Η αναισθησία είναι συσσωρευμένη απογοήτευση

Ψιτ, εσύ, σε σένα μιλάω που δε σε αγγίζει (πια) τίποτα! Δείχνεις τόσο παγερά αδιάφορος απέναντι σε οποιοδήποτε ερέθισμα, που θα ‘λεγε κανείς πως έχεις ένα τούνελ ανάμεσα στα αφτιά σου για να βγαίνει απ’ το άλλο ό,τι περνάει απ’ το ένα. Δε δείχνεις πάντως ούτε να λυπάσαι ή να χαίρεσαι, να νευριάζεις και να εκπλήσσεσαι με το παραμικρό. Φαίνεται πως είσαι αλλεργικός στα συναισθήματα, έτσι, ακόμα κι αν πάρεις δόσεις απ’ το αντίδοτο, δε θα ‘χει καμία απολύτως διαφορά. Πολλές φορές είναι σαν να βλέπεις να συμβαίνουν γεγονότα και να τα αγνοείς. Να νιώθεις και να μην εκφράζεσαι. Ειλικρινά, πώς το καταφέρνεις;

Τον αναίσθητο πολλοί θαυμάζουν κατά βάθος, λίγοι τον κατανοούν κι ελάχιστοι τον παραδέχονται. Ίσως μπερδεύονται ή δυσκολεύονται να δεχθούν το γιατί κάποιος με φαινομενικά αναίσθητο χαρακτήρα συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αλλά γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ. Στο poll της περασμένης εβδομάδας προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η αναισθησία, ποια τα κίνητρά της και σήμερα θα ερμηνεύσουμε τις δικές σας απαντήσεις.

Η πλειοψηφία, το 40.17%, απάντησε πως η αναισθησία μπορεί να ερμηνευτεί κι ως συσσωρευμένη απογοήτευση. Ένα άτομο, λοιπόν, που δεν ήταν πάντα έτσι, δε γεννήθηκε έτσι, αλλά οι καταστάσεις το οδήγησαν στο σημείο αυτό. Μπορεί κάποτε να ήταν τόσο βαθιά συναισθηματικός, να νοιαζόταν για όλους κι όλα και να μη βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση. Κουράστηκε, λοιπόν, να απογοητεύεται, να θλίβεται, να θυμώνει, καθώς έδινε και δεν έπαιρνε κι έτσι αποφάσισε πως πρέπει να αλλάξει τακτική. Όφειλε στα συναισθηματικά συντρίμμια του να χτίσει ένα καταφύγιο ασφαλές, που να μη σπάει εύκολα. Όφειλε στον πικραμένο του εαυτό να αυξήσει τα ποσοστά της αναισθησίας του.

Η ανάγκη να αλλάξει και να σκληρύνει έγινε πια επιτακτική. Αφού πλέον αποφάσισε να υπερασπιστεί περισσότερο τα «θέλω» του, άρχισε, επιτέλους, να διεκδικεί με πυγμή όσα αξίζει κι όσα άφησε να του πάρουν. Έτσι, υποσχέθηκε στον εαυτό του πως όποιος προσπαθήσει ξανά να σφετεριστεί την αγάπη και την καλή του διάθεση, δε θα τα καταφέρει, καθώς δε θα βρει πια μαλακό έδαφος να πατήσει. Ίσως πάλι να μην είναι καν εσκεμμένο και μελετημένο όλο αυτό το αδιάφορο πια προφίλ, ίσως να συνέβη αβίαστα. Όπως ένα φινάλε μετά το απόλυτο ξενέρωμα.

Στην ίδια περίπου λογική, κατανοώντας κι όχι κατακρίνοντας την αναισθησία, το 34,65% από εσάς πιστεύει πως ένας από τους λόγους που ένας άνθρωπος μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι είναι από άμυνα. Θέτοντας όρια στην ευαισθησία του δημιουργεί μια ασπίδα προστασίας για όσους πιθανό να υποτιμήσουν τα συναισθήματά του. Αν κάποτε πληγώθηκε κι εμπιστεύτηκε την ψυχή του σε μάλλον κακόβουλους εισβολείς και τελικά εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, έχει κάθε λόγο να προφυλάσσεται. Αν όλα γύρω του τού μοιάζουν συμφεροντολογικά κι ανάλγητα, οφείλει να πλέξει ένα δίχτυ ασφαλείας. Με τον καιρό έμαθε να αμύνεται, ώστε να μην πονέσει από μια πιθανή απόρριψη, μα να μη χρειαστεί και να επιτεθεί. Γι’ αυτόν η αναισθησία είναι ένα καμουφλάζ. Προβάλλει την αδιαφορία του όσο κερδίζει χρόνο φιλτράροντας κίνητρα και προθέσεις. Όσο για εκείνες τις φορές που κάποιος έριχνε πέτρες στην καλή του θέληση, εκείνος τις χρησιμοποίησε για να χτίσει τοίχους αναισθησίας, προστατεύοντάς την περισσότερο αυτή τη φορά.

«Εγωκεντρισμός» είναι η τρίτη στη σειρά απάντηση που υποστηρίξατε, με ποσοστό 17.84%. Είναι εκπληκτικό ότι τα κύτταρα κάποιων φέρουν ακόμα και στο γενετικό dna τους σωματίδια αναισθησίας κι απάθειας. Αυτός ο τύπος ήταν εκείνο το παιδάκι στο σχολείο που ενώ η δασκάλα το μάλωνε, εκείνο γελούσε. Το ίδιο που στον γραφείο αρνείται να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς, αφού δεν έχει μάθει ποτέ να υπολογίζει και να σέβεται τους γύρω, όχι πάνω απ’ την αφεντιά του. Η αγάπη του για τον εαυτό του δεν του επιτρέπει να δεχθεί τίποτα ικανό να τον βγάλει απ’ τη βολή του. Κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν τον αγγίζει και τίποτα δεν τον σταματά απ’ το να νοιαστεί μόνο για την πάρτη του, την ευκολία του και την καλοπέρασή του. Ακόμα κι αν πρόκειται για τις προσωπικές του σχέσεις ή όχι, η αδιαφορία του δεν κάνει διακρίσεις -εκτός κι αν πρόκειται να επηρεάσει το δικό του συμφέρον, οπότε εκεί ίσως και να προσποιηθεί λίγο νοιάξιμο.

«Ωχαδερφισμός» λέγεται κι ανήκει στην τέταρτη και τελευταία θέση με 7,34%. Ο ζαμανφουτίστας κι οι ευθύνες περπατούν σε δρόμους παράλληλους που δεν ενώνονται πουθενά. Η παθητική του στάση είναι πάντα θέμα συζήτησης όλων όσων συναναστρέφεται, καθώς δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτα. Δεν του καίγεται καρφί για οτιδήποτε, έτσι απλά και φυσικά. Τα αγαπημένα του παλιά παπούτσια σίγουρα τα χρησιμοποιεί συχνά για να γράφει εκεί τις ανάγκες των άλλων. Μπορεί να απαξιοί ακόμα και για τα πολιτικά ή κοινωνικά δρώμενα αλλά και γενικότερα και για το τι συμβαίνει στον κόσμο, εφόσον εκείνος ζει εφησυχασμένος στον δικό του.

Αν θες να συγκαταλέγεσαι σε εκείνους που εκτιμούν και βιώνουν τον πλούτο των ανθρώπινων συναισθημάτων, τότε σίγουρα σε ενοχλεί να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που δεν τσαλακώνονται στα μάτια άλλων. Πιθανόν να έχουν πολύ βαθύτερα αισθήματα απ’ όσα δείχνουν, αλλά φοβούμενοι πως η ευαισθησία τους θα φανεί σαν αδυναμία όσο η αναισθησία προβάλλεται σαν δύναμη, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Το ίδιο ακόμα κι αν δεν τους απασχόλησε ποτέ να αλλάξουν κάτι το οποίο πάντοτε θεωρούσαν φυσιολογικό στη συμπεριφορά τους. Σε κάθε περίπτωση, το μόνο βέβαιο είναι πως οι αναίσθητοι άνθρωποι περνούν καλά -κάτι που δεν καταφέρνουν όλοι, ιδίως όσοι νοιάζονται πολύ.