Σεπτέμβριος. Ο μήνας της περισυλλογής, των αποφάσεων και φυσικά των ανελέητων στερεότυπων. «Πάει το καλοκαιράκι, κεφάλια μέσα τώρα» και λοιπές αηδίες έχουν την τιμητική τους.
Αλλά τίποτα από όλα αυτά δε συγκρίνεται με την μία και μοναδική ατάκα στερεότυπο που μας έχει κάνει τα αρχίδια πλανήτες, πιθανότατα από την εποχή που ο Πτολεμαίος πατένταρε το ημερολόγιο.
«Έρχεται ο χειμώνας».
Ω, Θεοί του Ολύμπου και της Βαλχάλα. Ρε αδερφέ, ούτε ο Jon Snow (R.I.P.) δεν μας τα έπρηξε τόσο με τον ερχομό του χειμώνα.
Λοιπόν, αγαπητέ μου αναγνώστη, θα ήθελα για άλλη μια φορά να δουλέψουμε με μερικούς απλούς, λαϊκούς κανόνες, όσον αφορά τον «ερχομό του χειμώνα».
Συγγνώμη κιόλας, αλλά είναι 31 Αυγούστου και ακόμα σεληνιαζόμαστε από τη γαμημένη πανσέληνο. Κανένας χειμώνας δεν έρχεται. Απλά άλλο ένα ανούσιο καλοκαίρι τελείωσε και δεν έχεις πλέον το δικαίωμα να ξύνεις με σπουδή το τομάρι σου, χωρίς να σε ενοχλεί κανένας.
Λοιπόν, ξεκινώ:
Κανόνας 1ος: Χειμώνας, έρχεται όταν παθαίνεις πολιτισμικό σοκ από τα 15 είδη λαμπάκια που έχει μοστράρει ο γείτονάς σου στο μπαλκόνι του. Νομίζω την ξέρουμε όλοι την αίσθηση. Κοιτάς από το παράθυρο ενώ απολαμβάνεις το βραδινό σου χειμωνιάτικο μπιρόνι και αντικρίζεις ένα συνονθύλευμα από ροζ, πορτοκαλί, πράσινα και μπλε λαμπάκια που αναβοσβήνουν, μαζί με ένα χρυσό αστέρι που πιάνει περισσότερο χώρο από το ίδιο το μπαλκόνι. Και κάπου εκεί λίγο πριν πάθεις επιληψία, απλά κατεβάζεις το παντζούρι και τσιμπάς άλλη μια μπίρα για να εξισορροπηθεί η σεροτονίνη του εγκεφάλου σου.
Κανόνας 2ος: Χειμώνας, έρχεται όταν δεν μπορείς να βρεις έναν γαμημένο σταθμό στο ραδιόφωνο που να μην παίζει Wham. Και για όσους δεν το έπιασαν, ας ζητήσουν βοήθεια από τον μπαμπά Google ή ας κοιτάξουν το τραγούδι στο τέλος του άρθρου.
Κανόνας 3ος: Σιχαίνομαι να λέω το προφανές, αλλά από ότι φαίνεται όταν η δασκάλα της πρώτης δημοτικού σας μάθαινε τις εποχές, εσείς μάλλον πετούσατε σαΐτα όταν ειπώθηκε η λέξη «φθινόπωρο». Ω, ναι αγαπητοί μου φίλοι. Φθινόπωρο. Είναι αυτοί οι υπέροχοι τρεις μήνες του χρόνου, πριν το χειμώνα. Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος; Σας θυμίζει κάτι;
Και κάπου εδώ θα ήθελα να καταλήξω και να δώσω βάση.
Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ζούμε στην Ελλάδα, και όχι στον Καναδά όπου το καλοκαίρι είναι επί της ουσίας οι δύο τελευταίες βδομάδες του Ιουλίου. Και μην μου πει κανείς ότι ο καιρός του Αυγούστου έχει και μεγάλη διαφορά από τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο γιατί θα αρχίσω να μοιράζω σφαλιάρες.
Οπότε, τι στο διάολο γίνεται με όλη αυτή την παράνοια κάθε τέλη Αυγούστου με τον χειμώνα; Για μπάνιο μπορείς να πας άνετα, είναι πιθανότατα η καλύτερη περίοδος για τριήμερες εξορμήσεις με παρέα και επίσης είναι ανοιχτά τα σχολεία οπότε δε θα διαταράσσεταιι η ψυχική σου ηρεμία από τα γνωστά-άγνωστα βλαμμένα του λυκείου και του γυμνασίου. Σωστά;
Λάθος.
Όπως είπα και στην αρχή, ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της περισυλλογής και των αποφάσεων. Είναι η αρχή της νέας σεζόν και ως γνωστόν, «κάθε αρχή και δύσκολη». Και ένα ξεκάθαρο άγχος είναι απόλυτα λογικό να υπάρχει σε μια τέτοια περίοδο.
Αλλά ρωτήστε λίγο τους εαυτούς σας: Μήπως είναι καιρός να σταματήσετε να βλέπετε κάθε νέα αρχή ως κάτι αγχώδες;
Για δοκιμάστε αντί για το «έρχεται ο χειμώνας», να πείτε «ας ξεκινήσουμε». Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι έχει μια κάπως καλύτερη χροιά.
Ο χειμώνας δεν έρχεται. Αλλά θα έρθει, όπως πάντα στην ώρα του. Και εσύ μπορείς να τον υποδεχτείς καλοπροαίρετα, ή απλά να κάτσεις και να γκρινιάζεις για την ίδια του την ύπαρξη χωρίς να είναι καν εδώ.
Διάλεξε.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσοντάκης
