Αχ αυτοί οι άνθρωποι! Μια ζωή αναζητούν και κυνηγούν με πάθος την ελευθερία τους κι όμως συνεχώς χτίζουν τοίχους, βάζουν κουτάκια και πασχίζουν να οριοθετήσουν το οτιδήποτε.
Ελέγχουν κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε συναίσθημα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σπεύδουν να ορίσουν και την ημερομηνία λήξης τους. Μα λήγουν τα συναισθήματα; Από πότε ο έρωτας έγινε προϊόν με ημερομηνία λήξης στα ράφια των σούπερ μάρκετ;
Σύμφωνα με τις έρευνες –τις αυστηρές κι εμπεριστατωμένες βεβαίως-βεβαίως που παρουσιάζονται σε μεσημεριανές εκπομπές «ψυχολογίας» ή καταγράφονται σε «επιστημονικά» περιοδικά ποικίλης ύλης– ο έρωτας είναι συναίσθημα παροδικό, ευκαιριακό, σκέτο πυροτέχνημα.
Κι αφού προδιαγράψουν αυστηρά κάθε στάδιό του και καταγράψουν σαν χαρισματικό μέντιουμ κάθε σου συναίσθημα αρχής γενομένης απ’ τον ενθουσιασμό και την ανασφάλειά σου, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη σου, σπεύδουν να σε απογοητεύσουν βάζοντας αυστηρά χρονοδιαγράμματα και καταδικάζοντας τον έρωτα σε θάνατο, μάλλον γρήγορο.
Οι περισσότερες από αυτές του δίνουν το πολύ δύο χρόνια ζωής με την πιο αισιόδοξη να αγγίζει τα επτά χρόνια, εξού και το γνωστό σ’ όλους μας «επτά χρόνια φαγούρας». Ύστερα ο έρωτας πεθαίνει, τα προβλήματα γεννιούνται κι οι σχέσεις αρχίζουν να παίρνουν την κατιούσα. Κι αφού του κάνουμε την κηδεία, οι ρομαντικοί τον βαφτίζουν αγάπη, οι ρεαλιστές συνήθεια κι όλοι οι άλλοι ρουτίνα, μιζέρια κι ανασφάλεια (μακριά από μας).
Κι έρχομαι τώρα εγώ που μπορεί να μην έχω κάνει έρευνα για να σας το πιστοποιήσω αλλά έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και τολμώ να αμφισβητήσω όλες αυτές τις έρευνες.
Πάρτε βαθιά ανάσα λοιπόν, γιατί ακολουθεί δήλωση βόμβα. Ο έρωτας δεν έχει ημερομηνία λήξης, δε σε εγκαταλείπει ποτέ προτού τον εγκαταλείψεις· μένει όσο έχεις τη μαγκιά να τον κρατάς, όσο τρέμεις μην τον χάσεις, όσο δε σταματάς να τον ποθείς, όσο τον διεκδικείς.
Ο φτερωτός αυτός θεός, το κόκκινο αυτό συναίσθημα σε πείσμα όλων των απαισιόδοξων ερευνών θα είναι εκεί όσο είσαι κι εσύ, με την προϋπόθεση να τον έχεις συνεχώς στην τσίτα, να μην του δίνεις και πολύ αέρα κι ούτε πολλά περιθώρια να ξεκουνήσει. Να διεκδικείς για να διεκδικείσαι, αυτό ζητά.
Βολεύτηκες όμως σε καραμέλες, ασπάζεσαι κάθε χαζοέρευνα που κυκλοφορεί, βρήκες τον τρόπο να δικαιολογείς τη δειλία σου· γιατί η φυγή είναι δειλία και μάλιστα η μεγαλύτερη.
Στο όνομα λοιπόν των μανιφέστων αυτών που διακηρύσσουν με σιγουριά πως ο έρωτας κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα φτιάξει βαλίτσες και θα μας εγκαταλείψει, οι άνθρωποι σταμάτησαν να προσπαθούν.
Παραδίνονται αμαχητί κι ίσως και κάποιες φορές η λογική αυτή να τους λυτρώνει, καθώς η μονογαμία ή μια ενδεχόμενη αιωνιότητα συχνά τους τρομάζει.
Ο έρωτας δεν τελειώνει και δεν μπορεί καμία έρευνα να με πείσει γι’ αυτό. Δεν τελειώνει αν δε θες εσύ να τελειώσει και το ξέρεις καλά κι εσύ ο ίδιος.
Αρκεί να κοιτάξεις τους γονείς ή τους παππούδες σου, αρκεί να ερωτευτείς μία φορά αληθινά τόσο ώστε να προσπαθείς καθημερινά να μη χάσεις τον άνθρωπό σου.
Γιατί ο έρωτας, όταν υπάρχει στ’ αλήθεια, χάνει κάθε έννοια χωροχρόνου. Γιατί στη διάρκεια δοκιμάζεται η αντοχή και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης απ’ το να ανέχεσαι έναν άνθρωπο σε καθημερινή βάση.
Κι αν ακόμη είμαι εγώ η αθεράπευτα ρομαντική που ονειροπολώ περί έρωτος κι αν οι ειδικοί λένε αλήθεια, τότε πάλι θα εκτιμώ διπλά τις σχέσεις που ξεπερνούν τους δεκαοκτώ μήνες ή τα δύο χρόνια μάξιμουμ που του δίνουν χρόνο ζωής.
Γιατί το να μένεις όσο είσαι ερωτευμένος είναι το μόνο εύκολο, το να μην τα παρατάς όμως όταν ο έρωτας φύγει κι οι ουσίες του πάψουν να εκκρίνονται στον εγκέφαλό σου αλλά να κάνεις τα πάντα για να ανάψεις τη φλόγα ξανά και να συντηρήσεις το πάθος, να μάθεις να εκτιμάς την αγάπη και τη συντροφικότητα, αυτό είναι που αξίζει.
Εξάλλου ο έρωτας είναι το πιο εθιστικό ναρκωτικό και μιας κι η αποτοξίνωση δε μοιάζει ποτέ εύκολη υπόθεση, ας μείνουμε για πάντα εθισμένοι.
Κι αν πάλι ανήκεις σ’ αυτούς που εμπιστεύονται τις έρευνες τυφλά, μπορείς πάντα να γίνεις η εξαίρεση στον κανόνα τους.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
