Όλοι μας αντιμετωπίζουμε δύσκολες στιγμές στο διάβα της ζωής μας. Μα σημασία έχει να μαθαίνουμε από αυτές και να βγούμε πιο σοφοί και δυνατοί. Μια απόρριψη μπορεί να μας χαρίσει αρκετό πόνο, να μας πετάξει στις λάσπες και να μας συμπεριφερθεί με τον χειρότερο τρόπο, οδηγούμενοι από το ίδιο το συναίσθημά μας στη θλίψη. Ωστόσο πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν προσπαθώντας να εντοπίσουμε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.
1. Τι συνέβη;
Ξεκινώντας πρώτα και κύρια με την αποδοχή ότι αυτό που συνέβη ανήκει ήδη στο παρελθόν. Αυτό αποτελεί και το βασικότερο βήμα για να αποδεχτούμε την κατάσταση διότι θα φέρει μια αντικειμενικότητα. Ωστόσο, μερικές φορές επιθυμούμε να ζούμε μέσα στο χάος κι αυτό επειδή πιστεύουμε πως τραβάμε, μέσω της δύσκολης φάσης που βιώνουμε, την προσοχή ή συντηρούμε το δράμα. Μόλις όμως γίνει η αποδοχή αρχίζει το τοπίο καθαρίζει.
2. Συναισθηματικό ψαλίδι
Ένα μικρό μέρος του εαυτού θα θέλει να κρατήσει κομμάτια του παρελθόντος, αυτό είναι λογικό κι ανθρώπινο να συμβαίνει. Διότι το παρελθόν βρίσκεται μέσα μας και προσπαθεί να μας εμποδίσει στο παρόν. Ωστόσο, όσο οδυνηρό κι αν φαίνεται να είναι, είναι αναγκαίο να αποκοπούμε για λίγο συναισθηματικά από τους δεσμούς που μας κρατούν πίσω.
3. Να ρέει ο λόγος
Έπειτα, καλό είναι να μιλάμε ανοιχτά για όσα βιώνουμε. Ζητάμε στήριξη και βοήθεια. Οι φίλοι είναι απαραίτητοι εκείνη την περίοδο, ας μην αρνούμαστε τη συμβολή τους χάριν ενός εγωισμού για να δείχνουμε αυτάρκεις και καλά. Κάθε άνθρωπος φτάνει κάποια στιγμή σε σημείο που χάνεται και δεν αντέχει άλλο να παλεύει μόνος του. Ας μη διστάσουμε λοιπόν να φωνάξουμε πως χρειαζόμαστε βοήθεια.
4. Κάτι να κάνεις
Επίσης κρατάμε τον νου μας απασχολημένο. Δεν είναι τυχαίο που μιλάμε συνεχώς για εργασιοθεραπεία, χοροθεραπεία και άλλα πολλά είδη. Ως εκ τούτου μέσω δουλειάς, διάβασμα, αθλητισμό, μαγειρική, ζωγραφική βρίσκουμε την ηρεμία μας. Είναι άπειρες οι επιλογές, ανάλογα το τι ταιριάζει στο καθένα. Μέσα από αυτά έστω και για μια στιγμή ο νους ταξιδεύει, ανοίγει, μπορεί και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και ξεφεύγει από τη συνεχόμενη κι επαναλαμβανόμενη αναβίωση των τραυμάτων του.
5. Ανακαλύπτουμε τα όριά μας
Σεβόμαστε εμάς και μετά τους άλλους. Δεχόμαστε επίσης ότι δεν αρέσουμε σε όλους. Διότι σίγουρα δεν αρέσουμε σε όλους κι αυτό είναι αποδεκτό. Παράλληλα το υπέροχο σε όλη την υπόθεση είναι πως μπαίνουμε πιο βαθιά μέσα μας, γινόμαστε ένα με τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εγώ μας. Τα συναισθήματά μας πρέπει να είναι ξεκάθαρα για να μπορούμε να πούμε πως είναι εντάξει να πονάμε αυτή τη στιγμή. Διότι θα περάσει.
6. Ανακαλύπτουμε τις διαστάσεις μιας απόρριψης
Δε φοβόμαστε την απόρριψη, δεχόμαστε τους εαυτούς μας όπως είναι. Να θυμόμαστε πως δε μας απορρίπτουν μονάχα οι άλλοι άνθρωποι, μα υπάρχει περίπτωση να απορρίψουμε κι εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό. Φυσικά όλο αυτό οδηγεί στο να μάθουμε να λειτουργούμε πιο δυναμικά, μα η λύση δεν είναι να μη μας συγχωρούμε τα λάθη μας.
Θέτουμε ως στόχο να βγούμε από το βούρκο και να φτάσουμε ψηλά. Ένα μεγάλο κι αποφασιστικό άλμα μπορεί να είναι επίπονο σωματικά, μα μπορεί και να μας φτάσει στον ουρανό. Δεν ξεχνάμε πως, δεν είμαστε μόνοι, ακόμη και καμιά φορά, έτσι φαίνεται. Πάντα θα υπάρχει ένα χέρι να πιάσουμε, ένα αυτί να μας ακούσει και δυο πόδια να στηριχτούμε. Αρκεί να τα αναζητήσουμε.
Συντάκτης: Δέσποινα Ζαρπίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
