Μιλάς για μένα ή για ‘μας;

Μπορεί να ‘χουμε πάρει χωριστούς δρόμους, να μην κοιμάμαι πια μαζί σου, να μην ξυπνάω με την καλημέρα σου, να μη γεμίζω δύο κούπες για τον πρωινό καφέ, ούτε να καπνίζω το πρώτο τσιγάρο δίπλα σου. Θα ‘θελα, όμως, να ξέρω, μιλάς σ’ άλλους για ‘μένα;

Μιλάς για ‘μένα, για τις στιγμές που περάσαμε μαζί, για εκείνα τα βράδια που νομίζαμε πως ήταν αιώνια; Κι αν ναι, σε ποιους μιλάς για ‘μένα και τους λες; Θα ‘θελα πολύ να μάθω. Μιλάς με λόγια όμορφα, με λέξεις ήρεμες, χρωματιστές ή ο χωρισμός μας σε γέμισε θυμό;

Θα ‘θελα να μιλάς για ‘μένα, να τους αφηγείσαι λίγα από αυτά που περάσαμε μαζί. Να μοιράζεσαι ιστορίες μας από καλοκαίρια, για τη θάλασσα και τις εκδρομές μας. Για τα κρασιά που πίναμε οι δυο μας, και τα γέλια που κάναμε με τις βουτιές μας. Να τους λες για τους καβγάδες μας, τις ζήλιες μας, τους εγωισμούς μας. Για τα λόγια που λέγαμε και τη σημασία που είχαν όταν τα προφέραμε, τις υποσχέσεις που δίναμε και πιστεύαμε πως θα κρατούσαμε. Για τις αγκαλιές. Μιλάς για τις αγκαλιές μας; Αυτές που σου ζητούσα μετά από κάθε καβγά μας; Μακάρι να μιλάς για τις αγκαλιές μας!

Για τις εκπλήξεις; Σίγουρα θα μιλάς γι’ αυτές, γιατί σίγουρα θυμάσαι το χαμόγελό μου. Για το πρώτο μου χαμόγελο μιλάς; Αυτό που ερωτεύτηκες σε ‘μένα, και πάντα ήθελες να βλέπεις; Τα λόγια που σου έλεγα, άραγε, τα θυμάσαι, μιλάς γι’ αυτά;

Μιλάς μόνο για τα όμορφα; Γιατί δεν είχαμε μόνο όμορφα. Ίσως, μάλιστα, τα άσχημα να ‘ταν περισσότερα. Ίσως και να μιλάς μόνο γι’ αυτά, ίσως να κατηγορείς τον εαυτό σου, αλλά νομίζω πως κατηγορείς κι εμένα. Γιατί το τέλος έρχεται πάντα κι απ’ τους δύο. Πάντα ο εγωισμός έμπαινε μπροστά και τα λόγια ήταν μεγάλα, τόσο μεγάλα που έγιναν τατουάζ επάνω μας και μας έτσουξαν τη σάρκα με το σημάδι τους.

Μιλάς για την τελευταία μέρα; Αυτή τη μέρα που φτιάξαμε το τέλος μας; Μιλάς με πικρία ή θυμό; Πολύ θα ‘θελα να μάθω. Θα ‘θελα να μάθω τι λες για το φινάλε μας. Λες την αλήθεια ή λες ψέματα για να καλύψεις τις στιγμές μας; Ίσως να πιστεύεις ότι για όλα φταίω εγώ, αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω τη δική σου εκδοχή της ιστορίας.

Νομίζω πως με ενδιαφέρει και πως με αφορά να μάθω τι λες για ‘μένα, όσο δεν έχεις εμένα. Να μάθω με τι λόγια με χαρακτηρίζεις, με τι λέξεις περιγράφεις τη σχέση μας, τις στιγμές μας, τον χωρισμό μας.

Ίσως να μη μιλάς και καθόλου για μένα. Να μη θέλεις να θυμάσαι, απλά να προχωράς. Και το σέβομαι, αλλά, δεν μπορεί, κάτι θα λες για ‘μένα, κάπου θα αναφέρεις το όνομά μου. Κάποιο μέρος θα σου θυμίζει εμένα. Πες μου, μιλάς σ’ άλλους για μένα;