Ένα παγκάκι, μια πλατεία, ένα μπαλκόνι, που βλέπει σε κάποιον ακάλυπτο, δυο πλαστικές καρέκλες που ακουμπούν στο Αιγαίο, ένα ποδήλατο παρκαρισμένο σ’ ένα αγαπημένο στενό. Κάτι πολύ περισσότερο από μια γειτονιά, από μια ακόμη γεωγραφική συντεταγμένη.
Εκείνο το «εκεί» που τα βλέμματα για πρώτη φορά διασταυρώθηκαν, οι γλώσσες λύθηκαν κι η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται, έπαψε να ‘ναι ένα ακόμα «εκεί». Έγινε τόπος ιερός, τόπος ισόβιας φυσικής και κυρίως νοητικής αναφοράς. Κάθε που όλα γύρω θα βαραίνουν, εσύ θα επιστρέφεις σ’ εκείνο το «εκεί» και το θυμικό του θα σ’ ακολουθεί σαν πιστή αναβίωση του τότε. Του τόσο σχετικού «τότε», που σχεδόν ορκίζεσαι ότι ήταν σήμερα, δυο λεπτά πριν.
Δεν ερωτεύονται οι άνθρωποι μόνον ανθρώπους. Ερωτεύονται μαζί τους κι όσα αντιπροσωπεύουν αυτοί οι άνθρωποι. Μουσικές, μυρωδιές, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Και τα ερωτεύονται τόσο που αν ο έρωτας δε φτουρήσει τρέμουν μετά ν’ ακούσουν τις μουσικές, να πλησιάσουν τις μυρωδιές, να διασχίσουν τις οδούς -μα κρατά ευτυχώς για λίγο, μιας κι αν το καλοσυλλογίσουμε ο πόνος συνήθως δίνει τη σκυτάλη στη νοσταλγία και μες σ’ αυτή την πανανθρώπινη αμφιθυμία κάποια στιγμή τολμάς να περπατήσεις εκεί που όλα σημαίνουν κάτι αναντικατάστατο.
Για τους ερωτευμένους το σημείο που πρωτογνωρίστηκαν αποκτά ένα χαρακτήρα εσωτερικό μα κι εξωτερικό ταυτοχρόνως. Τον οικειοποιούνται κι αλίμονο αν τολμήσει άλλος να ερωτευτεί εκεί. Χαράσσουν αρχικά σε κορμούς, ημερομηνίες στους τοίχους, κάνουν αποτύπωμα τα χείλη με κραγιόν. Μα την ίδια στιγμή είναι και κάτι έξω απ’ αυτούς, σαν ένα τρίτο πρόσωπο που αποκτά προσωπικότητα, τους παρατηρεί, τους συμβουλεύει και κρυφοκαμαρώνει. «Ραντεβού στις 10 στον φάρο μας!» λένε κι αν τους ρωτήσεις, κάπου στο βάθος, είναι βέβαιοι ότι αυτός ο φάρος έχει κι αφτιά και μάτια και ξέρει γι’ αυτούς όσα οι ίδιοι ούτε που υποψιάζονται.
Έρχεται, ωστόσο, συχνότατα η ζωή κάπως αμείλικτη με τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις της και μας κάνει να ξεχνιόμαστε· κι εν τέλει να βλέπουμε μια ταινία μικρού μήκους και να γίνεται αυτή η αφορμή που να σηκώνουμε ακουστικά για να πούμε μερικά από εκείνα τα χρωστούμενα «μου ‘χεις λείψει» και τα «θέλω να σε δω» που καθυστερούμε καιρό. Μου έστειλε στο messenger το link μια φίλη που ξέρει ότι με κάτι τέτοιες ταινίες με πιάνουν νοσταλγίες και που άλλο που δε θέλουμε η καθεμία από εμάς να θυμηθούμε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχουμε, εκείνη στο Τελ Αβίβ κι εγώ στα Λονδίνα.
Η ταινία κάνει έναν πλήρη συναισθηματικό κύκλο που ξεκινά από λύπη, ακολουθείται από νοσταλγία κι οδηγεί σ’ αγαλλίαση, όπως ακριβώς συμβαίνει μ’ εκείνους τους ανθρώπους που η οικειότητα δε χρειάζεται και πολλά για να χτιστεί, ίσως επειδή κατά έναν περίεργο λόγο υπήρχε εκεί ανέκαθεν. Το βίντεο (που μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ ή και στο τέλος του κειμένου) παρουσιάζει εκτός απ’ την ιστορία των δύο παιδιών τη νέα σειρά κοσμημάτων της 3rd Floor, που είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σειρά κοσμημάτων.
Χειροποίητα βραχιόλια, δαχτυλίδια, μενταγιόν, που έχουν σκαλισμένες επάνω τους τις αγαπημένες μας γεωγραφικές συντεταγμένες. Κι είναι όλο τόσο απλό που δε χρειάζεται και πολλά για να μας πείσει. Πρώτα διαλέγουμε το κόσμημα που μας αρέσει κι αργότερα σημειώνουμε την πόλη ή τη χώρα που μας ενδιαφέρει. Όταν παραλάβουμε το κόσμημα που ‘χουμε διαλέξει, έχει επάνω του σκαλισμένο το ακριβές μήκος και πλάτος της γης που βρίσκεται το πολύτιμο «εκεί» μας.
Και κάπως έτσι το «εκεί» έρχεται στο εδώ κι εμείς ανατρέχουμε στο «εκεί» κάθε που θα ρίξουμε μια ματιά στον καρπό, τα δάκτυλα ή τον καθρέφτη μας. Κι αν θέλουμε να το μοιραστούμε –κι αλίμονό μας αν είμαστε μοναχοφάηδες κυρίως στην αγάπη μας–, τότε κάνουμε παραγγελία διπλή κι εκτός από εμάς συγκινείται και κάποιος άλλος, που επιτέλους καταφέραμε να δώσουμε υπόσταση στις αναμνήσεις μας.
Τα φοράμε κι οι δυο –ή κι τρεις, κι οι τέσσερις, κι οι πέντε!– κι ο φάρος μας χαίρεται που τον έχουμε διαρκώς μαζί μας. Κάτι πολύ πιο ιδιαίτερο απ’ το να καρφώνουμε με μεταλλικές πινέζες χάρτες μα κυρίως μακράν πιο διαχρονικό.
Πριν αρχίσεις να τσεκάρεις τα κοσμήματα, δες οπωσδήποτε το βιντεάκι που αποτυπώνει με τον πιο φυσικό τρόπο αυτήν την παλιά ιστορία που ήξερε ανέκαθεν πώς να δένει τόπους κι ανθρώπους, δες το και συγκλονίσου ελεύθερα.
