Στην επανασύνδεση δέχεσαι πως ίσως υπήρξε κάτι στο ενδιάμεσο

Έχετε χωρίσει κι ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Μπορεί η πορεία να καταλήγει κάπου κεντρικά, με δυνατές μουσικές και κορμιά που κουνιούνται στο ρυθμό, με ένα ποτό στο χέρι, μπορεί να ‘ναι και σε κάποιο απόμερο μέρος, με μια κούπα ζεστό καφέ κι ένα συνονθύλευμα αντιφατικών σκέψεων. Όπως και να ‘χει, είναι η επιλογή του καθενός∙ το ίδιο το φινάλε, όσο κι ο τρόπος με τον οποίο θέλει να εκτονώσει ό,τι έμεινε απ’ τη σχέση του, να ξεχάσει και να διώξει κάθε άσχημη ανάμνηση. Κάθε άγγιγμα, κάθε φιλί, καθετί που θυμίζει το παρελθόν αρχίζει να ξεθωριάζει ή απλά επαναλαμβάνεται με διαφορετικό πια πρωταγωνιστή.

Τις δικές σου αντιδράσεις τις ξέρεις, αυτές που σ’ απασχολούν είναι του πρώην. Ίσως να βγήκε την ίδια μέρα για να πιει και να ξεχάσει –ο χωρισμός είναι πάντα καλή δικαιολογία για κραιπάλες– ή μπορεί ακόμα και να ‘ναι από ‘κείνους που κλείνονται στο δωμάτιό τους και ξεσπάνε τον πόνο τους σε μουσικές κι ουίσκι. Τι σε βολεύει καλύτερα; Μάλλον το πρώτο σενάριο σε τσούζει λίγο παραπάνω. Δε θες να φανταστείς τον άνθρωπό σου –έστω κι αν είναι πια πρώην– ευάλωτο σε μέρη με δυνατή μουσική, πολύ ποτό κι ακόμα πιο πολλές επιλογές κι ευκαιρίες για γνωριμίες. Τρελαίνεσαι και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να φλερτάρει. Ζηλεύεις κι εκνευρίζεσαι, κι ας έχεις χάσει πια τα δικαιώματά σου πάνω του.

Για να μπορεί να σε επηρεάζει, σημαίνει πως ακόμα σε νοιάζει. Και μπορεί να μη νοιάζει μόνο εσένα. Όσο πιο δυνατά τα συναισθήματα, όσο πιο αμοιβαία κι όσο μεγαλύτερο το κοινό διάστημα, τόσες κι οι πιθανότητες επανασύνδεσης. Κι αν ενώ αράζεις στον καναπέ σου σκάσει μήνυμα απ’ το πρώην ταίρι;

Συναντιέστε, μιλάτε πιο συνειδητοποιημένα και μετά από ένα διάστημα απουσίας κι απόστασης, θυμάστε όσα σας ένωναν! Πονηρό πράγμα οι αναμνήσεις, ειδικά οι ευχάριστες. Έρχονται αθόρυβα και προκαλούν το δυνατότερο χάος. Αποδιοργανώνεσαι, βγαίνεις εκτός πλάνου και διαμορφώνεις άλλες ισορροπίες. Θυμάσαι εκείνον τον έρωτα και τον αποζητάς ξανά, κι αυτή η επιθυμία είναι κοινή.

Αλλάζει ξανά η καθημερινότητά σου, νιώθεις πάλι γεμάτος, όχι μόνο από αγάπη αλλά κι από σιγουριά, καθώς μια επιστροφή σε επιβεβαιώνει. Όσο, όμως, κι αν θες να ξεχάσεις τον καιρό που ήσασταν χωριστά και να εστιάσεις στο παρόν σας, σε καίει το πώς περνούσε μακριά σου, πώς ήταν και τι έκανε όσο δεν ήσασταν μαζί.

Κανονικά δε θα έπρεπε να σε νοιάζει καν, απ’ τη στιγμή που τώρα είστε ξανά μαζί. Ακόμα κι αν υπήρξε κάτι άλλο στην ερωτική του ζωή, δεν τον κράτησε. Αντιθέτως, εσένα επέλεξε. Κι όμως, δε σου αρκεί αυτή η σκέψη κι ούτε σε ανακουφίζει, η άγνοια σε ταλαιπωρεί περισσότερο, σε οδηγεί σε υποθετικά σενάρια και ρεαλιστικές απογοητεύσεις.

Οι υποψίες σου κι η ανησυχία σου δηλητηριάζουν τη νέα αρχή σας. Είναι εκείνο το μήνυμα που άνοιξε μπροστά σου κι η πρόσκληση μιας παλιά περιπετειούλας για καφέ, είναι κι εκείνο το νεύμα που έκανε στο δρόμο, αλλά δεν κατάλαβες σε ποιον απευθυνόταν, είναι και τα σχόλια από ανθρώπους που δε γνωρίζεις κάθε φορά που το ταίρι σου ανεβάζει καινούργια φωτογραφία.

Είναι όλα αυτά που σε κάνουν να φοβάσαι και να αμφιβάλλεις.  Είναι όλα αυτά που σου τη σπάνε. Και δεν ξέρεις τι σ’ ενοχλεί περισσότερο. Το γεγονός ότι το ταίρι σου μπορεί να είχε άλλους σεξουαλικούς συντρόφους μετά από σένα ή το γεγονός ότι το μαθαίνεις τώρα που τα ξαναβρήκατε; Αν το μάθαινες νωρίτερα, θα έπαιρνες διαφορετική απόφαση; Πιθανόν να αγνοούσες ή να μην ήθελες να φανταστείς ότι θα είχε προχωρήσει το διάστημα που ήσασταν χώρια.

Εσύ, όμως, τι έκανες τόσο καιρό;  Σε μοναστήρι δεν κλείστηκες σίγουρα κι οι πιθανότητες να μη σ’ ενδιέφερε, έστω και λίγο, ένας άλλος άνθρωπος είναι ελάχιστες. Μα κι έτσι να μην είναι, επειδή εσύ ακολούθησες μια πιο μοναχική πορεία, δεν μπορείς να απαιτείς κι απ’ τον άλλο το ίδιο. Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει καταστάσεις. Στην τελική, ελεύθερος άνθρωπος ήταν, δεν υπήρχε τίποτα να τον περιορίζει.

Είχατε μία σχέση που για τον άλφα ή βήτα λόγο έληξε. Από ‘κει και πέρα κανείς δεν μπορούσε να ξέρει τι θα γίνει αύριο-μεθαύριο, ούτε να προβλέψει την επανασύνδεσή σας -ακόμα κι αν την ήθελε. Λογικό να μην κάθεται να περιμένει έναν έρωτα που έληξε. Θα αποστασιοποιηθεί, θα στεναχωρηθεί και θα σκεφτεί 5 μέρες, 3 βδομάδες, 1 μήνα, όσο χρειάζεται, αλλά κάποια στιγμή θα προχωρήσει.

Κατανοείς, λοιπόν, πως δε γίνεται, ενώ ήσασταν χωρισμένοι να φέρεστε λες κι είστε ακόμα μαζί. Κι εφόσον αποφασίζεις να ξαναδώσεις μια ευκαιρία στο παρελθόν, ξέρεις πως αυτή τη φορά τα πράγματα δεν μπορούν να ‘ναι ακριβώς ίδια. Γιατί το διάστημα που ήσασταν χώρια ο καθένας άλλαξε συνήθειες, ίσως και καθημερινότητα, μπορεί να έκανε γνωριμίες, μπορεί να πέρασε από ενδεχόμενα φλερτ -όλα, όμως, έγιναν αφού χωρίσατε.

Όταν, επομένως, αποφασίζεις να ξεκινήσεις μια παλιά σχέση απ’ την αρχή, δέχεσαι τις αλλαγές που μπορεί να έχουν επέλθει στον άνθρωπό σου, σέβεσαι τον ίδιο κι αντίστοιχα σέβεσαι και το διάστημα που ήταν μόνος. Άλλωστε, μαζί χωρίσατε. Κοινά μοιράστηκε η ελευθερία. Είχες το δικαίωμα να πράξεις κι εσύ αναλόγως.  Το αν το έκανες ή όχι είναι καθαρά δικό σου θέμα. Απ’ τη στιγμή, όμως, που ξαναβάζεις ένα πρώην πρόσωπο στη ζωή σου, αυτομάτως δέχεσαι και το παρελθόν του, κι ό,τι μπορεί να έκανε στο ενδιάμεσο.  Εξάλλου, δεν ξαναμπήκε με το ζόρι, εσύ του άνοιξες την πόρτα. Αν εξαρχής δεν μπορούσες να δεχτείς όσα έχουν μεσολαβήσει εν καιρώ ελευθερίας, δε θα έπρεπε να γύρναγες στην ίδια σχέση.

Το μόνο που θα ‘πρεπε να ‘χει σημασία είναι πως είστε και πάλι μαζί.  Εξαφάνισε τα φαντάσματα και μην καταδικάζεις τη νέα αρχή, θέτοντας μόνος σου το τέλος από εγωισμό κι ανασφάλεια.