Δίνε και δε θα πληγωθείς

Στη σκοτεινή ντουλάπα των ενήλικών σου χρόνων δεν κρύβεται τέρας αλλά ο απείθαρχος φόβος της πληγωμένης καρδιάς. Κάθε ανθρώπινη σχέση που έχεις αναπτύξει γίνεται παράλληλα κι ένα ρίσκο, μία ευκαιρία που δίνεις για να σε πληγώσουν.

Δεν είναι τα αισθήματα που έχεις για κάποιον άνθρωπο, αλλά ο χρόνος που έχεις χαρίσει ή μάλλον επενδύσει σε εκείνον. Είναι παρών στις σημαντικές και στις ασήμαντες –που τις κάνει να μοιάζουν σημαντικές– στιγμές σου, και φοβάσαι την ημέρα που δε θα ‘ναι πια στο πλευρό σου.

Αυτό ακριβώς είναι το λάθος σου. Θεωρείς πως η κρίση, η ψυχολογία, οι επιλογές των άλλων μπορούν να πονέσουν την δική σου ψυχή. Μα αυτό το δικαίωμα το ‘χεις μόνο εσύ.

Τις στιγμές που αδίκησες, που είπες ψέματα, που δείλιασες, που έφυγες, που πόνεσες κάποιον, που δεν έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό, εκείνες τις στιγμές πληγώνεσαι αληθινά. Όποιο και να ‘ναι το αποτέλεσμα των πράξεών σου θα ‘ναι κάτι που δεν αντιστοιχεί στον αληθινό σου εαυτό, αλλά σε έναν ψεύτικο που βγήκε στην επιφάνεια όταν άφησες τα αρνητικά σου συναισθήματα να σε καταβάλουν.

Τους άλλους με τον καιρό, όσο και να κλάψεις, όσο και να πονέσεις, θα τους συγχωρήσεις και θα προχωρήσεις παρακάτω. Τον εαυτό σου, όμως; Έχεις το δικαίωμα να τον συγχωρέσεις; Ή μήπως σε αυτή την περίπτωση πρέπει να κουβαλάς το λάθος σου για πάντα;

Σε κάθε άνθρωπο που έχει πλησιάσει την ψυχή σου, σε κάθε άνθρωπο που είδες τα όνειρά του, που ξενυχτίσατε αγκαλιά, που λες «καλημέρα» κάθε πρωί, που σε κάνει να γελάς στα εύκολα και στα δύσκολα, να δίνεις τον αληθινό σου εαυτό και μία αληθινή ευκαιρία να σε γνωρίσει.

Να μη βάζεις ασπίδες μπροστά για τη στιγμή που θα αποφασίσει να ρίξει το βέλος. Μπορεί το βέλος, όντως, με αυτήν την τακτική να μη σε πετύχει. Όμως ο άνθρωπος απέναντί σου δε θα δει ποτέ τι πραγματικά κρύβεται πίσω απ’ την ασπίδα σου.

Τα συναισθήματά σου να ταιριάζουν με τις πράξεις σου, να ‘ναι πηγαία, αυθόρμητα, αυθεντικά, ολοκληρωτικά. Δίνε, γέλα, αγάπα, δείχνε στους άλλους το φως μέσα σου, όπως ο ήλιος κάθε πρωί που μας φωτίζει με τις ακτίνες του, όχι γιατί περιμένει να πάρει κάτι από μας, όχι για ένα αντάλλαγμα, αλλά γιατί έχει φως και θέλει να μας το χαρίσει, να φωτίσει τον κόσμο μας. Αν κάποιος δεν εκτιμήσει τις ηλιαχτίδες σου, τότε ο πόνος θα ‘ναι ελαφρύς, γιατί θα μπορείς να πεις στον εαυτό σου ότι εσύ έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, ότι ένιωσες κι έδωσες ό,τι καλύτερο μπορούσες, ότι ήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσες.

Ένας γνήσιος εαυτός πάντα θα βρίσκει τη φωλιά του, πάντα θα βρίσκει κάποιον που να μπορεί να τον εκτιμήσει. Κι αν κάποιος δεν τον κάνει, θα μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του γιατί απλά ο άλλος δεν είδε την αλήθεια του. Ο βαθύς πόνος για σένα ξεκινάει αν κάποιος φύγει από κοντά σου για κάτι που δεν ήσουν. Με τον αμόλυντο κι αδιάφθορο από φοβίες εαυτό σου δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.

Να θυμάσαι πάντα στη ζωή σου ότι δεν μπορείς να κάνεις κανέναν να σε αγαπήσει. Μπορείς, όμως, να γίνεις κάποιος άξιος να αγαπήσει και να αγαπηθεί.