«Σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ’ αφήνεις, μια σ’ αφήνω»

Νύχτα ήταν και πέρασε.

Ήρθε η αυγή και συνάντησε τ’ απομεινάρια «μάρτυρες» αυτής της δύσκολης νύχτας. Ένα τασάκι πνιγμένο με αποτσίγαρα. Ένα μισοάδειο μπουκάλι αλκοόλ. Ένα κερί καμένο ως το τέλος του φιτιλιού. Ένα αχνό σημάδι πάνω στο τραπέζι από τον πάτο του ποτηριού και λίγο πιο δίπλα ένα κινητό, να στέκει σιωπηλό, λερωμένο με στάχτες. Το ριχτάρι του καναπέ να σέρνεται κουβάρι στο πάτωμα και δύο μαξιλάρια πεταμένα στην άλλη άκρη του, έτοιμα να κατρακυλήσουν κι αυτά μαζί του.

Παρατηρείς την ακαταστασία που επικρατεί στο δωμάτιο, παίρνεις μια ανάσα γεμίζοντας τα ρουθούνια σου από τη μυρωδιά του καμένου κεριού, της κλεισούρας και των εικόνων- όσων τουλάχιστον καταφέρνεις και θυμάσαι από εκείνη τη μαρτυρική νύχτα. Μια νύχτα που οι περισσότεροι απ’ εμάς έχουμε ζήσει κι είναι καταγεγραμμένη στο κατάστιχο των θυμήσεών μας.

Μια νύχτα που έκανε την επόμενη μέρα μας, όμως, να φαντάζει πιο λαμπερή. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τέτοιες δύσκολες νύχτες που βλέπεις τον εαυτό σου μπουρδέλο, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, που νομίζεις ότι η καρδιά σου θα σπάσει από τον πόνο, ότι δε θα καταφέρεις ν’ αντικρίσεις το ξημέρωμα, εσύ αντέχεις και ξημερώνεις κι αναπνέεις και συνεχίζεις να ζεις. Σκέψου ότι είσαι άνθρωπος, ότι αισθάνεσαι, δεν είσαι από σίδηρο κι έχεις δικαίωμα ακόμα και να σπας μερικές φορές. Όλοι έχουν δικαίωμα σ’ αυτές τις δύσκολες νύχτες γιατί λειτουργούν ως κάθαρση κι η επόμενη μέρα σε βρίσκει πιο δυνατό.

Παράσημο των ερωτευμένων οι δύσκολες νύχτες, έτσι να τις έχεις κι όχι σαν αιτία να σε γονατίζουν.Όταν ξημερώσει λοιπόν καθάρισε τα απομεινάρια εκείνης της νύχτας, άνοιξε το παράθυρό σου να μπει καθαρός αέρας και πάρε μια βαθιά ανάσα. Άλλωστε, τι νοστιμιά θα είχε ο έρωτας χωρίς τέτοιες δύσκολες νύχτες;

Kαι μην ξεχνάς μία νύχτα είναι, θα περάσει!

Στίχοι: Τάκης Καρνάτσος
Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου
Ερμηνεία: Αλέκα Κανελλίδου

Πάλι άσκοπο ξενύχτι, σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ
κάποιος σκόρπια λόγια λέει, στην κασέτα η Μίλβα κλαίει
Έξω βρέχει και φυσάει, ένας κούκος τρις χτυπάει
το τηλέφωνο σωπαίνει, ένα βήμα ξεμακραίνει

Το τασάκι έχει γεμίσει, απ’ την κάπνα έχω δακρύσει
γέλια με φθηνά αστεία, μα δε δίνω σημασία
Σαν μια κούκλα συμμετέχω, δεν αντέχω, δεν προσέχω
σβήνει κι έρχεται η μορφή σου, κάπου χάνω τη φωνή σου

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι θα περάσει
κι ίσως αύριο το πρωί να σ’ έχω ξεχάσει
Θεέ μου, τι ψέμα, δε σ’ έχω ξεπεράσει

Νιώθω μια μελαγχολία, στην καρδιά καταγγελία
τα κεριά σκιές απλώνουν, οι αναμνήσεις με θυμώνουν
Είπα, έστω μια φιλία, και ζητάς αδιαφορία
σαν σημάδι μ’ αποφεύγεις, αφού πρώτα όμως με κλέβεις

Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω
σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ’ αφήνεις, μια σ’ αφήνω
Δεν τ’ αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω
ό,τι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι,
νύχτα είναι θα περάσει