Μάθαμε ν' αγαπάμε τους πόθους μας

Μεγάλωσες και χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, προκειμένου να συνειδητοποιήσεις, ότι κάτι έλειπε απ’ τα μαθητικά σου χρόνια. Και φυσικά δε γίνεται λόγος για εκείνους τους εφηβικούς έρωτες και τα χτυποκάρδια στα θρανία. Ούτε φυσικά για τη χημεία και την άλγεβρα. Που σου έμαθαν -ό,τι σου έμαθαν– αλλά γίνεται λόγος για το ότι κανένας δε σκέφτηκε ποτέ να εντάξει το μάθημα της ερωτικής επιβίωσης στα βασικά μαθήματα.

Κι αν η εμπειρία αποτελεί τον καλύτερο οδηγό και προϋπηρεσία σ’ αυτό τον τομέα, τα λάθη σου έρχονται να σου δείξουν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κι εκεί που αναρωτιέσαι αν έχεις αυτόν το μαγνήτη, τον περίεργο που τραβάει, σκέψου ότι όλοι την πατήσαμε γιατί απλά δεν ξέραμε. Και στην τελική δεν είναι και κακό. Απλά μπερδεύτηκες ανάμεσα στις έννοιες. Μπερδεύτηκες σ’ όλα εκείνα που σου είπαν για τον έρωτα, την αγάπη, τη χημεία και τον πόθο. Και μπερδεύτηκες ακόμα περισσότερο όταν βρέθηκες μπροστά τους και προσπάθησες να τα συσχετίσεις. Κι αν ακόμα και τώρα προσπαθείς να βγάλεις μα άκρη, είναι καιρός να σταματήσεις να ζαλίζεσαι και να εμπιστευτείς το ένστικτό σου.

Κάπου εκεί μετά την εφηβεία σου, πίστευες πως αν έχεις μια καλή χημεία με κάποιον αυτό ήταν κι αγάπη. Δε φταις εσύ. Έτσι σου έμαθαν. Αλλά είναι ένα μεγάλο λάθος. Γιατί ο πόθος δεν είναι αγάπη. Και το φτερωτό ανθρωπάκι δεν έχει καμία σχέση με βλέμματα που αντικρίζει το ένα το άλλο και λιώνουν. Αυτό δεν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά ο πόθος ως συναίσθημα που ενεργοποιείται.

Κι ο πόθος, όσο περίεργο κι αν σου φανεί, βασίζεται σ’ ένστικτα ζωώδη αλλά και στη χημεία. Κι αν απέναντί σου έρχεται η σεξουαλική έλξη -ως ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα- μέχρι να γνωρίσεις κάποιον, δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Γιατί μπορεί να συνειδητοποιήσεις  ότι είναι το τελείως λάθος άτομο γι’ εσένα και να μην ταιριάξετε καθόλου.

Για να εμφανιστεί, κάπου ανάμεσα σ’ όλο αυτό, η προσωπική εσωτερική φωνούλα σου. Εκείνο το εσωτερικό σύστημα ασφαλείας σου το οποίο πολλές φορές αγνοείς. Γιατί σαν το ένστικτο δεν υπάρχει. Κι όσο χαμηλόφωνο κι αν είναι πάντα κρύβει μέσα του μια αλήθεια. Είναι σαν ένας φύλακας άγγελος μέσα απ’ το δικό σου παράδεισο. Κι απ’ τη στιγμή που κάτι και για κάποιον λόγο μπει στο κεφαλάκι σου, είναι σίγουρα αλάνθαστο.

Κι έμαθες ν’ αγαπάς τον πόθο σου. Έμαθες πως ο έρωτας φτάνει για να δημιουργήσει χημικές ενώσεις. Έμαθες πως είναι να πιστεύεις αλλά να μη θέλεις να δεις. Τι; Εκείνο το «τέλειο» που ενώ ξέρεις ότι θα σε πληγώσει, θα το ακολουθήσεις φεύγοντας. Ακόμα κι αν η καρδιά σου ραγίσει, εσύ θα προσπαθήσεις να πιστέψεις πως η ερωτική επιβίωση είναι κομμάτι της ζωής σου.

Γι’ αυτό βγάλε τώρα τα γυαλιά σου. Γιατί ο πόθος δεν είναι αγάπη. Δεν είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά είναι ένστικτο. Και πρέπει να το εμπιστευτείς. Διαφορετικά μάθε να το ζεις. Κι αν τα λάθη υπάρχουν, είναι γιατί μας δίνουν μαθήματα. Κι αν γίνονται, ξανά και ξανά, είναι γιατί μας αρέσουν. Όπως μας αρέσει κι ο έρωτας. Κι έρωτας δίχως πάθος δε γίνεται.