Τα πυροτεχνήματα όσο απότομα σκάνε, τόσο εύκολα σβήνουν

Κάποια πράγματα δεν είναι γραφτό να συμβούν. Είναι πυροτεχνήματα που αρχικά εντυπωσιάζουν με τα ευφάνταστα σχήματά τους, αλλά μετά σβήνουν αφήνοντας πίσω τους μόνο μια μυρωδιά από καμένο. «Πυροτεχνήματα». Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς καλύτερη λέξη για να περιγράψει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.

Κάπως έτσι, όμως, κι ο έρωτας σκάει στο σκοτάδι της καρδιάς και τη γεμίζει φως, διεγείροντας κάθε της αίσθηση μαζί με όλα τα αντανακλαστικά των συνειρμών. Κι όταν σε έχει φέρει πια σε μια φαινομενικά πλήρη εγρήγορση και είσαι ικανός ν’ αντιληφθείς τα πάντα στην κάθε τους λεπτομέρεια, το φως σβήνει κι αφήνει πίσω άκαρπα συναισθήματα κι ελπίδες.

Κατά καιρούς έχουμε πέσει θύματα του έρωτα. Κάποιοι περισσότερες, κάποιοι λιγότερες φορές. Πάντα ανάλογα με τις διαθέσεις που έχει ο ίδιος και το πόσο πολύ θέλει να δοκιμάσει τα όρια του καθενός μας. Έτσι κι εγώ, λοιπόν, είδα τη λάμψη του. Θα μπορούσα να σκέφτομαι ώρες για να βρω λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν, που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσα πλήρως την ύπαρξή τους. Σαν να ήρθε και ν’ άναψε μια φλόγα μέσα μου, ικανή να μου δώσει τόση δύναμη, ώστε να μη φοβάμαι τίποτα και να τολμάω τα πάντα.

Ακόμα κι αυτά που μέχρι χθες έμοιαζαν παράλογα, έχουν γίνει κομμάτι της λογικής μου. Ο ύπνος, η ξεκούραση, ό,τι έχει σχέση με τις βασικές ανάγκες, όλα σβήνουν και σωπαίνουν κάτω από το φως της φλόγας του έρωτα. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μπόρεσα να εξιδανικεύσω κάποιον άλλον άνθρωπο χωρίς καν να τον ξέρω. Μια ματιά, μια κουβέντα και ξαφνικά ήξερα τα πάντα για εκείνον. Υπάρχει μόνο μία λέξη που μπορεί να τον περιγράψει καλύτερα και οτιδήποτε λιγότερο από αυτήν με εξαγριώνει: η τελειότητα. Από εδώ και πέρα έχω ταχθεί στο να βρίσκω χρόνο, από εκεί που μέχρι χθες δεν υπήρχε, απλώς για να είμαι μαζί του.

Αν μπορούσα να δώσω περισσότερα λεπτά στη μέρα θα το έκανα. Αν μπορούσα να φτιάξω έναν ακόμα μήνα στον χρόνο θα τον έφτιαχνα και θα του έδινα το όνομα εκείνου του προσώπου. Όσο καίει η φλόγα μέσα μου, το μόνο που με νοιάζει είναι να ‘ναι καλά και να ‘μαι κοντά του. Κάθε λάθος, κάθε ελάττωμα χάνεται και θαμπώνεται στο τέλειο. Αυτό το «τέλειο» που δημιουργήθηκε μέσα μου απλά επειδή μια στιγμή με κοίταξαν δυο συγκεκριμένα μάτια. Η δύναμη της φλόγας είναι τόσο μεγάλη, τόσο δυνατή, τόσο ανεξήγητη. Κανένας δεν μπορεί να τη σβήσει -ή μάλλον σχεδόν κανένας.

Μετά τη λάμψη και το φως έρχεται το σκοτάδι. Η σύγκρουση του παραλόγου. Αυτό που μέχρι χθες έμοιαζε τέλειο στα μάτια μου και που ήταν ο μόνος λόγος μου να υπάρχω, έρχεται με κοιτάει και σβήνει τη φλόγα. Πλέον δεν υπάρχει τίποτα μέσα μου, όλα βυθίστηκαν στο σκοτάδι και το μόνο που μπορώ ν’ αντιληφθώ είναι η μυρωδιά του καμένου. Σαν μια πόλη που αλώθηκε και πυρπολήθηκε από κάποιον βάρβαρο εχθρό.

Τώρα το «τέλειο» είναι εχθρός μου. Η καρδιά μοιάζει ανίκανη να δώσει απαντήσεις, έχει ηττηθεί και δεν είναι σε θέση να κάνει το παραμικρό. Η μόνη ελπίδα επιβίωσης πια είναι το μυαλό κι η λογική. Μοιάζουν όμως να είναι τόσο θυμωμένα. Όχι ότι έχουν άδικο. Με είχε θαμπώσει τόσο πολύ αυτή η μαγευτική δύναμη της φλόγας, που τα φυλάκισα και τους αφαίρεσα κάθε δικαίωμα λόγου. Ξέρω πως είναι τα μόνα που μου έχουν μείνει κι αποτελούν τον μόνο χάρτη για να ξαναβρώ τον δρόμο μου. Τώρα πρέπει να γυρίσω εκεί που ήμουνα πριν με μαγέψει το υπέροχο τραγούδι μια σειρήνας, χωρίς όμως τίποτα να είναι ίδιο πια. Θυσίασα όσα συναισθήματα είχα για τον έρωτα κι έμεινα μόνος μου να περιπλανιέμαι χωρίς φως κι ελπίδα.

Ίσως δεν ήταν γραφτό να γίνει αυτήν τη φορά. Ίσως, η επόμενη φλόγα κρατήσει περισσότερο. Αν υπάρξει επόμενη. Σκύβω το κεφάλι και βαδίζω την ανηφόρα της επιστροφής, μυρίζοντας έντονα μια μυρωδιά από καμένο.