Αδυναμία μας οι συννεφιές

Η πλειοψηφία του κόσμου εκεί έξω τρελαίνεται για τις ηλιόλουστες ημέρες∙ αν το παρατηρήσεις, τότε είναι που ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους. Μωρά σε καρότσια, μαμάδες, μπαμπάδες, παιδάκια να ταΐζουν ψάρια και περιστέρια. Ζευγαράκια χέρι-χέρι ζουν τον έρωτά τους σε πάρκα και παγκάκια, σκύλοι που κουνούν την ουρά τους και κάνουν γνωριμίες στις βόλτες τους, και πλανόδιοι που πωλούν την πραμάτεια τους.

Μεταδίδει μια χαρά, μια αισιοδοξία, μια θετικότητα ο ήλιος. Ψυχολόγοι λένε πως αν έχεις μια πολύ φορτισμένη ημέρα δεν έχεις παρά να σταθείς μερικά λεπτά στο φως του ήλιου κλείνοντας τα μάτια σου κι ανοίγοντας τις παλάμες σου προς αυτόν. Σαν κάποιο μαγικό τρικ, θα δεις πως θα αλλάξει εντελώς η ενέργειά σου.

Οι γιατροί φωνάζουν πως η έκθεση στον ήλιο είναι ναι μεν επικίνδυνη κι απαιτεί προσοχή και προστασία αλλά παράλληλα κι απαραίτητη. Αφού από αυτόν παίρνουμε μία απ’ τις σημαντικότερες βιταμίνες, τη βιταμίνη D.

Καλά όλα αυτά, όχι όμως αρκετά πειστικά για όλους. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, ανάμεσά μας, που ξεκάθαρα προτιμούν τις συννεφιασμένες ημέρες. Ανοίγουν τα παντζούρια το πρωί και μόλις δουν έναν σκοτεινιασμένο ουρανό, χαμογελούν. Η συννεφιά είναι απρόβλεπτη, δεν ξέρεις τι θα σου φέρει, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρέξει, μπορεί όμως κι όχι.

Είμαστε κάποιοι που νιώθουμε περισσότερη εσωτερική και συναισθηματική ασφάλεια κάτω απ’ τα σύννεφα. Στον ήλιο δεν μπορείς να κρυφτείς, όλα φαίνονται, όλοι είναι έξω, ενώ τις μουντές ημέρες ο κόσμος –κι η αίσθηση πως κάτι λείπει– λιγοστεύει. Η πόλη είναι πιο άδεια, πιο καθαρή, πιο ήσυχη, όπως κι οι σκέψεις. Απολαμβάνεις τα μικρά και καταλαβαίνεις ποια είναι τα μεγάλα, κλείνεσαι μέσα και συνειδητοποιείς τι θες πιο πολύ.

Λένε πως οι συννεφιασμένες ημέρες είναι στενάχωρες∙ δεν είναι έτσι, όμως, όχι για όλους, είναι μάλλον περισσότερο ημέρες περισυλλογής. Στην τελική, στην Ελλάδα ζούμε, περισσότερες λιακάδες έχουμε παρά συννεφιές, άρα γιατί να μην απολαμβάνουμε τις εξαιρέσεις; Κι έπειτα ο χειμώνας έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι, μουντός∙ να σε προκαλεί για χουχούλιασμα με κουβερτάκι στον καναπέ, καυτό τσάι, αχνιστό καφέ ή ζεστή σοκολάτα στις κούπες, τζάκι, σόμπες και τηλεόραση. Άσχετο αν χρόνος για κάτι τέτοιο βρίσκεται μόνο τις Κυριακές.

Μην ξεκινήσουμε τώρα να λέμε για το πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για βροχές και συννεφιές. Κάτι ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι κι έβγαζαν τα εσώψυχά τους τέτοιες ημέρες. Άσε που οι όχι και τόσο (επιφανειακά συνήθως) ευχάριστες ημέρες, για κάποιο λόγο, μένουν αποτυπωμένες στο μυαλό μας. Οι συννεφιασμένες, σκοτεινές, μέρες μας έφεραν ένα βήμα πιο κοντά σε αποφάσεις κι επιθυμίες. Μας ζόρισαν και μας κινητοποίησαν. Αντίθετα, οι λιακάδες μας πρόσφεραν απλώς ένα ανάλαφρο προσωρινό καταφύγιο.

Ο χειμώνας χρειάζεται τη σκοτεινιά του, μόνο έτσι τον νιώθεις και τον απολαμβάνεις όπως του αξίζει. Άλλη αίσθηση έχει όταν έξω μπορεί να κάνει κρύο αλλά ο ήλιος λαμποκοπά κι άλλη όταν το κρύο στολίζει ένας κατάμαυρος, μυστήριος, ουρανός. Κι αν φαίνεται παράλογη η αδυναμία μας στη μουντάδα, είναι λογικό να κυκλοφορούμε σαν κρεμμύδια, με κασκόλ, ζιβάγκο, μάλλινα, γάντια, σκουφιά και τα συναφή και να χρειαζόμαστε παράλληλα και γυαλιά ηλίου; Να τρέμουμε στη σκιά και να σκάμε εκεί που πέφτει η λιακάδα;

Ή τον ζούμε τον χειμώνα όπως του πρέπει ή όχι, ντεμί πράγματα δε θέλουμε. Θες ήλιο; Υπομονή έως το καλοκαίρι, τότε θα πλατσουρίζουμε όλοι μαζί παρέα με τα αντηλιακά μας για να μην τσουρουφλιστούμε. Για τώρα το αγαπημένο μας αξεσουάρ είναι η ομπρέλα μας, όχι τα γυαλιά μας.

Γι’ αυτό μη μας κοιτάτε περίεργα όταν έξω βροντάει κι εμείς χαμογελάμε, λέγοντας τι ωραία μέρα που είναι. Δεν είμαστε περίεργοι, έχουμε επιχειρήματα και δικαίωμα ν’ αγαπάμε λίγο παραπάνω τις εξαιρέσεις -στον καιρό και τους ανθρώπους!