Χώρισες. Και τα μυαλά στα κάγκελα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήρθε το τέλος του κόσμου. Φυσικά και ήρθε και εννοείται πως έπρεπε. Γιατί ήρθε το τέλος ενός πολύ συγκεκριμένου κόσμου. Εκείνου του υπερεκτιμημένου κόσμου που είχες πλάσει στο αισιόδοξο μυαλό σου ως αδιαπέραστο κι άφθαρτο όνειρο, με έναν άνθρωπο που έμοιαζε ιδανικός κι ακέραιος κι εσύ αντίστοιχα ενέπνεες σε εκείνον γοητεία και διάθεση μυστηρίου. Και οι δυο σας, λοιπόν, στην αρχή της σχέσης ήσασταν υπέροχοι και θελκτικοί ο ένας για τον άλλον. Κι ενώ είχατε την πρόθεση να χτίσετε μια σχέση αγέρωχη, να φτιάξατε κάτι δικό σας που να λειτουργεί και να κυλάει ομαλά, στην πορεία κάπου χάθηκε η μαγεία και το κοινό όνειρο διέλυσε.
Όταν μια σχέση τελειώνει κάνεις τον απολογισμό σου. Υπενθυμίζεις, τι έγινε, τι χάλασε, τι παρεξηγήθηκε, πώς κατέληξε το συναίσθημα του έρωτα από δυνατό σε αδιάφορο. Οι τίτλοι τέλους αναγράφονται στην οθόνη μπροστά σου. Είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία. Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν ξεμπερδεύεις με μιας από έναν χωρισμό. Περνάς στιγμές που επαναλαμβάνεις ολημερίς τις ίδιες σκέψεις, μπουκώνει ο νους από άλυτες απορίες και τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα, που εύχεσαι να γυρνούσες έναν διακόπτη, να σου κάνει «διαγραφή δεδομένων μνήμης», να ξεμπερδέψεις μία και καλή.
Έναν διακόπτη. Τι ζητάς; Να ξεχάσεις ζητάς. Κι απαιτείς αυτή την αμνησία απ’ τον εαυτό σου. Για πόσο ακόμα θα ταξινομείς ευθύνες και θα προσδιορίζεις λάθη; Το αδιέξοδο σε μια σχέση δημιουργεί στασιμότητα, που ακόμα κι αν η στασιμότητα δε θεωρείται δημιουργική ενέργεια, μπορεί ωστόσο να γίνει η καλύτερη αφορμή, ώστε να καταλάβουμε πως κάποια πράγματα πρέπει να έρθουν πρώτα τούμπα, για να αδειάσει το παλιό περιεχόμενό τους κι όταν πάλι γυρίσουν στην ίσια τους θέση, να είναι έτοιμα να γεμίσουν νέες εμπειρίες, καλύτερες εκδοχές και πιο ευφάνταστα σενάρια.
Κάπως έτσι είσαι κι εσύ. Έρχεσαι «τούμπα», αναδιατυπώνεις τα «θέλω» σου και σιγά-σιγά καθώς έρχεσαι στα ίσια σου επαναπροσδιορίζεις το όραμά σου. Ό,τι δε λειτουργεί σωστά, δεν μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω στην εξέλιξη μιας πορείας. Κι εσύ σκοπεύεις να πορευτείς, θέλεις να ζήσεις, να προχωρήσεις, να αναπτυχθείς σε κάθε κλάδο της ζωής σου. Το «τέλος του κόσμου» –του δικού σας εκείνου ατελέσφορου κόσμου– συμβολίζει την ανανέωση, είναι ώρα για επαναπροσδιόριση, ήρθε καιρός για αλλαγές.
Αυτή τη φορά, λοιπόν, η ιστορία ξεκινάει απ΄το πρωί, με τη δροσούλα, με ένα χαμόγελο αληθινό απευθείας στον καθρέφτη σου και με μια γουλιά ζεστού καφέ που σε ξυπνάει απ΄το απαράλλαχτο παρελθόν, κάνει τα μάτια ορθάνοιχτα, μήπως δεις καλύτερα την κατάσταση, να αντιληφθείς σφαιρικά τη ζωή και την ολοκαίνουρια πλέον καθημερινότητά σου. Πώς θες να ζεις, τι θες πραγματικά να κάνεις σε αυτή τη ζωή;
Από τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα όνειρα. Τα πιάνεις ένα-ένα και τα προβλέπεις σε πρακτικό επίπεδο. Δεν είναι απλώς όνειρα είναι στόχοι. Σκέφτεσαι κάθε σου ιδανική εκδοχή, σημειώνεις κάθε πιθανή προσέγγιση, τοποθετείς το όραμά σου ευθεία και ξεκινάς να κατευθύνεσαι προς αυτό.
Χωρίζεις και τ’ αλλάζεις όλα. Ομορφαίνεις και το ακούς να στο λένε. Όχι επειδή καλλωπίστηκες παραπάνω εμφανισιακά, αλλά γιατί αυτοπροσδιορίστηκες και εναρμονίστηκες με την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Η ομορφιά είναι ζήτημα εξισορρόπησης κι όταν καταφέρνεις να γεμίσεις τα κενά σου με τέτοιο τρόπο που δε χρειάζεται να ζητήσεις συμπλήρωμα από πουθενά αλλού, είσαι αυτόνομος κι αυτόφωτος να δημιουργήσεις την πραγματικότητά σου από την αρχή -κι όσες φορές χρειαστεί.
Ο χωρισμός είτε είναι δική σου επιλογή ή του τέως συντρόφου σου, μια συναισθηματική αναταραχή τη φέρνει. Εκμεταλλεύεσαι αυτή την αναμπουμπούλα προς όφελός σου. Βγάζεις ρούχα απ΄την ντουλάπα, πετάς ερωτικά χαρτάκια, κλείνεις σε κουτί τα δώρα, τα χαρίζεις ή τα πετάς, σβήνεις φωτογραφίες, αλλάζεις στο κινητό φόντο, αλλάζεις στην κρεβατοκάμαρα σεντόνια, αλλάζεις στη νέα σου διαδρομή τα φώτα. Αλλάζεις!
Αλλάζεις γιατί αποφάσισες πως για να προχωρήσεις παρακάτω πρέπει πρώτα να έχεις προχωρήσει παραμέσα. Να έχεις παραδεχτεί στον εαυτό σου πως τα πισωγυρίσματα κόβουν τις νέες ευκαιρίες κι εσένα το κίνητρό σου είναι οι καινούριες κι ανέγγιχτες δυνατότητες που μόλις ανακαλύπτεις. Το φθαρμένο συναίσθημα του έρωτα αναπλάθεται, η ζωή σου σού ανήκει από την κορυφή ως τα νύχια, βάλ’ την πάνω σου, φόρεσέ την κι από εδώ και πέρα ξεκινάς ένα ολοκαίνουριο βίωμα δικής σου επιλογής.
Συντάκτης: Μάιρα Τσιρίγκα
