Ν’ αγαπηθούμε ολόκληροι∙ ακόμα και για τα παλιά λάθη μας

Η αλήθεια, λοιπόν. Το πιο αμφιλεγόμενο θέμα όλων των εποχών. Όποιος ισχυρίζεται πως λέει μόνο αλήθειες, ψεύδεται. Το θέμα είναι πού φτάνει το ψέμα πού ξεκινά η αλήθεια. Στην αρχή γίνεται ασυναίσθητα. Γνωρίζεις κάποιον, προσπαθείς να δώσεις τη βέλτιστη εκδοχή του εαυτού σου. Αποκρύπτεις πληροφορίες. Απλά συμβαίνει. Κι έπειτα πετυχαίνει, γίνεται σχέση. Κι εσύ δε θέλεις να την καταστρέψεις. Οπότε συνεχίζεις το εργάκι που έστησες. Τόσο απλά, τόσο περίπλοκα.

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»∙ και τι δεν καταλογίστηκε σ’ αυτή τη φράση. Όπως και να ‘χει στην προκειμένη περίπτωση είναι εν μέρει αληθής. Κι επειδή ο σκοπός τυγχάνει να ονομάζεται «αγάπη», έχουμε τα ελαφρυντικά μας. Δε θέλαμε να τους χάσουμε. Και το παρελθόν μας καραδοκεί, έτοιμο να καταστρέψει ό,τι προσπαθήσαμε να κτίσουμε. Χρωστούμε στο παρελθόν μας το μέλλον μας; Είναι λάθος να παλέψουμε για την αγάπη με κάθε μέσο -θεμιτό κι αθέμιτο; Δεν το οφείλουμε στους εαυτούς μας; Στην ευτυχία μας;

Αν, όμως, η ευτυχία μας στηρίζεται σε κάποιον άλλο, δεν είναι τόσο προσωπική υπόθεση πλέον, όσο κοινή. Την μοιραζόμαστε επομένως με τον άλλο. Οφείλουμε, λοιπόν, να δούμε και λίγο απ’ τα δικά του μάτια. Δεν έχει δικαίωμα να ξέρει εις βάθος το μισό της ευτυχίας που του αναλογεί; Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Να ξέρει τι αγοράζει. Αν θέλει το κρατήσει, καλώς. Αν όχι, υπάρχουν κι οι κάρτες αλλαγών.

Ναι, δε θέλουμε να χάσουμε αυτό που έχουμε. Τι έχουμε, όμως; Έχουμε μία σχέση βασισμένη σε ψευδή ή έστω σε ελλιπή στοιχεία. Μια σχέση χωρίς ουσιαστικά θεμέλια. Και μια σχέση χωρίς θεμέλια με το πρώτο φύσημα ανέμου γίνεται σκόνη και θρύψαλα. Θα μας μείνουν οι στάχτες. Αν, όντως, δε θέλουμε να χάσουμε αυτό που έχουμε, πρέπει να χτίσουμε θεμέλια όσο ακόμα μπορούμε.

Κι αυτό σημαίνει να τους επιτρέψουμε να μας μάθουν. Γιατί δε νοείται ότι μας ξέρουν μέχρι να μάθουν και τα πιο βαθιά μας μυστικά. Αυτά που τρέμουμε μη μαθευτούν, που διασύρουν κάθε υπόληψή μας. Να μας ξέρουν στα κακά καλύτερα απ’ τα καλά. Το παρελθόν μας είμαστε εμείς. Καλό και κακό. Οι επιλογές, μας οι αποφάσεις μας. Ό,τι μας έκανε αυτό που είμαστε. Και πρέπει να το τιμάμε. Όχι γιατί ήταν σωστό, αλάνθαστο κι ιδανικό. Άνθρωποι είμαστε. Περισσότερα λάθη κάνουμε παρά σωστά. Αλλά γιατί είναι κομμάτι από μας. Κι όπως αγαπάμε τα ωραία μας οφείλουμε ν’ αγαπάμε και τα όχι τόσο ωραία μας. Πρώτοι εμείς να τ’ αγαπάμε, για να μπορέσουν να τ’ αγαπήσουν μετά κι οι άλλοι.

Κι αν δε μας θέλουν με όλο το πακέτο, η πόρτα ανοιχτή, τα σκυλιά δεμένα. Τι να το κάνουμε αν μας θέλουν μισούς; Αν θέλουν μια ψεύτικη εκδοχή του εαυτού μας; Να μας θέλουν ολόκληρους. Να αγαπήσουν τα σπασμένα κομμάτια μας, τις φθαρμένες πτυχές μας. Ν’ αγκαλιάσουν ό,τι μισήσαμε σε μας. Να ζεστάνουν τις ανασφάλειες. Να μπορέσουν να μας βοηθήσουν να εξελιχτούμε μετά μαζί τους μέσα απ’ τη σχέση. Να διαμορφώσουμε έναν νέο εαυτό, ανανεωμένο, απαλλαγμένο απ’ τα δέσμια του παρελθόντος.

Μην αρχίσουμε τώρα τα δεοντολογικά περί σεβασμού, πρώτα στον εαυτό μας και μετά στον άνθρωπο που αγαπάμε. Κλισέ μεν, σωστά δε.  Για να συνοψίζουμε, αγάπη δε νοείται αν δε μοιραστούμε τα καλά και τα κακά, τα όμορφα και τα άσχημα, εκείνα που θέλουμε, αλλά κι εκείνα που φοβόμαστε. Οι εικόνες είναι για να τσαλακώνονται και για να αγαπιούνται τσαλακωμένες. Ας ωριμάσουμε κι ας δεχτούμε τον εαυτό μας ως έχειν.  Να απαιτήσουμε να έχουμε στη ζωή μας μόνο άτομα που κάνουν το ίδιο.

Το μέλλον θα ‘ναι καλύτερο μόνο αν καταφέρουμε να το λυτρώσουμε απ’ το παρελθόν, αλλιώς στα ίδια λημέρια θα περιπλανιόμαστε, σε φαύλους κύκλους θα μπαίνουμε κι άντε να βγούμε μετά…