Δεν κουραστήκατε να λέτε πως είναι όλοι ίδιοι;

Μας έχουν ταράξει στα «μην εμπιστεύεσαι» και «μην είσαι σίγουρος για κανέναν». Κι έτσι πορευόμαστε… Τους πετάμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, το κλείνουμε με προσοχή, μην τυχόν και φύγει κανένας απ’ τους μαλάκες που μας απογοήτευσαν κι υποσχόμαστε στον εαυτό μας να μη φάμε τα μούτρα μας ξανά.

Μα πώς να μάθεις τον άλλο όταν απ’ την πρώτη στιγμή που τον γνωρίζεις το μυαλό σου κάνει σενάρια για το τι μπορεί να είναι; Δε λέω, το ένστικτο καμιά φορά λειτουργεί καλά και πέφτει μέσα. Καμιά φορά όμως. Άλλο πράγμα, κιόλας, το ένστικτο κι άλλο το να καταδικάζεις κάποιον, χρεώνοντάς του συμπεριφορές κι ιδιότητες που μόνο στη φαντασία σου υπάρχουν.

Μπορεί να έχεις φάει τα μούτρα σου πολλές φορές, μπορεί όλοι να είναι χαμένα κορμιά κι όλες πετάμενα λεφτά, κατά τη γνώμη σου. Η οποία γνώμη, βέβαια, σχηματίστηκε, μετά τα πρώτα άσχημα μεθύσια, όταν σε άφησε το πρώην αίσθημα. Τώρα; Ε, αφού τα ‘παμε εκείνο το βράδυ. Τότε που τα έπινες με την παρέα, ακούγοντας όλα εκείνα τα λαϊκά άσματα που αρμόζουν σε κάθε φρεσκοχωρισμένο και φώναζες ότι δε θα εμπιστευτείς ξανά κανέναν.

Δεν είναι, όμως, όλα, όπως τα φαντάζεσαι. Δεν μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο απλά επειδή κάποιος κάπου, κάποτε σου είχε δώσει άσχημα δείγματα. Να μου πεις ότι δεν ξηγήθηκε σωστά ο ίδιος, τότε οκ, πάσο και τα ρέστα δικά σου! Αλλά δεν μπορείς να πας για μια γνωριμία, όχι απαραίτητα ερωτική –άλλωστε έχουμε πληγωθεί ουκ ολίγες φορές κι από φίλους–, και να βγάλεις τα συμπεράσματά σου από δυο ώρες, που έτυχε να μιλήσετε.

Δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει στο μυαλό του ο άλλος, τι μπορεί να έχει περάσει ή τι μπορεί να τον απασχολεί τη δεδομένη στιγμή και σίγουρα  δε θα το μάθεις αυτό από μία συνάντηση. Άλλοι ζουν χρόνια ολόκληρα μαζί και δεν έχουν ιδέα. Βέβαια, οι περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μάθουν -μεταξύ μας.

Σκέψου όμως. Κανονίζεις έξοδο! Ευκαιρία, λες, να βγεις και λίγο. Κι όσο είσαι στο δρόμο, έχεις κολλημένο στο κεφάλι σου ότι δεν περιμένεις τίποτα καλό από αυτή τη βραδιά. Μια βόλτα απλώς για να περάσεις την ώρα σου. Συναντάς το πρόσωπο με την προκατάληψη καρφιτσωμένη στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Δεν αφήνεις περιθώρια να σου αποδείξει πως κάνεις λάθος. Όχι, δε χρειάζεται. Εσύ ξέρεις!  Άλλο ένα χαμένο κορμί, που δεν αξίζει να ασχοληθείς. Θα ‘ναι σαν τον/την πρώην. Ποιος ο λόγος; Αφού το είπαμε, βρε, όλοι ίδιοι είναι.

Απ’ την άλλη, είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που το έχουν έμφυτο να μην ανοίγονται απ’ την πρώτη στιγμή. Αυτοί που έχουν άμυνες, τείχη ολόκληρα γύρω απ’ την καρδιά τους, που σίγουρα δεν μπορείς να γκρεμίσεις σε μόλις δύο ώρες. Ίσως κι αυτοί, σαν κι εσένα, να έχουν απογοητευτεί στο παρελθόν και να κλείστηκαν στον εαυτό τους από τότε. Το ‘χουμε, λίγο-πολύ, όλοι περάσει αυτό σε κάποια φάση της ζωής μας.

Μάθε, λοιπόν, να μην κρίνεις απ’ την πρώτη συνάντηση. Μάθε να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους. Ίσως να μη σε κέρδισαν με την πρώτη, αλλά στη δεύτερη μπορεί να μη θες να τους χάσεις. Εκείνη η κοπέλα που σου φάνηκε δήθεν και μη μου άπτου στην αρχή, δεν ξέρεις τι ζόρι μπορεί να έχει τραβήξει στο παρελθόν της γενικά ή στη συγκεκριμένη μέρα της ειδικά. Δε θα είσαι ικανός να μάθεις γιατί φόρεσε αυτή την απόμακρη μάσκα, αν ο ίδιος δεν προσπαθήσεις να της τη βγάλεις. Κι εκείνος ο τύπος που βγήκες χθες; Σου φάνηκε ντροπαλός και ξενέρωτος, λες. Δεν ξέρεις με πόσες μπορεί να ήταν τολμηρός κι ευθύς και να μην το εκτίμησαν.

Γνώρισε κόσμο, μοίρασε χαμόγελα και διώξε την καχυποψία που δηλητηριάζει και καίει σιγά-σιγά κάθε πιθανή σου ευτυχία. Αν δε δώσεις ευκαιρίες, δε θα βρεις ποτέ αυτόν τον έρωτα που ψάχνεις, γιατί πάντα θα βιάζεσαι να συμπεράνεις ότι δε σου ταιριάζει. Θα αρνείσαι να δεις ένα φίλο ή μια φίλη στο πρόσωπο κάποιου, γιατί θα νομίζεις ότι όλοι, κάπως, θέλουν να σε εκμεταλλευτούν.

Δεν είναι, όμως, έτσι. Δε θα γίνω υπερβολική, λέγοντας πως όλα είναι ιδανικά κι όλοι οι άνθρωποι καλοπροαίρετοι. Δεν μπορώ, όμως, να φανταστώ, πως στα τόσα εκατομμύρια πρόσωπα δε θα βρεις κανένα να χαμογελάει μαζί σου. «Όλοι είναι ίδιοι», «Όλες ίδιες»∙ δε σε κούρασαν αυτά τα κλισέ; Αφού ξέρεις ότι δεν είναι έτσι. Τις στιγμές που υποστηρίζεις κάτι τέτοιο προφανώς και δε μιλάει η λογική, μιλάει ο εγωισμούς. Ράψ’ του το, όσο είναι νωρίς, λοιπόν, γιατί αν συνεχίσεις έτσι, μία είναι η κατάληξη: Μόνος/η, να ταΐζεις περιστέρια, κάπου στο Σύνταγμα…