Δεκαετία του ’90. Εγώ παιδί του δημοτικού κι όμως οι μνήμες που θα προσπαθήσω να σας περιγράψω είναι πολύ έντονες μέχρι και σήμερα. Θα σας πάω, λοιπόν, σε μια τυχαία Κυριακή, τότε που επιτέλους άνοιγαν τα παντζούρια στο καλό σαλόνι -αυτό για τους καλεσμένους- κι ένιωθες το φως του ήλιου να λούζει εσένα κι ολόκληρο το σπίτι. Τότε που έβγαιναν τα καλά σερβίτσια, που λουλούδια στόλιζαν κάθε τραπέζι στον χώρο και που έρχονταν φίλοι και συγγενείς και γέμιζε το σπίτι αγκαλιές, φιλιά και γέλια. Τότε που η μυρωδιά του φρεσκοψημένου Κυριακάτικου φαγητού ερχόταν να συμπληρώσει την υπέροχη παλέτα αισθήσεων.
Όμως, κάτι λείπει απ’ αυτό το σκηνικό. Σωστά, είναι η μουσική από το κασετόφωνο που έπαιζε από το πρωί, γιατί ήταν γιορτή. Ήταν «απλώς» Κυριακή κι ήταν ευκαιρία να έρθουμε κοντά με τους οικείους μας, ν’ αποφορτιστούμε από την εβδομάδα που πέρασε και να μαζέψουμε δυνάμεις και στιγμές για την επόμενη. Εσείς, οι millennials, και οι προηγούμενες γενιές, μαντεύετε τι έπαιζε η κασέτα; Ασφαλώς Χαρούλα Αλεξίου, αυτή την υπέρτατη καλλιτέχνιδα με την αψεγάδιαστη λαϊκή φωνή που με τα διαχρονικά και μελωδικά τραγούδια της συνόδευε τα Κυριακάτικα -κι όχι μόνο- τραπέζια μας.
Δε χρειάζονται βέβαια περαιτέρω συστάσεις για την κυρία Αλεξίου, ούτε για την απόλυτη μουσική καριέρα που έχει χτίσει δεκαετίες τώρα. Τα τραγούδια της -όπως κι ή ίδια σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης- αγαπήθηκαν, εξακολουθούν ν’ αγαπιούνται απ’ όλους μας κι είμαι βέβαιη ότι αυτό θα συνεχίσει να ισχύει για πολλές δεκαετίες ακόμη.
Διάλεξα ένα απ’ αυτά, αυτό που με σημάδεψε με πολλούς τρόπους και για πολλούς λόγους στην ενήλικη ζωή μου. Επέλεξα ένα τραγούδι που μιλά για μια αγάπη που «πέθανε» από τα λάθη και των δύο πλευρών, αφού άλλωστε αυτό συμβαίνει πάντα -κι ας μην το παραδεχόμαστε. Διάλεξα το τραγούδι αυτό, παρ’ όλο που οι στίχοι του περιγράφουν έναν χωρισμό κι η μουσική του είναι νοσταλγική, στενάχωρη μα και δυναμική, γιατί για κάποιο λόγο αφήνει μια γλυκιά γεύση και γεννά μια ελπίδα. Ελπίδα για την αγάπη, ελπίδα για τον έρωτα, ελπίδα για τη ζωή.
Ο λόγος, λοιπόν, για το «Αν πεθάνει μια αγάπη» κι ειλικρινά εύχομαι να σας ξύπνησα μνήμες από Κυριακές, ξέγνοιαστες, γεμάτες κι όμορφες μες στην απλότητά τους.
Τραγούδι: «Αν πεθάνει μια αγάπη» (1982)
Σύνθεση: Χρήστος Νικολόπουλος
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου
Τώρα τι κλαις;
Τι άλλο θες;
Το μάθαμε κι οι δυο μας.
Ψάξε και βρες,
σκύψε και δες,
ποια δύναμη μας χώρισε.
Εσύ λοιπόν δε φταις.
Η ίδια που μας γνώρισε.
Τώρα τι κλαις;
Αν πεθάνει μια αγάπη
δεν πεθαίνει κι η ζωή.
Ό,τι πέρασε περνάει
μα μπορεί ν’ αναστηθεί.
Το γιατί μη με ρωτήσεις,
το ’χω νιώσει όταν πονώ.
Σαν θα γίνεσαι ένας ξένος
πιο βαθιά να σ’ αγαπώ.
Έλα μην κλαις.
Ό,τι κι αν λες
λέξεις νεκρές,
στου χωρισμού την ώρα.
Χίλιες οχιές
οι ενοχές.
Οι δυο μας βοηθήσαμε
και φταίω όσο φταις
να σβήσει ό,τι ζήσαμε,
ό,τι κι αν λες.
Αν πεθάνει μια αγάπη
δεν πεθαίνει κι η ζωή.
Ό,τι πέρασε περνάει
μα μπορεί ν’ αναστηθεί.
Το γιατί μη με ρωτήσεις,
το ’χω νιώσει όταν πονώ.
Σαν θα γίνεσαι ένας ξένος
πιο βαθιά να σ’ αγαπώ.
Έλα μην κλαις.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
