Στο ίδιο τραπέζι με το παρελθόν του κολλητού σου

Κολλητάρια∙ μία λέξη, πολλά συναισθήματα. Είναι τα άτομα που στη σκέψη τους και μόνο μας έρχονται χιλιάδες στιγμές, αμέτρητες ιστορίες που μας προκαλούν ένα νοσταλγικό χαμόγελο, ένα νευρικό γέλιο για τα ρεζιλίκια μας, ακόμα κι ένα δάκρυ συγκίνησης. Πρόκειται για τους ανθρώπους που ήταν εκεί, δίπλα μας, απ’ το πιο απλό μέχρι και το πιο περίπλοκο, απ’ την πιο χαρούμενη στιγμή μέχρι και την πιο στενάχωρη. Το πραγματικό κολλητάρι είναι αυτό που ξέρει για εμάς ακόμα και τις πιο άκυρες και κρυφές μας σκέψεις, αφού δε φοβόμαστε να του τις εκμυστηρευτούμε. Γνωρίζουμε ότι μας αγαπάει και μας νοιάζεται ακριβώς γι’ αυτό που είμαστε.

Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, γι’ αυτό το πρόσωπο δε γίνεται να μη γνωρίζουμε τα πάντα (και με κάθε λεπτομέρεια) για πρώην, νυν και (παραλίγο) επόμενα άτομα που μονοπώλησαν το ερωτικό του ενδιαφέρον. Σε εμάς έτρεξε να αποκαλύψει το πρώτο καρδιοχτύπι και μαζί μας πέρασε ώρες αναλύοντας το πρώτο ραντεβού αλλά κι όποιο θέμα προέκυπτε. Ειδικά σε περιπτώσεις χωρισμού, μας χρειαζόταν δίπλα του, να κρατάμε τα κρασιά και τα χαρτομάντιλα και να το παρηγορούμε, ζώντας εκ των έσω το δράμα, μιας και ζήσαμε όλη την ιστορία  σαν να ‘μασταν κι εμείς πρωταγωνιστές.

Η απόλυτη ταύτιση, η ίδια απογοήτευση αλλά κι ο θυμός για όποιον τόλμησε να πληγώσει ή να απορρίψει το φιλαράκι μας είναι δεδομένα σε μία τόσο στενή φιλική σχέση. Έτσι, το πρώην ταίρι γίνεται αμέσως στόχος και για εσένα. Με μία φράση: αν χωρίζει το κολλητάρι είναι σαν να χωρίζεις κι εσύ.

Το σύμπαν, όμως, πολλές φορές ξεπερνά τη φαντασία μας και το απολαμβάνει με τον πιο σαρκαστικό τρόπο. Κάπως έτσι, έρχεται η στιγμή που βγαίνεις με παρέα έξω και χωρίς να το γνωρίζεις βρίσκεσαι στο ίδιο τραπέζι με το πρώην ταίρι του κολληταριού σου. Οι στιγμές που ακολουθούν σίγουρα αμήχανες και το σενάριο χειροτερεύει αν το παρελθόν αυτό έχει μαζί του κι ένα νέο πρόσωπο.

Τυπικές κινήσεις συνοδεύουν τη στιγμή για να μην καρφωθείς κι αφού αποφασίσεις ακαριαία για το αν θα δείξεις ότι γνωρίζεστε ή όχι ( γιατί υπολογίζεις πως θα έρθουν κι άλλες ερωτήσεις, τύπου από πού γνωρίζεστε και τέτοια κι άντε να εξηγείς), το παίζεις υπεράνω για να κρύψεις τις δεκάδες σκέψεις που περνάνε σχεδόν κινηματογραφικά απ’ το μυαλό σου.

Βρίσκεσαι ανάμεσα σε αρκετά διλήμματα εκείνη τη στιγμή, που ζητάνε άμεσες απαντήσεις. Αρχικά, σκέφτεσαι αν θα καθίσεις σε απόσταση για να δείξεις την αντιπάθειά σου, αλλά μετά αναρωτιέσαι μήπως είναι καλύτερα να παραμείνεις κοντά για δείξεις ένα επίπεδο και να ψαρέψεις και πληροφορίες σαν έμπειρος κατάσκοπος. Μετά ακολουθούν προβληματισμοί για το πώς θα χειριστείς την κατάσταση με το κολλητάρι. Θα ήταν καλό να μείνει κρυφό κάτι τέτοιο, για να μην ταραχτεί ή έτσι κλονίζεις την εμπιστοσύνη της σχέσης σας;

Το μόνο που γνωρίζεις είναι πόσο άβολη είναι η θέση σου -και δεν εννοούμε την καρέκλα. Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς πόσο ειρωνική γίνεται κάποτε η ζωή απέναντί μας και πόσο εύκολα γινόμαστε ξένοι ή κι «εχθροί» με ανθρώπους που κάποτε βρίσκονταν στην καθημερινότητά μας, που ίσως τους συμπαθούσαμε κι είχαμε αναπτύξει μια οικειότητα. Αφήνουμε στην άκρη το παρελθόν και τα ξεχνάμε όλα; Γίνεται αυτό;

Μέσα στις χαμένες σκέψεις σου, αποφασίζεις να ανακατέψεις τον καφέ σου και να απολαύσεις τον αμήχανο πανικό, μιας και δεν έχει νόημα να σκαλίζεις τα παλιά. Αποτελεί, πλέον, παρελθόν για κάποιον λόγο. Αποφασίζεις να κρατήσεις αποστάσεις, όπως προσυπογράφει ο άγραφος νόμος της φιλίας και κοιτάς να βοηθήσεις το κολλητάρι να κάνει το παρόν και το μέλλον του ακόμα καλύτερο.