Πολλοί θα πουν πως το να ‘χει κάποιος πολλά πρόσωπα είναι κατάρα, είναι ένα ελάττωμα που θα ‘θελαν να το αποφύγουν, όχι μόνο για τους γύρω τους μα και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Κυρίως για τους εαυτούς τους.
Μα εγώ έχω πολλά πρόσωπα κι είμαι εδώ για να σου πω πως δεν είναι καθόλου ελάττωμα, ούτε κατάρα που πρέπει να αποφεύγεται. Πρόσεξε, όμως! Πολλά πρόσωπα δε σημαίνει σκάρτα πρόσωπα, ούτε ψεύτικα. Πολλά πρόσωπα δεν πάει να πει να παίζεις τους ανθρώπους σαν να ‘ναι πιόνια σου, δεν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μια παρτίδα σκάκι. Πολλά πρόσωπα σημαίνει να ξέρεις πότε να συμπεριφερθείς γλυκά, πότε πρόστυχα, πότε να αστειευτείς, πότε να μιλήσεις σοβαρά και πότε να θυμώσεις, πότε να ‘σαι αδιάφορος και πότε να δίνεσαι με όλο σου το είναι, πότε να γκρινιάξεις και πότε να βάλεις νερό στο κρασί σου.
Πολλά πρόσωπα σημαίνει να μπορείς να μετράς καταστάσεις κι ανθρώπους. Να μπορείς να δεις πίσω από αυτό που δείχνουν, να δεις αν εκτιμάσαι, αν σε σέβονται, αν σ’ αγαπούν, αν σε εκμεταλλεύονται κι αν σε προσπερνούν. Να βλέπεις με καθαρά μάτια αν όσα κάνεις πιάνουν τόπο κι αν η ψυχή που δίνεις, αξίζει τελικά τον κόπο.
Οι άνθρωποι συχνά παραβλέπουμε τα γεγονότα κι ίσως λιγάκι να τα παραποιούμε. Τρέχουμε να βγάλουμε συμπεράσματα, τρέχουμε να γκρινιάξουμε, να θυμώσουμε, να φωνάξουμε, να βγούμε εκτός εαυτού. Δεν καθόμαστε να κατανοήσουμε τον απέναντι, να τον ζυγίσουμε, να του δώσουμε ελαφρυντικά -αν υπάρχουν. Και το πιο σημαντικό∙ δεν καθόμαστε να βρούμε πού κάναμε εμείς το λάθος. Μήπως το χειριστήκαμε ακατάλληλα, μήπως παρεξηγήσαμε, μήπως ανοιχτήκαμε πολύ νωρίς ή πολύ αργά, αν είναι, όντως, λάθος ή το πιο σωστό μας λάθος. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες στον δικό μας εαυτό, δεν πατάμε το εγώ μας έστω για λίγο.
Κι όμως, αν το ψάχναμε καλύτερα, αν είχαμε το στομάχι να αντιμετωπίσουμε τον δικό μας εαυτό πρώτα, τότε ίσως να βρίσκαμε τρόπο να δούμε καλύτερα. Αν όντως δεν εκτιμούν, ας δοκιμάσουμε άλλο πρόσωπο από αυτό που είχαμε ως τώρα. Αν νιώθουμε ότι μας απορρίπτουν και δε σέβονται τις προσπάθειές μας, ας αλλάξουμε τακτική. Ας προσπαθήσουμε να δούμε πρώτα αν η δική μας συμπεριφορά είναι η λάθος ή αν υπάρχει κάτι που μπορούμε εμείς να κάνουμε καλύτερα.
Το πιο εύκολο πράγμα στις μέρες μας είναι να ρίχνουμε ευθύνες. Μα ας σηκώσουμε και μερικές, δε θα πονέσουν τα χέρια μας. Ας κάνουμε εμείς βήματα, κι ένα, και δυο, και τρία. Κι ο καθένας μας ξέρει, μέσα του, πότε θα βάλει το τέλος. Ο καθένας μας ξέρει τις αντοχές του και πότε έχει φτάσει πια στην κόκκινη γραμμή του.
Κι αν δεν καταφέρουμε κάτι με την αλλαγή της συμπεριφοράς μας, ας μείνει το ότι τους εκπλήξαμε, πως δεν το περίμεναν από μας. Ας είναι να ‘μαστε εμείς περήφανοι για τον εαυτό μας, γιατί τώρα ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε, ότι τα δώσαμε όλα. Ότι εμείς μέχρι και πρόσωπο αλλάξαμε για να καταφέρουμε να δουλέψει μια κατάσταση.
Πρόσωπα πολλά μπορούμε να αλλάξουμε εμείς οι άνθρωποι. Πρόσωπα, όχι αισθήματα. Πρόσωπα κι όχι χαρακτήρες. Πρόσωπα κι όχι καρδιές. Και προς Θεού, πρόσωπα κι όχι ψυχές!
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
