«Γιατί σταμάτησες να τηλεφωνείς;»

Σας έχει τύχει ποτέ ν’ ακούσετε ένα τραγούδι για πρώτη φορά κι αυτό να σας αγγίξει σε τόσο μεγάλο βαθμό που τις προσεχείς ημέρες να το ακούτε ξανά και ξανά χωρίς να το βαρεθείτε στιγμή; Ξέρετε, μιλάω για κάποιο τραγούδι που σας καθηλώνει κάθε φορά και σε κάθε επίπεδο -στίχο, μελωδία, ερμηνεία. Είμαι σίγουρη πως ναι.

Έχετε παρατηρήσει επίσης ότι πιο συχνά αυτό μας συμβαίνει με τραγούδια που περιγράφουν κάτι στενάχωρο, κάτι με το οποίο ταυτιζόμαστε και μας προκάλεσε πόνο και θλίψη; Φαντάζομαι αυτό ισχύει γιατί τα αρνητικά συναισθήματα είναι πιο δυσκολοχώνευτα από τα θετικά και συνεπώς τείνουμε να τα κρατάμε μέσα μας πιο έντονα και για περισσότερο καιρό.

Μιλάω, λοιπόν, για αυτό το κομμάτι που στο άκουσμά του, έστω κι υποσυνείδητα, θα σας ξύσει πληγές και θα σας ξυπνήσει είτε άσχημες αναμνήσεις είτε όμορφες, αλλά που δεν είναι μέρος της ζωής σας πλέον. Μάλιστα, αυτό το συμβάν έχει τέτοια επιρροή πάνω σας, ακόμη κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια, που το εν λόγω τραγούδι που σας παραπέμπει σε αυτό είναι αρκετό για να νιώσετε ακριβώς όπως τότε.

Θα μου πείτε γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας μάλιστα τη μουσική που θα έπρεπε να μας χαλαρώνει και να μας προκαλεί ευφορία; Γιατί όλοι έχουμε την ανάγκη για λίγο δράμα, για λίγη εκτόνωση και στις περισσότερες των περιπτώσεων για λίγη καψούρα βρε αδερφέ. Γιατί, μην κρυβόμαστε, συνήθως όλο αυτό που περιγράφω το παθαίνουμε με ερωτικά τραγούδια.

Το δικό, μου λοιπόν, τραγούδι που με ανατριχιάζει κάθε φορά που το ακούω λες κι είναι η πρώτη φορά, που το βάζω στο τέρμα κάθε φορά που το πετυχαίνω καθώς οδηγώ και που πιο εύκολα από κάθε άλλο θα με κάνει να με κεράσω ένα ποτήρι κρασί αν είμαι σπίτι, είναι το  “Over the hills” της Μόνικα Χριστοδούλου. Ελπίζω να το αγαπήσετε ή αν το ξέρετε να το απολαύσετε ξανά.

Τίτλος: Over the hills

Στίχοι, Σύνθεση, Ερμηνεία: Μόνικα Χριστοδούλου

Why?
Tell me, why?
You don’t call me anymore.
Don’t you want me anymore?

Black.
It’s all black.
It’s the color of my heart.
It’s the color of my eyes.

But I’m here.
Yes I’m here.
Everybody seems to mean so much.
Everybody seems to think I’m fine.

Late.
It’s too late.
I am punishing myself,
by admitting it’s too late.

Laugh.
You may laugh.
You can laugh at me for days.
You may spit at me if you want.

But I’m here.
I’m still here.
Everybody seems to mean so much.
Everybody seems to think I’m fine.

Look at me.
There were more to see.
There were more to be proud of.