«Δεν φταίω εγώ».
Τι γαμάτο που ακούγεται, ε; Μέγα πράμα η αθωότητα. Να ξέρεις ότι τα χέρια σου είναι καθαρά. Ότι μπορεί όλος ο κόσμος γύρω σου να είναι βουτηγμένος στα σκατά και τη διαφθορά μέχρι το λαιμό, αλλά εσύ να περηφανεύεσαι με πάθος, θάρρος και περισσή πυγμή, για την τίμια συμπεριφορά σου και την αγνή σου ψυχή.
Εύγε. Εύγε τέκνο μου. Ειλικρινά, το εννοώ. Σου δίνω την άδεια να βγεις γυμνός στην τοπική σου πλατεία και να τσιρίζεις «δοξάστε με», σα τον Χάρυ Κλυνν.
Χαμογελάς τώρα, το ξέρω. Χαμογελάς σαν ηλίθιος πίσω από την οθόνη σου. Νομίζεις πως θα συνεχίσεις να διαβάζεις ένα άσμα αφιερωμένο στην αθώα και αμόλυντη ζωή που κάνεις. Ε, λοιπόν, πλησίασε λίγο να σου ψιθυρίσω ένα μυστικό.
Φταις.
Ναι, μαλάκα. Φταις. Φταις και εσύ, φταίω και εγώ, φταίει και η μάνα σου. Δεν είσαι η παρθένα, αγνή ψυχή που νομίζεις. Και είναι καιρός να το πάρεις χαμπάρι.
Έλα, σταμάτα να κρύβεσαι, μεταξύ μας είμαστε. Η μάσκα σου είναι εύθραυστη, κι εύθραυστη θα μείνει για μια ζωή, όσο καλά και να προσπαθείς να τη συντηρήσεις. Βγάλ’την. Τώρα. Είναι γραμμένο στο DNA μας, το να θέλουμε να ρίξουμε το φταίξιμο σε κάποιον άλλον, το καταλαβαίνω. Αλλά πραγματικά, φτάνει.
Τουλάχιστον αν δε φταις σε τίποτα, μην έχεις και το θράσος να το παίζεις δικαστής. Γιατί αυτό θέλεις, κουτσομπόλη της κακιάς ώρας. Αυτό είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ τίποτα άλλο. Ένας μισαλλόδοξος παπάρας, που εκθέτει την πλαστή του ανωτερότητα προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να αποδείξει την κατωτερότητα των άλλων.
Η ανθρωπότητα δεν χρειάζεται άλλους καραγκιόζηδες σαν και του λόγου σου. Δε θέλει άλλους αθώους αυτός ο κόσμος. Χρειαζόμαστε περισσότερους ένοχους.
Αυτός που ποτέ δεν έφταιξε, είναι αυτός που δεν είχε εμπειρίες. Κι αυτός που δεν είχε εμπειρίες συνήθως είναι γιατί ποτέ δεν το τόλμησε.
Είσαι ένας δειλός, που αντιδρά στην κριτική των άλλων γιατί ποτέ δεν έκανε κριτική στον εαυτό του. Γιατί ποτέ δεν βρήκες το θάρρος να μπλεχτείς και να λερώσεις τα χέρια σου. Άφηνες τους άλλους να κάνουν την δουλειά για σένα. Και ήσουν εκεί, άθλιε, να μοιραστείς την δόξα στην επιτυχία των άλλων, ή να επιδείξεις την ανωτερότητα σου στην αποτυχία τους. Γιατί τότε άλλωστε, είναι και η αγαπημένη σου στιγμή. Η στιγμή που μπορείς να πεις την αγαπημένη σου ατάκα: «Στο είπα εγώ».
Εσύ. Εσύ και μόνον εσύ, ποταπή δικαιολογία ανθρώπινης ύπαρξης. Εσύ και το πολύτιμο «εγώ» σου. Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί πάντα υπήρχε κάποιος να σου χαϊδέψει τα αυτάκια. Γιατί πάντα υπήρχε ένας ώμος να χύσεις τα κροκοδείλια δάκρυα σου και να κερδίσεις την προσοχή που η εγωπαθέστατη προσωπικότητά σου καταδιώκει σε κάθε σου ανάσα.
Και το ξέρω, πως τώρα που διαβάζεις αυτά τα λόγια με κατηγορείς. Με κατηγορείς πριν καν τελειώσεις να διαβάζεις την πρόταση. Είπαμε, είναι εύκολο να κατηγορείς κάποιον άλλον. Αλλά εκτός από εύκολο, είναι και αναίμακτο. Είναι ωραίο να είσαι πάντα το θύμα. Να ζεις με την ψευδαίσθηση πως ποτέ δεν πείραξες κανέναν. Να πορεύεσαι μ’ ένα πλαστό είδωλο του εαυτού σου, που με μεγάλη δεξιοτεχνία δημιούργησες.
Αλλά αυτό θα παραμείνεις. Ένα είδωλο. Ένα ψεύτικο είδωλο, που δεν έγινε ποτέ αληθινό, γιατί ποτέ δεν κατέκτησε τις εμπειρίες που χρειαζόταν για να ανακαλύψει τον εαυτό του.
Φταις, που να σε πάρει ο διάολος. Φταις. Φταις για την πληγή που κάνεις στον εαυτό σου. Φταις για τη ζωή που χάνεις. Δοκίμασε να ξυπνήσεις ένα πρωί, και να το πεις στον εαυτό σου. Επανέλαβε το, ξανά και ξανά, μέχρι να το πιστέψεις. Φώναξε το, να σε ακούσει όλη η γειτονιά:
«Φταίω».
«Φταίω εγώ που δεν κατάφερα να κερδίσω εκείνη τη γκόμενα στο λύκειο. Δεν μου την έφαγε κανείς, εγώ δεν την κυνήγησα. Φταίω εγώ, που δεν τολμάω να διεκδικήσω μια γαμημένη αύξηση. Δεν είναι το αφεντικό μου μαλάκας. Φταίω εγώ που δεν κυνηγάω τα όνειρα μου. Δεν είναι η κοινωνία σκάρτη.»
Φταίξε. Και άσε την αγνότητα για τους πιστούς. Άλλωστε και γι’αυτούς ο παράδεισος ένα ψέμα είναι. Μην το φοβάσαι. Να φοβάσαι όταν πράγματι έρθει η μέρα που θα φταίξει κάποιος άλλος. Τα δικά σου λάθη μπορείς να τα διορθώσεις. Των άλλων, ποτέ.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσοντάκης
