Κι αν το σωστό είναι να κάνεις το λάθος;

Όταν ο άνθρωπος ενεργεί επηρεασμένος απ΄τα πάθη του, μπορεί να συνοδεύει παράλληλα μαζί του κι ένα νήμα αυτοκαταστροφής. Μοιραία, όμως, δεν το βάζει κάτω. Σαν τον άνεμο που φυσά δυνατά και παρόλο που εξαιτίας του μπορεί να βυθιστεί η βάρκα, την ίδια στιγμή, ο ίδιος άνεμος που την απειλεί, μπορεί να τις επιτρέψει και το ταξίδι.

Το προπατορικό αμάρτημα μας μιλά για την παρακοή των πρωτόπλαστων. Ο πειρασμός, οδήγησε τον Αδάμ και την Εύα να δοκιμάσουν από τον απαγορευμένο καρπό, με αποτέλεσμα να χάσουν τον Παράδεισο. Από τότε ο άνθρωπος ήταν καταναγκασμένος να ζει με τους πειρασμούς και τα πάθη του. Ανίκανος να χαλιναγωγήσει μέσα του τη γνώση του καλού και του κακού.

Πόσο γλυκιά και μεθυστική όμως είναι η αμαρτία; Πόσο υπέροχη η γεύση του απαγορευμένου; Άραγε κατάφερε ποτέ κανείς να αντισταθεί σε αυτό το ορμητικό κύμα αισθήσεων; Να φρενάρει το μυαλό που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και προκαλεί αδρεναλίνη. Να δαμάσει το ανεξέλεγκτο κορμί που σαν αγρίμι ορμά στη σάρκα και να τραβήξει τα χαλινάρια σε εκείνο το άγριο άλογο που λέγεται επιθυμία. Όλοι είμαστε έρμαια των επιθυμιών. Επιθυμίες αμέτρητες. Άλλες αθώες και άλλες τόσο ένοχες όσο ένα «θανάσιμο» αμάρτημα. Ο άνθρωπος ίσως κάποτε υπακούσει σε κανόνες και εντολές, η επιθυμία όμως ποτέ.

Ο ανθρώπινος νους ελκύεται από «πρέπει» και «μη». Ένα παιδί, όταν ακούει αυτές τις λέξεις από τη μητέρα του, τις παραβιάζει αυτόματα νομίζοντας ότι είναι κάποιο παιχνίδι. Στην εφηβική ηλικία, είτε από αντίδραση, είτε από την παρακίνηση της περιέργειας, έκανες ένα σωρό λάθη που δε γνώριζες τη βαρύτητά τους. Στη συνέχεια όμως και βάζοντας ως παράγοντα το ό,τι απ’ τα λάθη μαθαίνουμε, δεν έχουμε πια αυτή τη δικαιολογία διαθέσιμη. Το αποτέλεσμα κάθε επιλογής μας είναι ευθύνη μας.

Αν το σωστό ήταν να κάνεις το λάθος, θα το έκανες; Ξέρω πως η απάντηση αυτή θα μείνει καλά κρυμμένη μέσα σου. Ο Friedrich Schiller είχε πει πως είναι σοφό να αποκαλύπτεις κάτι που δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ. Όλοι έχουμε στην κατοχή μας πολλά. Άλλα ασήμαντα κι άλλα σημαντικά. Κάποια σε πνίγουν, άλλα σε λυτρώνουν και κάποια άλλα απλώς σε οδηγούν. Πολλά χωρίς τιμωρία, κανένα χωρίς αμαρτία.

Πόσο ένοχα είναι τα μυστικά σου; Πόσες καταστάσεις επηρεάζουν; Τις απαντήσεις αυτές, ίσως τις βρεις να κρύβονται εκεί όπου σε συνάντησε κάποτε εκείνο το σαγηνευτικό βλέμμα. Εκεί όπου τα μάτια έδιναν την εντολή στο σώμα να συμφιλιωθεί με τη γύμνια του μυαλού. Εκεί όπου έπιανες τις σκέψεις σου να ερωτοτροπούν παθιασμένα με τα πρέπει και τα μη. Ο δρόμος που συνάντησες μπροστά σου, είχε απαγορευτικό κι όμως εσύ τον ακολούθησες. Ήξερες πως ήταν λάθος, μα δεν μπορούσες να μην το κάνεις.

Ένα λάθος που έμοιαζε για σωστό. Αυτό είναι παράλογο. Όσο παράλογη είναι και η επιθυμία που πλανιέται στον αέρα κι εσύ ακολουθείς ζαλισμένος τη μυρωδιά της. Μεθάς και παρασύρεσαι από την παράνομη έλξη. Γνωρίζεις εκ των προτέρων πως είναι λάθος, μα για σένα είναι το πιο σωστό λάθος σου εκείνη τη στιγμή.

Η συνείδησή σου σε χαστούκιζε κάθε νύχτα όταν έβλεπες τον σύντροφό σου στην άλλη μεριά του κρεβατιού. Κι όταν είχες παραδοθεί πια στο άγγιγμα της κρυφής σου επιθυμίας ήταν πια πολύ αργά για ενοχές. Οι τύψεις έκαναν τις επισκέψεις τους τακτικά, μα εσύ προλάβαινες να τις κουκουλώσεις και να τις καταχωνιάσεις σε μια γωνιά, να είναι ασφαλείς απ’ όλους τους άλλους. Το μυστικό σου έγινε ένα μ’ εσένα. Τα συναισθήματά σου εναλλάσσονταν και οι ασυνήθιστες πλέον κινήσεις σου σε πρόδιδαν. Όσο οι σκέψεις του σε βασάνιζαν, τόσο πιο πολύ το κρατούσες κρυφό για να μη σε κάψει το φως της αποκάλυψης.

Η καταιγίδα του πάθους όμως κάποια στιγμή κοπάζει. Και τι υπάρχει μετά απ’ αυτό; Ένα βασανιστικό μυστικό και οι τύψεις που σέρνεις μαζί σου στον χρόνο. Ένας δικός σου άνθρωπος που η ζωή του μπορεί να είχε πάρει άλλη τροπή αν γνώριζε την αλήθεια. Αν την είχες αποκαλύψει ευθέως μπροστά του, θα ήταν αναμφίβολα το πιο σωστό. Ίσως, οι ζωές όλων πια θα ήταν διαφορετικές. Το να χάσεις βέβαια κάτι που αγαπάς για μία τυχαία επιθυμία, παραδέξου πως μοιάζει λάθος. Ποιος το καθορίζει όμως όλο αυτό;

Η σημασία του σωστού και του λάθους, του καλού και του κακού, είναι υποκειμενική. Όλοι μας όμως κάποτε μεταμφιέσαμε ένα αντικειμενικά τεράστιο «λάθος», σε ένα απολαυστικά αμετανόητο «σωστό» αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Συνέπειες που μπορεί να άλλαζαν την κατεύθυνση των γεγονότων σε πολλά επίπεδα. Τον πειρασμό, είναι φύσει αδύνατον να τον αποφύγεις κι αν το καταφέρεις, θα επιστρέψει αργότερα ακόμη πιο έντονος όσο καλά κι αν τον κρύψεις.

Τελικά, αν το σωστό ήταν να κάνεις το λάθος, θα το έκανες;  Ίσως όχι αυτή φορά. Ίσως να το έκανες ξανά και ξανά. Όποια επιλογή και να κάνεις, βαθιά μέσα σου θα ξέρεις πάντα ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Μάθε να ζεις με αυτό το στίγμα πάνω σου. Πριν, όμως, κατηγορήσεις για ακόμη μία φορά την Εύα, θυμήσου πόσους απαγορευμένους καρπούς έκοψες ο ίδιος.