Σήμερα έχω hot topic. Πάει καιρός που ήθελα να μοιράσω αγνή χολή και μίσος σε μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά λόγω ανωτέρας βίας μου ήταν κομματάκι δύσκολο.
Αναφέρομαι στους ολοένα και πιο αυξανόμενους καραγκιόζηδες αλτρουιστές και ρομαντικούς του κώλου. Πες τους νεο-χίππηδες, κουλτουριάρηδες, μποέμ ή όπως στο διάολο σε βολεύει για να κοιμάσαι ήσυχος με την συνείδηση σου τα βράδια. Προσωπικά, για να μένω και στο κλίμα, στο συγκεκριμένο άρθρο θα τους αποκαλώ απλά με ό,τι κοσμητικό επίθετο κατέβει στην κούτρα μου εκείνη την στιγμή.
Για να λύσουμε από τώρα περαιτέρω παρεξηγήσεις, δεν αναφέρομαι απλά σε κάτι πικραμένους που μετά από 2-3 ποτά, το ρίχνουν λίγο παραπάνω στην φιλοσοφία και ανοίγουν συζητήσεις περί ιδανικών κοινωνιών, ουτοπικές πολιτικές αντιλήψεις και γενικά για κόσμους, σύμπαντα και γαλαξίες όπου ο άνθρωπος θα μπορεί να φτύνει στο χώμα και να φυτρώνουν ντομάτες. Λίγο πολύ όλοι έχουμε τέτοιες ανησυχίες.
Όχι λοιπόν αγαπητοί αλλά όχι και τόσο αγαπημένοι μου φιλόσοφοι του καναπέ, δεν κράζω εσάς σήμερα. Συνεχίστε το ποτό σας και την ανάγνωση με ευλάβεια, στωικότητα και το ηλίθιο χαμόγελο που έχετε αυτή τη στιγμή στα μούτρα σας που βλέπετε την ταμπέλα του εαυτού σας να αναφέρεται κάπου δημόσια.
Πού αναφέρομαι, λοιπόν; Αναφέρομαι σε αυτούς τους γλοιώδεις, που κατατρέχονται συνεχώς από μία παντελή έλλειψη στοιχειώδους ρεαλισμού.
Μιλάω για αυτούς τους εξυπνάκηδες που θα πετύχεις τακτικά και πού σε καμιά random παρέα, που θα σνομπάρουν προβλήματα του τύπου «Είμαι με 10 εύρω μέχρι το τέλος του μήνα» ή «Έχει 2 μήνες να μου περάσει αυτό το κωλοσυνάχι», με το τουπέ και το υφάκι και την δικαιολογία πως υπάρχουν πιο σημαντικά προβλήματα για τον άνθρωπο.
Και φυσικά, εμείς οι κοινοί θνητοί μανιωδώς προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα το ότι η τσέπη μας είναι άδεια και μπορεί να κοντεύουμε να φάμε έξωση, αλλά ο παπαρολόγος ιδεαλιστής μαλάκας θα έρθει να σε σνομπάρει με τους διαγαλαξιακούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς του, για το αν υπάρχει ζωή στον Άρη, πώς θα ήταν ένα ταξίδι στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης, και για το αν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και το πόσο γαμάτο θα ήταν να γνωρίσεις τον εαυτό σου από ένα αυτά τα παράλληλα σύμπαντα, με θεωρίες βγαλμένες πρόσφατα από την προηγούμενη βδομάδα που είδε το predestination.
Κατεβασμένο από torrent site φυσικά, γιατί συνήθως ο βλάκας νεοκουλτουριάρης ιδεαλιστής φίλος μας είναι και τρανός υποστηρικτής του δόγματος ’95, και δεν θέλει η τσέπη του (είτε είναι άδεια είτε όχι) να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οποιασδήποτε καπιταλιστικής πολυεθνικής, εταιρείας, κράτους, ή διαγαλαξιακής συμμαχίας, ασχέτως αν κυκλοφορεί με το νέο iPone – Hipster -o’- matic 9000, για το οποίο πλήρωσε τον αριθμό του μοντέλου υψωμένο στην 18η.
Α, και μιας και το ανέφερα, άξιο σημείο αναφοράς, είναι πως ο καραγκιόζης της υπόθεσης μας κράζει με πάθος και πυγμή όλων των ειδών social media για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει στην κοινωνική ζωή της ανθρωπότητας του σήμερα, ενώ την ίδια στιγμή πολύ πιθανότατα σπαμάρει το instagram με κάθε καρέ της βαρετής του ζωής.
Όχι όμως σε μορφή selfie, ΠΟΤΕ! Ντροπή και αίσχος, ο παπαρολόγος αλτρουιστής της καρδιάς μας είναι καλλιτέχνης, και δεν θα ξεπουλήσει την ατελείωτη εκφραστικότητα και δημιουργικότητα του πάνω σε μια μόδα της εποχής. Θα κουβαλάει πάντα και παντού τον καταθλιπτικό, εξίσου αλτρουιστή, και με απόθεμα δημιουργικότητας μεγαλύτερο και από του Νίκολα Τέσλα κολλητό του, ο οποίος θα έχει καβατζώσει κάπου μια DSLR, και θα σπαμάρει ο ίδιος τις φωτογραφίες, πάντα σε ένα αφηρημένο, καλλιτεχνικό και θυσιασμένο στο βωμό της έκφρασης μοτίβο. Ναι, ακόμα και όταν εν τέλει η φωτογραφία καταλήγει να είναι κάτι σαν «μισό δέντρο εκεί, μισό δέντρο παραπέρα, το 1/4 του ανθρώπου που φωτογραφήθηκε, να αχνοφένεται πίσω από κάτι χόρτα, και κάπου στο βάθος ένα γκρίζο σύννεφο που μοιάζει με ουρά κάστορα που την δαγκώνει ένα καγκουρό.»
Η δεύτερη κατηγορία του νεοκουλτουριάρη, αλτρουιστή μαλάκα, είναι συνήθως πιο σπάνια, αλλά άπαξ και πετύχεις τέτοια κατάσταση και είσαι και λίγο ψυχοπονιάρης ή έχεις θεματάκια χαμηλής αυτοπεποίθησης, σόρρυ φίλε, αλλά την γάμησες. Είναι ο αντίστοιχα κλασσικός, κατά λάθος, εύπορος, που ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα λίγο πολύ όλοι έχουμε γνωρίσει ή ακούσει για την πάρτη του.
Είτε μπουρτζόβλαχος που κέρδισε το τζόκερ, είτε απλά γιος/κόρη ζάπλουτου επιχειρηματία, ο συγκεκριμένος νεοκουλτουριάρης παπαρολόγος που γεννήθηκε με λυμένα όλα τα βιοποριστικά του προβλήματα, αλλά δεν έγινε ποτέ ο κλασσικός νεόπλουτος χίπστερ με ψυχή κλαρινογαμπρού που «μισεί τα λεφτά του». Αντ’αυτού, εκτίμησε στο έπακρον την ευπορία του, και μια μέρα στη ζωή του αποφάσισε να γίνει αυτός που θα ξεκλειδώσει το νόημα της ζωής, και το νέκταρ της ευτυχίας. Ω, μα τι λέω, ποια ευτυχία. Η ευτυχία για αυτόν είναι απλά μια ψευδαίσθηση, κάτι εύθραυστο και προσωρινό.
Δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του, φυσικά, και η συνεχής ευπορία που τόσο απλόχερα του δόθηκε τον βοηθάει έχοντας λύσει τα βιοποριστικά του να συνεχίζει το ταξίδι του προς την αιώνια γνώση, και θαλπωρή.
Φυσικά μετά από ένα διάστημα συναναστροφής ή/και συνεργασίας μαζί τους θα εύχεσαι να μπορείς να ξεριζώσεις την σπλήνα τους και να τους την δώσεις να την φάνε. Αλλά είναι πια αργά, αθώε, ανήξερε και ανήμπορε φίλε μου, γιατί πλέον μάλλον ο χ ψ sociopath με τον οποίο δυστυχώς έμπλεξες σε κρατάει από τα αρχίδια, και πιθανότατα μπορεί να σε εκβιάζει και συναισθηματικά, και υλικά, και ψυχικά. Και ω, ναι, πρέπει να το υποστείς.
Κάτσε όσο πιο αναπαυτικά μπορείς λοιπόν, πάνω στην καρέκλα με τα καρφιά που από μόνος σου δέθηκες, και προστάτεψε τον κώλο σου όσο πιο καλά μπορείς, γιατί η καρέκλα έχει ρόδες, και ο δρόμος είναι γεμάτος λακκούβες. Κρατήσου, σφίξε δόντια και αιμορροΐδες, και απλά ευχήσου τα καρφιά να σε πάρουν ξυστά.
Σίγουρα, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά μάντεψε ποιος πεθαίνει προτελευταίος. Και, όχι, καλή προσπάθεια, αλλά δεν είσαι εσύ.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσοντάκης
