Το «5» δεν είναι βαθμός, είναι ιδέα!

Μετά από άπειρα ξενύχτια, καφέδες, αναζήτηση σημειώσεων κι όλα όσα συνοδεύουν μια εξεταστική, επιτέλους έρχεται η στιγμή που επανερχόμαστε στους φυσιολογικούς μας ρυθμούς. Αυτούς που επιτάσσει η φοιτητική ζωή. Ρίχνουμε ένα βλέμμα στον καθρέφτη με ύφος νικητή, κλείνουμε το μάτι και βγαίνουμε έξω να αδράξουμε την καινούργια ημέρα. Άσχετο αν κάθε τόσο κοιτάμε για να δούμε τα αποτελέσματα των μαθημάτων. Για να δούμε ποια πάνε ολοταχώς για Σεπτέμβρη, σε ποια θριαμβεύσαμε και ποια περάσαμε καθαρά στην εκπνοή του χρόνου.

Είναι τότε που το 5 από απλός αριθμός μετατρέπεται σε ιδέα. Αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις. Γιγαντώνεται κι εμείς υποκλινόμαστε μπροστά του. Μπορεί ως βαθμός να μην είναι κι ο καλύτερος δυνατός και να μην ανεβάζει τον μέσο όρο στα ουράνια, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανακούφιση που προκαλεί η θέα του δίπλα στο εξεταζόμενο μάθημα. Ναι, μιλάμε για εκείνες τις στιγμές που η φράση «ένα 5 θέλω» ακούγεται πιο συχνά κι απ’ την καλημέρα ανάμεσα στους φοιτητές.

Είναι αυτό το αίσθημα ικανοποίησης πως καταφέραμε με λίγες ώρες διαβάσματος να περάσουμε ένα ακόμη μάθημα, χωρίς πολλά πολλά. Γιατί, μεταξύ μας, το ότι πήραμε 5 σημαίνει πως δεν περάσαμε και βράδια αξημέρωτα πάνω απ’ τα βιβλία μας. Διαβάσαμε κάνα sos, κάναμε μια μικρή αντιγραφούλα –όχι εμείς, κάτι παιδιά απ’ το χωριό–, κάναμε κι ένα σχετικό πασάλειμμα στην απάντηση κι ορίστε το 5αράκι μας.

Εξαίρεση αποτελεί μόνο η πιθανότητα να πέσαμε σε εκείνη την περίπτωση του καθηγητή που θεωρεί ότι το 8 είναι το άριστα και το 10 για τον θεό, οπότε εδώ που φτάσαμε και το 5 καλό είναι. Κι έτσι μας δίνεται η χαρά να διαγράψουμε ακόμα ένα μάθημα απ’ τη μακρά λίστα του Σεπτέμβρη και να ελαφρύνουμε το βάρος του γραφείου απ’ τα βιβλία που ‘χουμε στοιβάξει πάνω του. Ναι, εκείνα τα βιβλία που μας κοιτάνε κατάματα κάθε φορά που αποφασίζουμε να βγούμε αντί να διαβάσουμε.

Γιατί η βαθμολόγηση του γραπτού με 5 έχει κάτι από ταινία θρίλερ. Είμαστε σαν τον ήρωα της ταινίας που τρέχει μέσα στο δάσος, πέφτει, γλιστράει στα χώματα προσπαθώντας να σώσει τον εαυτό του κι ο κακός τον κυνηγάει ασταμάτητα με λύσσα. Και ξαφνικά βλέπει ένα αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά, ως τη μόνη ελπίδα σωτηρίας του. Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα έτοιμος να ξεφύγει, αλλά η μηχανή δεν παίρνει μπροστά, παρά μονάχα την τελευταία στιγμή.

Αυτό είναι το 5. Η σωτηρία της τελευταίας στιγμής. Ένα βήμα πιο κοντά στο πτυχίο. Το χέρι που μας πιάνει τελευταία στιγμή και μας βγάζει απ’ την κινούμενη άμμο του διαβάσματος μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου. Το μάτι που κλείνει και μας υπόσχεται πως θα συνεχίσουμε λίγο ακόμα να απολαμβάνουμε το καλοκαιράκι. Κι αυτό που μας χωρίζει απ’ τον πιο μισητό βαθμό, το 4 -πόση ειρωνεία μπορεί να κρύβει μέσα του ένας βαθμός;

Γιατί αυτό είναι το 4. Είναι σαν να τρέχουμε κατοστάρι κι ένα βήμα πριν τερματίσουμε πρώτοι, να σκοντάφτουμε και να μας προσπερνούν όλοι οι υπόλοιποι αθλητές. Είναι σαν να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη να προλάβουμε το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι και να φτάνουμε στη στάση ακριβώς μόλις έχει φύγει. Τόσο ύπουλος είναι αυτός ο βαθμός. Θαρρεί κανείς πως μπορούμε να ακούσουμε το χαιρέκακο γέλιο του διορθωτή, όταν βαθμολογεί με 4. Γι’ αυτό και το 5 χαίρει άλλης εκτίμησης από όλους τους φοιτητές.

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, τελικά έχει τόσο μεγάλη σημασία ένας βαθμός;  Μήπως το νόημα της φοιτητικής ζωής είναι να αποκτούμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες; Να κάνουμε φίλους ζωής, που μετά από χρόνια θα αφηγούμαστε αστεία σκηνικά πασπαλισμένα με μπόλικη δόση νοσταλγίας;

Σημασία, λοιπόν, έχει να βγαίνουμε απ’ τα πανεπιστήμια όχι απλά με ένα χαρτί που πάνω του έχει έναν βαθμό, αλλά να είμαστε επαρκώς μορφωμένοι και καταρτισμένοι. Να είμαστε σε θέση να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή κι όμορφη ζωή. Κι αν τώρα αυτό προϋποθέτει κι ένα 5 παραπάνω, καλοδεχούμενο.