Μπαίνοντας στην εφηβεία και πέφτοντας στη μάχη των πρώτων φλερτ και σχέσεων, οι γύρω μου -αλλά κι εγώ η ίδια- μου έβαλαν την ταμπέλα της «μη ρομαντικής». Ήμουν βλέπετε κι είμαι ακόμη από τα άτομα που δε συγκινούνται με μια ανθοδέσμη, μ’ ένα λούτρινο, με τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου και με φράσεις του τύπου «μωρό μου κοίτα τ’ αστέρια» -νιώθω άβολα μάλιστα.
Κι όμως, μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι τελικά είμαι περισσότερο ρομαντική από πολλούς, αφού πιστεύω ακόμη στον έρωτα με την πρώτη ματιά -αν και γνωρίζω ότι δυστυχώς είναι σπάνιος-, στον έρωτα που ανάβει φωτιές μέσα σου και γύρω σου, στον έρωτα που αλλάζει κι εξελίσσει δυο ανθρώπους, στον έρωτα που σε βγάζει από τη βολή σου και σου μαθαίνει εκ νέου τον εαυτό σου.
Και πώς να μην πιστέψω άλλωστε, από τη στιγμή που τον ένιωσα. Υπήρξα τυχερή που ήρθε στον δρόμο μου κι εγώ επέλεξα να τον ζήσω στο έπακρο, αντί να φοβηθώ. Επέλεξα να βγω από κάθε ζώνη ασφαλείας μου, να ρίξω εγωισμούς κι άμυνες και να (εξ)υψώσω τα συναισθήματά μου. Κι ας μην κράτησε κι ας μην είναι πλέον στη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος. Δε μετανιώνω.
Πάντα λοιπόν θα του χρωστώ την ελπίδα ότι υπάρχουν όλα όσα σκέφτομαι κι εύχομαι κι ας βλέπω γύρω μου ανθρώπους μουδιασμένους κι απίστευτα φοβισμένους. Φοβισμένους να εκτεθούν, ν’ αφεθούν, να νιώσουν, να εκφράσουν συναισθήματα και να ζήσουν. Εγώ, πιστά ρομαντική τελικά, θα επιμένω ότι υπάρχει ακόμη ο γνήσιος, αυθεντικός έρωτας, με το πάθος, την τρέλα, τον ενθουσιασμό, τον παρορμητισμό, τα ξενύχτια, τις χαριτωμένες ζηλίτσες, τους ψευτοεγωσιμούς που κρατούν βέβαια τόσο-όσο. Ότι υπάρχει αυτός ο γεμάτος ψεγάδια έρωτας που τον κάνει μοναδικό όσο κανέναν.
Γι’ αυτό πάντα θα χρωστώ σ’ αυτόν τον άνθρωπο την ελπίδα, ένα ευχαριστώ κι αυτό το τραγούδι.
Υπνοβάτης (2017)
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ερμηνευτές: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Σ’ ένα σύμπαν δικό μου σκαλωμένος και μόνος
σαν το στρείδι κλεισμένος με ξεχνούσε κι ο χρόνος.
Κουρασμένες παρέες, βιαστικές καληνύχτες
αγκαλιές φευγαλέες, πήγαινε έλα κομήτες.
Μα το πρώτο σου βλέμμα ένας γυάλινος θόλος
με τυλίγει σα δέρμα και συντρίβομαι όλος.
Δυο που έγιναν ένα – αδιαίρετο σώμα ίδια σάρκα και αίμα,
ίδια ανάσα στο στόμα.
Πήγαινέ με όπου θες μακριά απ’ το σκοτάδι
άναψε μου φωτιές κάνε στάχτη τον Άδη.
Πήγαινέ με όπου θες σαν χαμένο υπνοβάτη
ξέγραψέ μου το χθες μάθε μου την αγάπη.
Δε σου λέω παραμύθια κάποια μέρα τυχαία
θα σου κάψει τα στήθια μια στιγμούλα μοιραία.
Μια στιγμή που θα διώξει τη μεγάλη σου θλίψη
κι η καρδιά σου θα νιώσει όσα της έχουν λείψει.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
