Αν προσπαθούσα να σε απεικονίσω σ’ ένα κομμάτι χαρτί, θα ήσουν από ‘κείνα τα σκίτσα που αβίαστα ολοκληρώνονται σε λίγα λεπτά. Δε θα σπαταλούσα χρόνο σε καμπύλες, ρυτίδες και τέτοιες λεπτομέρειες περί εκφράσεως. Mικρά, στρογγυλά μάτια, μια μύτη κάπως συνηθισμένη και μια γραμμή -ευθεία γραμμή- για στόμα.
Έτσι αδιάφορος κι αγέλαστος, σαν τη φάτσα σου, που κάθε φορά που σε βλέπω θέλω να σου χώσω μια μπούφλα μ’ όση δύναμη έχω. Αντί αυτού όμως, καταλήγω να σε ρωτάω το καθόλου τυπικό από πλευράς μου «τι κάνεις;», ενώ εσύ βιαστικά -όπως πάντα- και χωρίς ίχνος διάθεσης για κουβέντα μου απαντάς με τον ίδιο, απαθή, δικό σου τρόπο.
Κι όχι, δεν είναι θέμα προσωπικής αντιπάθειας. Η αποστροφή κι η υποτίμηση που σπέρνεις είναι καθολική κι αντιληπτή απ’ όλους. Αδιαφορείς για τους γύρω σου κι έτσι βολεμένος όπως είσαι, προσπαθείς μάταια να κρυφτείς πίσω από «κοινωνικά» κι άλλα« φαίνεσθαι»περί συλλογικότητας, ισότητας, ευτυχίας, σύγχρονων ηρώων κι άλλα τέτοια, που ενίοτε πουλάς για μόστρα. Μπούρδες όλα αυτά που λες ότι πιστεύεις.
Επενδύεις την προσωπική και κοινωνική σου δυσκοιλιότητα με ιδεολογίες. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση δεν είναι το υφάκι σου, αλλά αυτό που προσπαθείς να πείσεις ότι έχεις, το και καλά, κάτι παραπάνω. Ουπς! Μόλις τσαλάκωσα το ίματζ σου περί ισότητας και λοιπών τέτοιων πεποιθήσεων. Βρομάς σνομπισμό φίλε, απ’ όπου και να σε μυρίσεις.
Περιφρονείς, αποστρέφεσαι, σνομπάρεις όποιον προσπαθεί να σε πλησιάσει. Υιοθετείς κι εφαρμόζεις κοινωνικά πρεστίζ τέτοια, που να καλύπτουν τέλεια τα ψυχολογικά λακουβάκια σου. Ούτε εσωστρεφής ούτε ανώτερος, ανασφαλής, αυτό είσαι. Κι όταν πια πιστέψεις ότι είσαι κάτι, κάτι διαφορετικό απ΄αυτό που πραγματικά είσαι, είναι στην ουσία αυτό που έχεις ανάγκη να πιστέψεις για σένα -κι αυτές είναι οι λεγόμενες κρυφές ανασφάλειές σου.
Δε γράφω το άρθρο αυτό με θυμό για σένα, ούτε με κάποια αντί-σνομπική έπαρση, αντιθέτως, προσπαθώ να σε ταρακουνήσω. Θυμάμαι, εκείνη τη μοναδική φορά που σε είδα να χαμογελάς. Όχι δεν ήταν φέικ, ούτε ειρωνικό το χαμόγελό σου. Χαμογελούσες και λαμπύριζαν τα μάτια σου, ήταν γεγονός, τα χείλη σου επιτέλους ξεκόλλησαν, χαμογελούσες -και μεταξύ μας- δε φαντάζεσαι πόσο σου πήγαινε.
Η εικόνα ενός ανθρώπου που χαμογελούσε έμοιαζε ξένη στο πρόσωπο σου, όμως έμοιαζε να σ΄αρέσει. Το απολάμβανες κι εσύ. Έδειχνες αμέσως πιο δεκτικός, πιο ευγενικός, πιο ανοικτός στο να σε πλησιάσει κάποιος. Έμοιαζες γενικά πιο αληθινός και πιο συγκαταβατικός στο οτιδήποτε -και ήσουν-. Κάτι έδειχνε να σε φοβίζει όμως.
Στη ζωή, λένε, όλα είναι θέμα οπτικής και στάσης, μια οπτική και μια στάση που εσύ επιλέγεις να κρατήσεις. Κάνε τη ζωή σου πιο όμορφη λοιπόν, δες και την άλλη πλευρά της ζωής, χωρίς σνομπισμούς. Θα σου αρέσει στο εγγυώμαι. Βάλε κάποια όρια, αν αυτό σε βοηθά να ξεθαρρέψεις απ’ τη σιγουριά σου, βάλε όρια τέτοια, που να συνάδουν με την ηθική σου. Όχι όμως, τείχη, όρια!
Τα τείχη σου κρύβουν έναν άλλο κόσμο, τις περισσότερες φορές έναν καλύτερο. Σου στερούν τη ζωή και σε περιορίζουν. Έξω απ’ τα τείχη υπάρχει μια άλλη φουρνιά ανθρώπων, άτομα που γελούν πολύ, αυτοσαρκάζονται, δέχονται τα χωρατά των άλλων και γελούν μαζί. Άτομα που δοκιμάζουν νέα πράγματα, ακούνε νέες ιδέες κι είναι ανοικτοί σ’ αυτές. Τρομάζουν στα προβλήματα όμως, πάντα τα αντιμετωπίζουν σαν νέες προκλήσεις και δημιουργούν ευκαιρίες.
Άτομα που αγαπούν την αλλαγή, πιστεύουν στην πραγματική ισότητα των ανθρώπων, είναι ανοιχτόμυαλοι και δεν διακρίνονται από συμβατικότητα, αυταρχισμό ή συντηρητισμό. Πιστεύουν πως όλα είναι πιθανά και δε φοβούνται να ρισκάρουν την άνεσή τους. Τέτοιος είσαι κι εσύ, κι αν πιστεύεις ότι έχω δίκιο, τότε μόλις έκανες το πρώτο βήμα.
Αναγνωρίζοντας ότι δεν έχεις πάντα δίκιο δείχνεις ν’ αποδέχεσαι και μια άλλη άποψη στη θέση της δικής σου. Αποφεύγοντας την κριτική θα μπορέσεις να καταλάβεις τους ανθρώπους πιο ουσιαστικά, θα έρχεσαι σε επαφή μαζί τους και αυτόματα θ’ αρχίσεις να προσέχεις τι λες και τι σκέφτεσαι. Θα φέρεσαι με γνώμονα την παιδεία σου, κι όχι την πνευματική σου ανωτερότητα.
Ένας άνθρωπος καλλιεργημένος είναι κι ευτυχισμένος. Δεν υποκύπτει εύκολα σε πράξεις υποτίμησης των γύρω του ή του εαυτού του, ούτε είναι σνομπ. Ένας σημαντικός άνθρωπος δεν κρίνει, ούτε επικρίνει. Ένας αληθινά σημαντικός άνθρωπος είσαι εσύ που πετάς κάθε επικριτική διάθεση, χαμογελάς και βάζεις στόχο να γνωρίσεις νέους ανθρώπους κι ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που θα σε κάνουν συναισθηματικά πλούσιο κι υγιή.
Χαμογέλα, ρε μούργο, σου πάει!
Συντάκτης: Ευγενία Μπακιρλή
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
