Κάποτε χαμογελούσαμε τώρα λαϊκάρουμε

Αν κάποιος άνθρωπος είναι παρατηρητικός τότε σίγουρα δεν είμαι εγώ. Πέρασε πολύς καιρός για να παρατηρήσω πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που μπροστά στα μάτια μου είχαν κάποια υπόσταση. «Έχω επιλεκτική όραση», όπως με χιούμορ συνηθίζω να με δικαιολογώ.  Κατά βάθος, όμως, ξέρω. Ξέρω ότι οι άνθρωποι παρατηρούμε ό,τι θέλουμε να βλέπουμε.

Έτσι κι εγώ, βλέπω, παρατηρώ και μιλάω γι’ αυτά που τα δικά μου μάτια βλέπουν. Και τι βλέπουν; Βλέπουν ανθρώπους κρυμμένους πίσω από οθόνες. Ανθρώπους που ξέχασαν να γελούν δυνατά και τώρα πια γελούν σιωπηλά μ’ ένα κλικ «χαχα» στο facebook. Ανθρώπους που μ’ ένα like εκφράζουν το περίσσιο συναίσθημά τους σε κάποιον ή κάτι. Ανθρώπους που επιδιώκουν μια χαρούμενη στιγμή μόνο και μόνο για την απαθανατίσουν και να την ποστάρουν στο προφίλ τους. Βλέπω πανέξυπνα παιδιά να τρέχουν πατώντας κουμπιά σε πληκτρολόγια και να κρύβονται πίσω από ψηφιακούς τοίχους αντί τους πραγματικούς που έτρεχα εγώ. Βλέπω μια τρομερή τεχνολογική εξέλιξη που θα προσέφερε στη ζωή μας μόνο ποιότητα κι ευκολία, αν τη διαχειριζόμασταν σωστά και με μέτρο.

Ζούμε, όμως, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται για την κυριαρχία της τυπικής συμπεριφοράς των ανθρώπων επί της ουσιαστικής. Η κατάχρηση της τεχνολογίας τείνει όλο και περισσότερο να απογυμνώνει τον άνθρωπο από μια βασική του ανάγκη, την ανάγκη για επικοινωνία. Κι επικοινωνία δεν είναι μόνο ο λόγος. Το γέλιο είναι μια απ’ τις πιο αυθόρμητες κι ουσιαστικές μορφές επικοινωνίας καθώς πρόκειται για μια εκούσια μορφή επικοινωνίας σε μη λεκτικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που εξελικτικά προηγείται της ομιλίας.

Το γέλιο είναι μια φυσική έκφραση που σκορπάει γύρω μας μεταδοτικά χαχανίσματα όταν είναι πηγαίο, γάργαρο, αυθόρμητο, ξεκαρδιστικό, ζωηρό, μα κυρίως πραγματικό. Παρασύρθηκα πολλάκις εις γέλωτες άνευ λόγου, έτσι απλά γιατί κάποιος δίπλα μου γελούσε δυνατά κι ασταμάτητα, δε θυμάμαι όμως καμιά φορά να παρασύρθηκα απ’ αυτές τις κίτρινες φάτσες γέλωτος που πατάμε εδώ κι εκεί στα ιντερνέτια, που λέει κι ο παππούς μου.

Κι όχι δεν είναι θέμα αυτοσυγκράτησης είναι μια ολοφάνερη εικόνα κατάντιας. Όσο περισσότερα σύμβολα τόσο πιο αληθινό το γέλιο. Όσο περισσότερα likes τόσο πιο αρεστός. Όχι, φίλε, δεν πάει έτσι κι όχι, δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω! Όλοι μας εκτιθέμεθα σ’ αυτά τα τελευταίας γενιάς ναρκωτικά εν ονόματι social media, όμως, είναι θέμα επιλογής να τα αφήσεις να καταστρέψουν ή όχι τη ζωή σου. Και ναι, σε κάποιες περιπτώσεις η σοβαρότητα είναι τόσο μεγάλη. Όταν τα συναισθήματά σου εξαρτώνται απ’ την αρχική σου κι ανανεώνεσαι μ’ ένα σκρολ, τότε κάπου κάτι έχασες. Όταν μ ένα κλικ περιγράφεις ολάκερο συναίσθημα, κάπου πρέπει το ψάξεις. Να βάλεις ένα μέτρο, να θυμηθείς να νιώθεις! Νομίζω πως είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τα συναισθήματά μας. Τι λέτε γι’ αυτό;

Προτιμώ να με ενοχλεί το εκνευριστικό γέλιο του διπλανού μου παρά η εκνευριστική του σιωπή λόγω της προσήλωσής του στο κινητό. Προτιμώ ν’ ακούω ό,τι έχει να μου πει παρά να ακούω τον ήχο απ’ τα μηνύματα που μου στέλνει. Προτιμώ να διαφωνώ με φωνές κι επιχείρημα παρά αθόρυβα πατώντας dislike. Προτιμώ να κάνω εγώ γκριμάτσες παρά να γεμίζω τα σχόλια με άψυχα σύμβολα. Προτιμώ να φλερτάρω με τα μάτια και χαμόγελο παρά να κάνω like και να βάζω καρδούλες. Εσείς το προτιμάτε;

Είναι καιρός να βάλουμε ένα όριο σ’ αυτή τη νέα τάση που αγκαλιάζει πονηρά τις ζωές μας. Να είμαστε μέσα σ’ όλα  χωρίς να ξεχνάμε ότι αυτά τα «όλα» δεν είναι η πραγματική μας ζωή. Να κάνουμε κατάχρηση των αισθήσεών μας κι όχι της τεχνολογίας. Να γελάμε δυνατά με κλειστές οθόνες και κινητά.

Κάνετε like στη ζωή και χαμογελάστε της, κάνει καλό.

Υ.Γ. Μην ξεχάσετε να κάνετε like αν σας άρεσε το άρθρο γιατί το like το απλό, το καθαρό, το απλά «μου αρέσει», έχει μια μικρή διαδικτυακή αξία. Ακόμα κι αν δεν κάνετε, όμως, εγώ θα χαμογελάω και θα λέω «καλά τα είπα».