Συναίσθημα, αυτή η μαγική λέξη. Στο λεξικό θα τη βρεις ως η ευάρεστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που συνοδεύεται από ελαφριές μεταβολές των λειτουργιών του οργανισμού κι είναι αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος ή εμπειρίας. Εγώ πολύ απλά θα δώσω τον ορισμό μου στα συναισθήματα ως η μεγαλύτερη ευχή και κατάρα. Για τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, για τα τωρινά και γι’ αυτά του παρελθόντος.
Στην κορυφή των συναισθημάτων, ομόφωνα έχει στεφθεί ως βασιλιάς, ο έρωτας με το –όχι πάντα ταιριαστό– άλλο του μισό, την αγάπη. Μεγαλειώδες συναίσθημα, ακρογωνιαίος λίθος. Χωρίς αυτό, δεν έχεις τίποτα. Έχεις αυτό, έχεις τα πάντα.
Γενικά δε με χαρακτηρίζεις εύκολο ή συμβατό άνθρωπο, δε θα μ’ έλεγες χαρακτηριστικό παράδειγμα του μέσου όρου κι είμαι αρκετά περήφανη γι’ αυτό. Έτσι στο δικό μου συναισθηματικό θρόνο δεσπόζει πανηγυρικά ένα άλλο συναίσθημα, συχνά υποτιμημένο και πολύ αδικημένο, ο σεβασμός.
Καλή η αγάπη, οι συμπάθειες κι οι συναισθηματισμοί, αλλά άλλη φάση ο σεβασμός. Δε συγκρίνεται. Η αγάπη ή ο έρωτας ακόμη περισσότερο, ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά και συχνά δεν ξέρεις καν γιατί αγαπάς, δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα λόγο που ερωτεύτηκες αυτόν τον έναν, δε σε νοιάζει, όμως, κιόλας. Λες απλώς το νιώθω και κανείς δε θα σε παρεξηγήσει.
Ο σεβασμός είναι συναίσθημα δυνατό. Έχει λογική, αφετηρία και συχνά τερματικό σταθμό. Είναι η εκτίμηση, ξέρεις γιατί σέβεσαι τον άλλον, ξέρεις γιατί τον εκτιμάς. Κι όπως και να εξελιχθεί το όλο στόρι, αυτός δε χάνεται. Ξενερώνουμε συχνά ακόμα κι όταν ο άλλος δεν έκανε τίποτα αρνητικό, δεn παύουμε, όμως, να σεβόμαστε κάποιον χωρίς να μας έχει δώσει αυτός τους λόγους. Γιατί ο έρωτας έτσι όπως έρχεται απρόσκλητος, ανοίγει το παράθυρο και το σκάει. Ο σεβασμός κύριος, παραμένει εκεί μέχρι να τον αναγκάσεις εσύ να χτυπήσει την πόρτα φεύγοντας.
Δε θέλω μονάχα να μ’ αγαπάς, θέλω να με σέβεσαι. Δε θέλω να είμαι μια ασυνείδητη επιλογή, μια συναισθηματική παρόρμηση. Θέλω να έχεις λόγους, να μπορείς να τους απαριθμήσεις, να ξέρεις γιατί με θες στη ζωή σου κι αν ακόμη βγω απ’ αυτήν να εξακολουθείς να με εκτιμάς. Δε θέλω να είμαι ένα παιχνίδι ορμονών και συναισθηματισμών. Δε μου αρκεί το ανεξήγητο του έρωτα. Δε μου αξίζει.
Το δικό μου κλειδί είναι ο σεβασμός. Χωρίς αυτόν, δεν έχω τίποτα. Με αυτόν, μπορώ να χτίσω τα πάντα. Σεβασμός που ξεκινάει απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό, σεβασμό σε όσους επιλέξω να συναναστραφώ είτε είναι φιλική είτε ερωτική η ανάμειξη. Αυτός έρχεται πρώτος στην ιεραρχία κι ύστερα όλα τα άλλα.
Σεβασμός στην κάθε τυχαία γνωριμία, στον κάθε χλιαρό δεσμό, στην κάθε παθιασμένη έλξη. Ο σεβασμός θα έπρεπε να έχει θέση παντού, πόσο μάλλον στον έρωτα.
Είμαι κάπως αλλεργική στα μέτρια κι έτσι κατέληξα στα άκρα. Δεν τα πηγαίνω καλά με τη συμπάθεια σαν έννοια, μ’ αρέσει μόνο στη φράση τσάι και συμπάθεια. Σε κάτι τέτοιο ταιριάζει, σε κάτι ουδέτερο και χλιαρό, όχι, όμως, σε ανθρώπους.
Προτιμώ να λατρεύω και να μισώ, να λατρεύομαι και να μισούμαι απ’ αυτή τη ξενέρωτη, άοσμη, συχνά υποκριτική συμπάθεια. Δε θέλω να με συμπαθούν κι αν δεν μπορούν, προτιμώ να με φοβούνται.
Δε θέλω λύπηση κι οίκτο. Κι αν κάνεις το λάθος να με λυπηθείς, θα μάθεις να με φοβάσαι. Μην υποτιμάς ποτέ έναν άνθρωπο που ξέρει να χειρίζεται τις έννοιες σεβασμός κι αξιοπρέπεια. Δε θα θες να δεις τη συνέχεια!
Δε χρειάζεται να με αγαπάς, δε θέλω καν να με συμπαθείς. Τον σεβασμό σου, όμως, δεν τον ζητώ ούτε τον διαπραγματεύομαι, τον απαιτώ.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
