Ερωτευμένος δε χρειάζεται να σημαίνει παραδομένος

Το «μαζί» θέλει κότσια κι αντοχές. Είναι εκεί και σε θέλει κι εσένα εκεί. Όλα τα λεπτά της ημέρας και της ξάγρυπνης νύχτας. Να χάνεις το μέτρημα των φορών που σκέφτεσαι τον άλλον, που τον κάνεις προτεραιότητα, που είναι η πρώτη σου σκέψη πριν ξυπνήσεις κι η τελευταία πριν πιάσεις τον εαυτό σου να τρέχει στη ρουτίνα του.

Έτσι είναι ο έρωτας. Ο παθιασμένος, ο οριακά επίγειος, ο απερίγραπτος. Δε χωράει λογική και μέτρο. Τα χάνεις όλα, ρισκάροντας τα πάντα. Όλα; Τα πάντα. Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Στη δίνη της σχέσης, στην προσπάθεια να την κρατήσεις ζωντανή, στο τρέμουλο της σκέψης μήπως το αύριο δε θα ‘ναι ίδιο με το σήμερα, περιορίζεσαι, αφήνεσαι κι αφήνεις τους στόχους σου, τα όνειρά σου, τα «θέλω» σου πολλές φορές να ‘ρθουν δεύτερα. Γιατί για σένα ο πρωταγωνιστής είναι άλλος πλέον κι όχι ο εαυτός σου.

Είναι εκείνος στον οποίο δίνεις τα πάντα. Δεν υπάρχουν ίχνη εγωισμού, παρά μόνο μια υπέρμετρη προσπάθεια ικανοποίησης. Παραδίνεσαι σε αυτόν και στις επιθυμίες του. Δε λες ποτέ «όχι», δεν ανήκει πλέον στις αγαπημένες σου λέξεις. Ξεπερνάς κάθε δίλημμα, κάθε δεύτερη σκέψη, για να δεις τον άλλον ευτυχισμένο. Του προσφέρεις τα πάντα για χάρη της δικής σου συναισθηματικής ασφάλειας. Για να εξασφαλίσεις στον έρωτά σας στιγμές που θα διαρκέσουν στο χρόνο.

Δε θα μπεις εύκολα στο τριπάκι να συγκρίνεις «τι δίνεις και τι παίρνεις». Η ανιδιοτέλειά σου στα ύψη κι οι προσωπικές σου επιθυμίες στον πάτο. Θεωρείς, ίσως, ότι με το να προσφέρεις στον άλλο τα πάντα, με το να επιλέγει εκείνος κι εσύ να ακολουθείς, έτσι κρατάς τη σπίθα ανάμεσά σας. Προσφέρεις το χρόνο σου, τις επιλογές σου, τον εαυτό σου ολόκληρο.

Ξεχνάς τις δικές σου ανάγκες, αφήνεις στην άκρη τις αρχές, τις ιδέες και τα όνειρά σου, σε μία προσπάθεια να συνεχίσεις να κρατάς εκείνο το πρόσωπο στη ζωή σου, με οποιοδήποτε κόστος. Θα μου πεις τώρα, και πού ξέρεις εσύ ότι οι δικές του επιλογές δεν ταυτίζονται και με τις δικές μου; Πώς η υπερπροσφορά μου στον άλλο είναι καθαρά συνειδητή, πηγάζει απ’ το μέσα μου και πως δε γίνομαι χαλί να με πατήσει, όπως λέει ο περίγυρος καθημερινά;

Ναι, μπορεί τίποτα απ’ τα παραπάνω να μη συμβαίνει. Έχεις σκεφτεί, όμως, αν και πώς επηρεάζει αυτή η συμπεριφορά σου τον έρωτα; Αν τον θωρακίζει ή τον βάζει σε καλούπια; Αν ο άλλος χάνει το ενδιαφέρον του γνωρίζοντας πως σε όλα θα συμφωνήσεις; Αν η αξιοπρέπειά σου θυσιάζεται, προσπαθώντας να κάνεις τα πάντα, υποβιβάζοντας ταυτόχρονα τον εαυτό σου;

Γιατί η υπερπροσφορά σε μία σχέση, η απόλυτη παράδοση, είναι καλή μόνο όταν είναι αμφίδρομη. Διαφορετικά, λειτουργεί ως το φίλτρο εκείνο που επιδρά αρνητικά και ξεθωριάζει σιγά-σιγά τη σχέση. Ίσως ακόμη και να σκοτώνει τον έρωτα. Κι όχι, δε δίνει τη θέση του στην αγάπη σ’ αυτήν την περίπτωση. Αντιθέτως, η διαθεσιμότητά σου είναι φανερή κι η προσπάθεια του άλλου φανερά ανύπαρκτη. Δίνεις πολλά και καταλήγεις να μην παίρνεις τίποτα.

Εσύ στις υποχωρήσεις, εσύ στα μεγάλα ταξίδια, σε σταθμούς ΚΤΕΛ κι αεροδρόμια, εσύ στην αλλαγή καριέρας, εσύ ο ερωτικός μετανάστης, μέχρι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αντικρίσεις την πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα όπου ο έρωτας θα ‘χει χαθεί κάτω απ’ το χαλί, όπως και τόσο άλλα, άλλωστε, που έχουν κρυφτεί καλά εκεί κάτω. Ο άνθρωπός σου θα ‘χει βολευτεί κι η αδράνειά του θα κάνει φασαρία στο μυαλό σου, αναστατώνοντας τις ανασφάλειές σου.

Μη βιαστείς να τον κατηγορήσεις. Σίγουρα έχουν υπάρξει φορές που κι αυτός προσπάθησε, που άκουσε τη φωνή σου, μα που πάντα εσύ πρώτα υποχωρούσες κι έδινες το κάτι παραπάνω. Και τι κέρδισες; Μάλλον, τι έχασες; Τη μαγεία; Το μυστήριο; Το ενδιαφέρον; Τη γλυκόπικρη γεύση ενός καβγά, που θα αναζωπύρωνε τη σχέση; Τη διεκδίκηση του άλλου; Μήπως; Πού είναι όλα αυτά;

Όσο για τον έρωτα… Δεν ξέρω αν τον σκοτώνει. Μα σίγουρα φθίνει την αρμονία στη σχέση. Όταν έχεις παραδοθεί στον άλλο ολοκληρωτικά, έχεις ανοίξει όλα τα χαρτιά σου, έχεις δείξει όλο σου το ενδιαφέρον, έχεις προσφέρει τα πάντα, τότε σε ‘χει κερδίσει πριν καν χρειαστεί να μπει στο παιχνίδι.

Αν δεν έχει κάνει τα πάντα κι εκείνος ο άνθρωπος για σένα, αν δεν έρχεται να σε δει στα ξαφνικά, αν δε σου ‘χει φωνάξει ποτέ «σ’ αγαπώ» μες στο δρόμο χωρίς να υπολογίζει τίποτα, ακόμα και το ότι ήσασταν τσακωμένοι, αν δεν τα έχει βάλει με όλους κι όλα, αν δεν έχει κινήσει γη και ουρανό για σένα, τότε;

Μη βολεύεσαι με τίποτα λιγότερο από ό,τι σου αξίζει και με κανέναν που δεν εκτιμά αυτό που του δείχνεις!