Κανονίζουμε καφέδες με άτομα που δε θέλουμε καν να δούμε

Κι εκεί που γυρνάς αμέριμνος στο δρόμο κάνοντας τα εβδομαδιαία σου ψώνια ή διασχίζεις τη γνωστή διαδρομή για να φτάσεις στη δουλειά σου, όλο και κάποιον από το παρελθόν θα συναντήσεις, όλο και μια ξεχασμένη σου φιλία θα κάνει την εμφάνισή της. Κι όταν μια τέτοια συνάντηση γίνεται, ακολουθεί και μια συγκεκριμένη σειρά η συζήτηση.

-Τι κάνεις;

-Καλά εσύ;

-Πάμε για κανένα καφεδάκι να τα πούμε;

Θα κανονίσεις καφέ, στο πιο κάτω στενό θα δεις κι άλλο πρόσωπο που έχετε χαθεί, κι άλλη ίδια συζήτηση, κι άλλος καφές και πάει λέγοντας ώσπου φτάνεις στο σημείο να έχεις μαζέψει τόσους πολλούς καφέδες που θα χρειαστεί να πας, που στην πραγματικότητα πηγαίνεις επειδή πρέπει κι όχι γιατί το θες.

Παλιότερα ο καφές οριζόταν ως μια στιγμή χαλάρωσης κι ευκαιρία για καλό καφέ με την παρέα σου, άντε και λίγο -έως πολύ- κους-κους για όλα τα νέα που έχασες μέσα σ’ αυτό το διάστημα και που καίγεσαι να μάθεις. Ο καφές αυτός δεν επαναλαμβανόταν κάθε μέρα αλλά μια με δύο φορές την εβδομάδα και κάπου εκεί βρισκόταν η αξία του και το νόημά του γι’ αυτό και ήταν ξεχωριστός και κάθε φορά ανυπομονούσες να συμβεί.

Αν περάσουμε στο τώρα, ο καφές έχει πάρει τη μορφή των γρήγορων ρυθμών που κυριαρχούν στη ζωή μας κι έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Αλλού είναι το πρόβλημα. Έχουμε φτάσει σε σημείο να πηγαίνουμε σε τόσους πια καφέδες που μοιάζουν με μια ρουτίνα υποχρεωτική κι όχι με μια στιγμή χαλάρωσης κι απόλαυσης.

Προκειμένου να μην παρεξηγηθούμε μ’ ένα άτομο προτιμούμε τον καφέ τον ανούσιο που δεν έχει να μας προσφέρει κάτι, με άτομα που επίσης δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι, απλά και μόνο για να νιώσουμε πως φεύγει μια υποχρέωση από πάνω μας. Πόσο λάθος απ’ όλες τις μεριές είναι αυτό αλλά και πόσο συχνό; Όλοι κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι το έχουμε κάνει πάνω από μια φορά. Είτε γιατί πιστεύουμε πως ο καφές διαρκεί λιγότερο από ένα γεύμα -άρα θα ξεμπερδέψουμε και νωρίτερα απ’ αυτό το άτομο, είτε γιατί δεν θέλουμε να ξοδέψουμε γιατί προτιμάμε να τα φάμε κάπου που θα περάσουμε καλύτερα, ή ακόμη, πάμε μαζί του για ένα καφέ ελπίζοντας να μη μας ενοχλήσει στο μέλλον. Όλα ακούγονται άσχημα και δε θα έπρεπε να συμβαίνουν σε κανέναν, όμως γίνονται και υπάρχουν στην καθημερινότητά μας.

Μπορεί να είναι αυτοί οι λόγοι, μπορεί κι άλλοι ακόμη, αφού διαφορετικά πράγματα ισχύουν για τον κάθε άνθρωπο, μα δεν έχουν καμία σημασία οι λόγοι αλλά το γιατί. Γιατί ένας άνθρωπος να θέλει να σπαταλήσει χρόνο από τη ζωή του πηγαίνοντας για καφέ με κάποιον που δεν τον έχει σε εκτίμηση αντί να περάσει την ώρα του πιο εποικοδομητικά;

Οι απαντήσεις είναι σίγουρα πολλές κι η αλήθεια πάντα θα βρίσκεται κάπου στη μέση. Το σίγουρο είναι πως όλοι χρειαζόμαστε μια διαρκή επιβεβαίωση. Έχοντας ανθρώπους δίπλα μας πιστεύουμε πως δεν είμαστε μόνοι και πως, για να θέλουν να πάνε μαζί μας έστω και για ένα καφέ, κάτι έχουμε κάνει σωστά και πως ποτέ δε θα μείνουμε χωρίς παρέα. Αυτό φυσικά δεν είναι τίμιο, αφού μόνο η μια μεριά θα είναι πάντα ευχαριστημένη κι η άλλη όχι.

Η αλήθεια είναι πως ο μόνος καφές που θα απολαύσεις θα είναι ένας κι αυτός θα περιλαμβάνει τους αληθινούς σου φίλους και μόνο. Μπορεί να είναι ένας ή το πολύ δυο -δεν έχει σημασία- αρκεί να ξέρεις ότι είναι αληθινοί και πάντα δίπλα σου σε ό,τι χρειαστείς. Αυτούς κράτησε κι όσο θα τους έχεις στη ζωή σου, ετοιμάσου να πίνεις πάντα τον πιο όμορφο καφέ που έχε