Γιατί τόσοι μόνοι;

Δεν έχω σκοπό να δαιμονοποιήσω τους singles! Σε καμία περίπτωση. Απλά είναι μία ερώτηση που πολλοί, είτε σε παρέες είτε και μόνοι με τον εαυτό μας, την έχουμε σκεφτεί. Τόσοι άνθρωποι χωρίς ταίρι σε μια εποχή που είναι όλα πιο εύκολα και πιο ευνοϊκά για να ξεκινήσει μια σχέση, για να δημιουργηθούν ζευγάρια.

Κι όμως, η ευκολία είναι αυτή που κάνει πιο δύσκολες, πιο περίπλοκες, τις σχέσεις. Στο παρελθόν, για να συναντήσει ο άντρας τη γυναίκα, υπήρχαν πάρα πολλές δυσκολίες κι ένας πολύ έντονος κοινωνικός έλεγχος. Οι ρόλοι ήταν αυστηροί και προκαθορισμένοι. Στις μέρες μας υπάρχει μια τάση χαλάρωσης, τόσο στα όρια όσο και στην ηθική, κι αυτό αντί να βοηθά, μάλλον μας αποσυντονίζει. Μεγάλη συζήτηση, βέβαια, το τι είναι ηθικό και τι ανήθικο, αλλά το δεδομένο είναι ότι έχοντας χαλαρώσει τις αναστολές, χαλάρωσαν κι οι δεσμοί. Δεν είναι προαπαιτούμενο να υπάρξει έρωτας για να υπάρξει σαρκική επαφή και σχέση. Νέες τακτικές γύρω απ’ τη σεξουαλική πράξη, όπου το ζητούμενο της ένωσης του ζευγαριού φαίνεται να ‘χει ξεθωριάσει.

Όλοι συνάμα κυνηγοί και θηράματα, οι ρόλοι έχουν χάσει την αίγλη τους, κι ο δυναμισμός μεταφράζεται σαν καταδυνάστευση. Με  λίγα λόγια, έχει χαθεί, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό, το φλερτ. Η τεχνολογία που κάνει θαύματα σε πολλούς τομείς, στο πεδίο των σχέσεων έχει δημιουργήσει ένα χάσμα. Φέρνει πολύ κοντά τους ανθρώπους, σε σημείο τέτοιο που αντί να τους ενώνει, τους αποξενώνει.

Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Με το κινητό ανά χείρας, γνωστοποιούμε τη θέση μας. Παρουσιάζουμε το πώς περνάμε (φυσικά όχι κάτι λιγότερο από εκπληκτικά), κι όμως, δεν ανταλλάσσουμε ούτε μια κουβέντα με τους γύρω μας. Οι εικόνες έχουν αντικαταστήσει τις λέξεις. Δεν εκφραζόμαστε. Το άγχος για την καθημερινή ρουτίνα μας έχει καταβάλλει. Και τα νέα παιδιά τα έχουν όλα ανά πάσα στιγμή τόσο διαθέσιμα, τόσο εύκολα. Το μυστήριο έχει χαθεί.

Το σεξ χωρίς συναίσθημα έχει τον πρώτο λόγο και φυσικά έξω απ’ την έννοια της σχέσης. Μια τυπική σαρκική διαδικασία. Ο εγωισμός έχει ενδυναμωθεί και στα δυο φύλα, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται η έννοια του μοιράσματος και της κατανόησης. Πολύ εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα και κρίνουμε μόνο τα αποτελέσματα. Το πιο απογοητευτικό είναι πως η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει την ανάγκη προσοχής ενός ακόμα κριτηρίου επιλογής, αυτό της οικονομικής δυνατότητας.

Έτσι, λοιπόν, ολοένα και περισσότεροι μένουν μόνοι από επιλογή, γεγονός όπου τείνει να γίνει πια τάση, αφού είναι συνηθισμένο και κοινωνικά αποδεκτό. Στο παρελθόν υπήρχε μια μορφή περιθωριοποίησης στα άτομα που επέλεγαν να ‘ναι εργένηδες. Τώρα ακόμα και το περιβάλλον τους, το κοντινά οικογενειακό, υποστηρίζει αυτήν την επιλογή. Δεν είναι κακό να υποστηρίζεις την όποια επιλογή του παιδιού σου, φυσικά, απλά αυτή η τακτική ενδυναμώνει το μετερίζι των singles.

Είναι, όμως, έτσι τελικά; Ή μήπως είναι, τελικά, μια γενικευμένη κατάσταση, κάτι σαν μόδα, όπου η επιλογή του τίτλου “single” είναι αποδεκτή και, κυρίως, βολική, αφού πίσω από αυτή τη λεζάντα κρύβουμε την άρνηση βελτίωσης του εαυτού μας, την εξέλιξη που θα χρειαζόμασταν για να επιλέξουμε ένα ταίρι που να μας ταιριάζει και να περνάμε όμορφα μαζί του; Το «μαζί» απαιτεί κόπο, χρόνο, προσήλωση, ωριμότητα, απομάκρυνση απ’ το «εγώ» κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Πόσοι είναι διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο;