Έχω αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα ιδιόρρυθμο, αρρωστημένο και άκρως εγωιστικό παιχνίδι εξουσίας. Και θα συνεχίσω να το πιστεύω μέχρι την ημέρα που ο ήλιος θα εκραγεί και θα γίνουμε όλοι παγάκια.
Αλλά, θα με ρωτήσεις φίλε αναγνώστη, «καλά ρε Μήτσο, τόσο μαζόχες είμαστε δηλαδή σαν είδος; Όλα τα κάνουμε για το προσωπικό μας κίνητρο;» Η απάντηση εδώ είναι απλή: «Ναι, και όχι».
Είναι προγραμματισμένο στο DNΑ μας να έχουμε την ανάγκη να αναδειχτούμε. Άλλοι διακατέχουν αυτή την ανάγκη σε μεγαλύτερο, άλλοι σε μικρότερο βαθμό, αλλά σημασία έχει πως όλοι την διαθέτουμε. Αντίστοιχα όμως κατατρεχόμαστε και από την φυσική ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνικοποίηση.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο θέμα μας. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η παραπάνω θεωρία, λέγεται με πολύ απλά και λαϊκά λογάκια «η χημεία μεταξύ των ανθρώπων».
Πολλοί φιλόσοφοι, καλλιτέχνες και λοιποί παπαρολόγοι ανά τους αιώνες, προσπάθησαν να ρομαντικοποιήσουν αυτή την έννοια, με όρους όπως «τηλεπάθεια», «υποσυνείδητη εγκεφαλική επικοινωνία» και χίλια δυο άλλα πράγματα. Προσωπικά νομίζω η αγαπημένη μου θεωρία ήταν εκείνη με την μετενσάρκωση, όπου και καλά μερικοί άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι από την προηγούμενη ζωή τους να ξαναβρεθούν. Και πως οι ψυχές τους ακόμα επικοινωνούν, και τα σχετικά. Τι πουτάνα η αιωνιότητα ρε φίλε. Λες και δεν ήταν αρκετά ψυχοφθόρο να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο για μια ολόκληρη ζωή, αυτοί ήθελαν και δεύτερη!
Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας. Η χημεία μεταξύ των ανθρώπων λοιπόν, όπως προείπα είναι άκρως σημαντική και απαραίτητη για την συμβίωση του ανθρώπινου είδους, αλλά δεν έχει να κάνει τίποτα με όλα όσα ανέφερα παραπάνω.
Αυτή η χημεία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κοινή κάλυψη ίδιων ή και διαφορετικών συμφερόντων και κινήτρων, ενός ή παραπάνω ανθρώπων. Και συνήθως, το συμφέρον είναι αυτούσιος ο σκοπός: Η ανάγκη για κοινωνικοποίηση.
Ξέρω ακούγεται ωμό, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν έτσι από την προκάμβριο και δεν πρόκειται να αλλάξουν, όσο αλτρουιστές κι αν την έχουν δει μερικοί. Σε μια απλή, βασική ανθρώπινη συναναστροφή, ας πούμε δύο ανθρώπων, πρέπει να καλύπτονται εξίσου οι ανάγκες και των δύο.
Αυτό είναι άλλωστε και ο λόγος που γκρεμίζονται σχέσεις, οικογένειες, συνεργασίες και διαγαλαξιακές συμμαχίες. Αν η μία πλευρά ξαφνικά νοιώσει αδικημένη είτε γιατί δεν εισπράττει αρκετά, είτε γιατί πιστεύει πως δίνει πολύ περισσότερα, τότε χάνεται η ισορροπία και αυτή η σχέση οδεύει αργά και σταθερά προς την διάλυση. Και καμιά φορά, ίσως όχι τόσο αργά.
Όσο μαζόχες και να είναι μερικοί-μερικοί, κανένας και επαναλαμβάνω για έμφαση, κανένας απολύτως, δεν πρόκειται να συντηρήσει μια σχέση που δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που αποζητά από μια σχέση. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο σύνθετο.
Και αν δε σε έπεισα μέχρι τώρα, φίλε αναγνώστη, ας πάρουμε το πολύ απλό παράδειγμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Όχι, ο Ρωμαίος και η Ιουλίετα δεν ήταν ένα αθώο ζευγάρι εφήβων που πέθανε στην ψάθα, ταλαιπωρημένο επειδή οι γονείς τους ήταν τραμπούκοι και ντουβαροντούβαρα. Ήταν δυο απλά παιδιά, σαν όλα τα άλλα, που οι ορμόνες τους βάρεσαν κόκκινο, και ήθελαν με τον πιο εμμονικό και αρρωστημένο τρόπο να εκτονώσουν αυτές τις ορμόνες τους ο ένας στον άλλον, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο δήλωναν με τον τρόπο τους την επανάσταση τους στις οικογένειες τους αντίστοιχα.
Μπήκαμε λίγο στο νόημα; Τα βλέπουμε λίγο τα κοινά κίνητρα; Χαίρομαι. Και προς Θεού ε, δεν το έφερα σαν παράδειγμα προς μίμηση, όλοι ξέρουμε πως τελείωσε αυτή η ιστορία. Τα παράπονα σας στον Σαίξπηρ.
Και στην τελική, όλο αυτό το εκ φύσεως μας υπαρκτό παιχνίδι εξουσίας, δε χρειάζεται ντε και καλά να είναι κάτι ψυχοφθόρο. Ο Βενιαμίν Φρανκλίνος είχε πει το εξής: «Δύο πράγματα στην ζωή είναι σίγουρα: Ο θάνατος, και η φορολογία». Αυτό το μαζικό και ατελείωτο παιχνίδι εξουσίας λοιπόν, είναι αντίστοιχα κάτι εξίσου σίγουρο και σταθερό.
Οπότε αντί να φοβόμαστε κάτι που ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει, είναι προτιμότερο απλά να κάνουμε την ειρήνη μας με αυτό, και να μάθουμε να το χειριζόμαστε. Και εδώ που τα λέμε, σε αντίθεση με τον θάνατο και την φορολογία, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Συντάκτης: Δημήτρης Τσοντάκης
