«Κι αυτοί βουβοί, σκυφτοί και μόνοι»

Άνθρωποι μονάχοι…

Άνθρωποι που η ζωή κατέστρεψε τα όνειρά τους, άνθρωποι που πόνταραν, ρίσκαραν, έχασαν και κατέθεσαν την ψυχή τους ως αποτέλεσμα της ήττας τους, στο παιχνίδι μαζί της. Άνθρωποι που δεν καταδέχονται τους συμβιβασμούς και τις μετριότητες κι η μοναχικότητα τους είναι αρεστή επιλογή.

Άνθρωποι που έχουν «αυλή» κι «αυλικούς» αλλά τίποτα δεν είναι αληθινό. Δεν πιστεύουν σε ό,τι υπάρχει γύρω τους, έχοντας απόλυτη επίγνωση. Το αποτέλεσμα μιας μοναξιάς, «γεμάτη» από κόσμο. Που αγάπησαν με πάθος, πόνεσαν κι έριξαν την καρδιά τους στη φωτιά της αγάπης. Κρέμασαν τα συναισθήματά τους κι αποχαιρέτησαν το ρινγκ επιλέγοντας τη μοναχικότητα. Που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Που η απώλεια του θανάτου, τους τσάκισε. Είναι όμως τόσο υπερήφανοι που πορεύονται μόνοι, αντέχοντας την καθημερινότητά τους μέχρι ν’ αποχωρήσουν κι οι ίδιοι με σεβασμό.

Άνθρωποι που η ζωή τους τα πήρε όλα. Χαμένοι. Κι όμως, αν και μόνοι τους, σχεδιάζουν κι ονειρεύονται το αύριο. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους υποκλίνομαι. Υποκλίνομαι στις ιστορίες που κουβαλάνε και στην πίστη τους. Γιατί έχουν μια δηλωμένη αξιοπρέπεια χίλιες φορές πιο ακέραιη από τη δική μας «δηθενιά». Σέβομαι κάθε ιστορία της ζωής τους, σέβομαι κι οτιδήποτε τους οδήγησε στην επιλεκτικότητα της μοναξιάς τους.

Αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους που είχανε τη δύναμη να ξεσκαρτάρουν τη ζωή τους και να πορευτούν, αποφασίζοντας ποιους θα κρατήσουν και ποιους θα διώξουν, έχοντας πλήρη επίγνωση από το ζύγιασμα του «ανθρώπινου δυναμικού» που αφήνουν πίσω τους κι απ’ αυτό που θα παραμείνει.

Άλλωστε, οι πιο δυναμικοί άνθρωποι είναι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι.

Σαν εσένα, σαν κι εμένα…

Τραγούδι: Άνθρωποι Μονάχοι

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης

Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
Κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Όπως του πελάγου οι βράχοι
Ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
Κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
Ανεμοδαρμένοι βράχοι
Άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα σαν εσένα σαν εμένα