«Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!»

Κι εγώ τους είπα «το όνομά μου».

Θα πρέπει κάτι να σου χαρίσω. Σου έχω χαρίσει ήδη τα κείμενά μου. Η μορφή σου γινόταν σκέψεις που πλημύριζαν το χαρτί. Τα ωραιότερα κείμενά μου ήταν τα δικά σου, γιατί στα δικά μου μάτια εσύ ήσουν ο πιο όμορφος του κόσμου.

Θέλω να μάθουν όλοι για σένα. Ποτέ δε σ’ έκρυψα από κανέναν. Εσύ ήσουν ο ξεχωριστός μου. Εσένα δεν μπορούσε κανείς να σ’ ακουμπήσει παρά μόνο εγώ. Και ‘γω τους άφησα όλους να σε κοιτάνε και να αναρωτιούνται αν ήσουν ίδιος με ‘κείνους. Γελάω. Εσύ ίδιος με κείνους; Εσύ μάτια μου ήσουν μοναδικός. Δεν άντεξες ανάμεσά τους. Κι έβαλες και μένα άθελά στην ίδια κατηγορία μ’ όλους αυτούς. Επέλεξες τη φυγή και δεν είμαι τόσο δυνατή για να σε γυρίσω. Και ‘γω δε θέλω να σ’ αποχαιρετίσω χωρίς να σου χαρίσω κάτι. Και το μόνο που μπορώ να σου χαρίσω είναι μόνο το όνομά μου.

«Το όνομά μου»  Μποφίλιου Νατάσα (2014)

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Καραμουρατίδης Θέμης 

Album «Πρώτες λέξεις»

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.

Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.

Αυτό είναι άδικο για σένα.

Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Να μη χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.

Δε θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δε θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δε σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δε θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μη σε θυμούνται καθόλου.

Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.

Και με ρώτησαν: “τι τον είχες;”
Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!

Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.