοντέρ και να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή, να βλέπουμε με μια άλλη ματιά όσα υπάρχουν και να ξεπερνάμε τις κακοτοπιές χωρίς να μπαίνουμε σε σκοτάδια.

Γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε την απόφαση αυτή, να αντισταθούμε στο σύνολο και να μείνουμε αυτό που είμαστε, ξεχωριστές οντότητες. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να εναντιωθούμε στους κανόνες ή, απαραίτητα, να επαναστατήσουμε. Ούτε, όμως, να αφήσουμε το σύνολο να μας αφανίσει και να μας κατευθύνει σε ό,τι εκείνο θεωρεί φυσιολογικό, πνίγοντας κάθε φωτεινό συναίσθημά μας.

Άλλωστε, στην τόσο περίεργη εποχή που ζούμε η αισιοδοξία κι η θετικότητά μας είναι που μας δίνουν φτερά στα πόδια και μας ανεβάζουν ψηλά.