Τα παράπονά μας είναι απλά οι ανασφάλειές μας

Όλοι κουβαλάμε το φορτίο μας. Άλλων είναι στην πλειοψηφία του γεμάτο με ευχάριστες εμπειρίες, επιτυχίες και προσωπική ανέλιξη και για άλλους μπορεί να ‘ναι λίγο πιο βαρύ, από πιθανές απογοητεύσεις ή ίσως και μερικές άσχημες στιγμές. Αναμφίβολα, όμως, λίγο-πολύ, όλοι έχουμε μια μικρή ρωγμή, κάτι να μας υπενθυμίζει πως το τέλειο είναι άπιαστο. Κι απ’ τη ρωγμή αυτή ίσως να ξεπετάγονται καμιά φορά μικρά συννεφάκια, ίδια οι φοβίες μας. Μη σε τρομάζει, όμως, αυτό. Ο άνθρωπος έχει το ταλέντο να ξυπνάει μέσα του συναισθήματα, και τα συναισθήματα –όλων των ειδών– γεννούν ανασφάλεια.

Όλοι έχουμε ανασφάλειες, είναι αδιανόητη όμως η ευκολία κάποιου να επιρρίψει την ευθύνη της δικής του ανασφάλειας στον άνθρωπό του και να την σερβίρει μάλιστα και σαν παράπονο ή ακόμα και σαν προβληματικό σημείο της σχέσης τους. Φυσικά, όλο αυτό απλώς για να μην παραδεχτεί πως από κάπου μπάζει η αυτοπεποίθησή του. Πολλές οι αιτίες που μπορούν να μας γεννήσουν ανασφάλειες.

Οι εμπειρίες απ’ το παρελθόν φέρουν μεγάλη ευθύνη για ό,τι μας προβληματίζει σχετικά με τον εαυτό μας. Μπορεί να πρόκειται απλά για χαμηλή αυτοπεποίθηση σχετικά με την εξωτερική σου εμφάνιση. Το συγκεκριμένο παράδειγμα ίσως αποτελεί μια πολύ απλή μορφή ανασφάλειας, καθώς ανά διαστήματα σίγουρα όλοι θα έχουμε θαυμάσει κάποιον-α τόσο πολύ, που ίσως να νιώσαμε άβολα με τον εαυτό μας. Η χαμηλή αυτοπεποίθηση, όμως, αρχίζει να αποτελεί ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα, όταν δε μένει μόνο στην εμφάνισή μας –η οποία έτσι κι αλλιώς εν έτει 2019 δεν είναι δύσκολο να βελτιωθεί– αλλά επεκτείνεται γενικότερα στο σύνολό μας. Με αποτέλεσμα; Να μη μας αγαπάμε.

Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες με ζευγάρια όπου ο ένας έπασχε από παθολογική ζήλια και δεν άφηνε το ταίρι του σε ησυχία. Συνεχείς καβγάδες, παράπονα και γκρίνιες. Θα ίσχυαν τα παραπάνω, αν το άτομο αυτό έλαμπε από αυτοπεποίθηση, αν τα ‘χε βρει με τον εαυτό του; Όντας πλήρως ικανοποιημένος από ‘σένα τον ίδιο, γιατί να αναλώνεσαι σε ζήλιες και σκηνικά βγαλμένα από ταινία; Τον θες τον άνθρωπο ή απλά τον βασανίζεις; Πώς περιμένεις να καταφέρει κάποιος άλλος από μόνος του να κολλήσει τα σπασμένα σου, όταν εσύ ο ίδιος δε βρίσκεις καν τη σωστή τους θέση;

Εννοείται πως δεν μπορείς να αποβάλεις τις ανασφάλειές σου απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Άλλωστε, κι αυτές αποτελούν στοιχεία του χαρακτήρα σου, ενίοτε και της γοητείας σου. Έμαθες να πορεύεσαι με αυτές, να θέτεις τα όριά σου βασισμένος σε αυτές, κι είναι εντάξει -αρκεί να μην τις αφήνεις να σε ορίζουν.

Έφταιγε ένας παλιός έρωτας, που ενώ σε έκανε να πιστέψεις σε εσάς, βιάστηκε να φύγει, και κάπως έτσι δεν πιστεύεις πια στις σχέσεις. Μπορεί να έφαγες και κέρατο κάποτε και να την πληρώνει άλλος τώρα με την καχυποψία σου και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Μπορεί να σε παράτησε το αμόρε για ένα κορμί πιο γυμνασμένο κι από τότε να ‘χεις εμμονή με το σώμα σου και να κοιτιέσαι στον καθρέπτη κάθε τρεις και λίγο.

«Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα, έτσι περνάει το φως.» είπε ο Leonard Cohen και λίγες λέξεις μόνο φτάνουν. Ο άνθρωπος είναι πολύπλευρος, ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα σε αμφιβολίες και συναισθήματα, συλλέγει εμπειρίες και παίρνει μαθήματα. Αντί, όμως, να βλέπει τις δυσκολίες, που πέρασε ως ευκαιρίες για προσωπική αυτοβελτίωση, τις κλειδώνει μέσα του ως αρνητισμό κι αυτός βγαίνει προς τα έξω -ή προς τα μέσα στην προκειμένη.

Χαλάει το μέσα μας η ανασφάλεια, περνάει ύπουλα από ένα μικρό τσιμπηματάκι φόβου κι επειδή αργότερα είναι πολύ δειλή για να παραδεχτεί την παρουσία της, σπρώχνει το μπαλάκι προς τη μεριά των κοντινών μας ανθρώπων. Κι αν είμαστε και σε σχέση; Μπορούμε να πετάξουμε εκεί το μπαλάκι, σωστά;

Άνθρωπός σου είναι, μπορείς να ισορροπήσεις πάνω του το βάρος που σε πιέζει.  Ναι, με τον σωστό, όμως, τρόπο. Τι σου φταίει το μωράκι, αν εσύ έχεις ψυχολογικά από πρώην ή αν περνάς φάση και δε σ’ αρέσει τίποτα πάνω σου, με αποτέλεσμα να μη σταματάς την γκρίνια και τα παράπονα, κατηγορώντας τον για αδιάφορο ή άπιστο, βλέποντας φαντάσματα μπροστά σου; Μήπως να παραδεχτείς στον εαυτό σου όσα πάνω σου και μέσα σου σε ενοχλούν και σε τρομάζουν, κάνοντας μια προσπάθεια να τα αλλάξεις;

Δίπλα σ’ αυτόν που αγαπάς ίσως σε αγαπήσεις περισσότερο, μα το ζητούμενο είναι να μη σ’ αγαπήσεις μέσα από άλλους αλλά μέσα από σένα.

Μην αφήσεις τα συννεφάκια στη ρωγμή σου να πυκνώσουν, από ‘κει μπαίνει το φως.