Ένα «ευχαριστώ» σ’ όσους μας έσωσαν με τις σημειώσεις τους

Ας γυρίσουμε κάνα μήνα πίσω. Η περίοδος λίγο πριν να ξεκινήσει η εξεταστική σου έφτασε κι εσένα σε ‘χει πιάσει πανικός! Σε ένα ολόκληρο εξάμηνο κατάφερες να πατήσεις το πόδι σου δύο, συλλεκτικές, φορές στη σχολή σου. Λόγω δουλειάς, λόγω του hangover που είχες το πρωί απ’ τη χθεσινή σου κραιπάλη; Εσύ ξέρεις. Ένα είναι σίγουρο, με μηδέν παρακολούθηση το μάθημα δεν το περνάς ούτε με τάμα.

Αρχίζεις, λοιπόν, να παίρνεις τηλέφωνα φίλους, γνωστούς, γνωστούς γνωστών κι αγνώστους, ζητώντας βοήθεια. Βρίσκεσαι σε μια σύγχυση και ψάχνεις πυρετωδώς να βρεις τα sos θέματα, με την ελπίδα να μπορέσουν να σε σώσουν απ’ τη λευκή κόλλα. Ξεκινάς έπειτα και τα δρομολόγια από σπίτι σε σπίτι συμφοιτητή, για να μαζέψεις όσες περισσότερες σημειώσεις μπορείς.

Έμπειροι φοιτητές μεγαλύτερων εξαμήνων ή ακόμα και ψαρωμένοι μικρότερων (αφού το μάθημα το χρωστάς απ’ το πρώτο έτος) αποδεικνύονται σωτήριοι. Αναγνωρίζουν την απελπισία σου και σου δίνουν απλόχερα τη σοφία τους. Είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν μαζί σου όλα τα sos, τις σημειώσεις τους, βιβλία, τετράδια, ακόμη και τόμους, για να περάσεις επιτέλους αυτό το μάθημα που τόσο σε παιδεύει. Και πώς είναι δυνατόν να μην τους ευγνωμονείς που όχι μόνο σε βοήθησαν, αλλά εν τέλει με την πολύτιμη συμμετοχή τους πέρασες το μάθημα αυτό και μάλιστα ικανοποιητικό βαθμό;

Χρωστάμε, λοιπόν, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους εκείνους τους συμφοιτητές μας που στα δύσκολα μας στάθηκαν, μας έδωσαν βιβλία, σημειώσεις και sos θέματα για να καταφέρουμε να ξεφορτωθούμε ένα ακόμη μάθημα. Και δεν είμαστε αχάριστοι, δεν ξεχνάμε, μένουν πάντα στο μυαλό μας, κάτι σαν αφανείς ήρωες, είναι εκείνοι που μας έβγαλαν από μια ζόρικη θέση, ενώ θα μπορούσαν να μας τινάξουν αδιάφορα τον ώμο και να μας αγνοήσουν ή να βρουν μια δικαιολογία για να μη μας βοηθήσουν.

Ο από μηχανής θεός, λοιπόν, που μας έσωσε από βέβαιο χρωστούμενο για Σεπτέμβρη, μπορεί να ήταν κάποιος συμπαθητικός και φιλότιμος άγνωστος, μέχρι πρότινος, μα πλέον μας ενώνει το οκταράκι που καταφέραμε να πάρουμε με τις σημειώσεις του. Ίσως να ‘ταν και το φιλαράκι μας, που μας συμπαραστέκεται πάντα και σε όλα κι εννοείται πως δε θα μας άφηνε στα μαύρα σκοτάδια, κι ας ξενυχτούσαμε παρέα τα βράδια κι ας πήγαινε εκείνος κανονικά στη σχολή τα πρωινά. Μπορεί να ‘ταν και κάποιος που να μη μας βοήθησε τόσο ανιδιοτελώς, ένα φλερτ που θέλησε έτσι να μας τραβήξει την προσοχή και να κερδίσει τη συμπάθειά μας.  Όπως και να ‘χει, είτε έτσι είτε αλλιώς το μάθημά σου μετράει στα περασμένα και το πτυχίο μοιάζει να ‘ρχεται πιο κοντά σου.

Κι αυτή η βοήθεια ήρθε ακριβώς τη στιγμή που την χρειαζόσουν, γιατί είχες φτάσει πια στο σημείο να βαριέσαι να κόβεσαι. Ποιος θα στο έλεγε τότε που ξημεροβραδιαζόσουν να σκαρώνεις σκονάκια ότι θα σου φαινόταν πιο χρήσιμος ο Γιάννης με τις σημειώσεις του απ’ τα δύο μεγαλύτερα εξάμηνα από ό,τι τα τόσο μικρά γραμματάκια σε κάποιο μισοσχισμένο χαρτάκι. Παίζει, βέβαια, ρόλο και το γεγονός πως ο συμφοιτητής σου πίστεψε σε εσένα. Δε σου έδωσε απλώς τις σημειώσεις, αφήνοντάς σε στο έλεος του καθηγητή, αλλά σε καθοδήγησε και σε έκανε να πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος πως αυτή η φορά είναι κι η τελευταία που δίνεις το συγκεκριμένο μάθημα. Συμπερασματικά, δεν ήταν μόνο οι σημειώσεις αλλά κι όλη η υποστήριξη.

Και το ωραίο είναι πως αυτές οι συμπεριφορές, μαζί με αυτές τις σωτήριες σημειώσεις, κάνουν κύκλους. Κάποιος θα βοηθήσει εσένα, κάποιον θα βοηθήσεις εσύ ή ίσως και να κάνετε ανταλλαγή. Συμφοιτητική αλληλεγγύη!

Ένα «ευχαριστώ», λοιπόν, για όλους εκείνους που μας έσωσαν (ή μάλλον «έ-sos-αν»)  ίσως να μη φτάνει, παρ’ όλα αυτά, τους το χρωστάμε -μαζί μ’ ένα κέρασμα.

Υ.Γ. Αποστόλη, κράτησε το βιβλίο για να με θυμάσαι και με ευχαριστείς άλλη φορά.