Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο ύστερα από έναν ακόμη ανολοκλήρωτο τσακωμό. Είναι αστείο το γεγονός πως μέχρι και τους καβγάδες μας τους αφήνουμε κάπου στη μέση· δεν ολοκληρώνουμε τίποτα, μωρό μου. Είναι που φοβόμαστε κι οι δύο το τέλος κι ας αποφεύγουμε πάντα να μιλάμε γι’ αυτό.
Κάθε φορά που το ακουστικό κλείνει μετά από μια έντονη συζήτηση, είναι εκείνη η στιγμή που δένει ιδανικά το κενό με το χείμαρρο σκέψεων και συναισθημάτων. Παύση κι ίλιγγος μαζί.
Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να καταλήξω κάπου, να βρω τις αιτίες ή τις αφορμές που μας οδηγούν συνεχώς εδώ, στο αδιέξοδο.
Καταλήγω πως μου λείπεις. Όχι όμως εσύ, δηλαδή εσύ αλλά όταν ήσουν άλλος. Σε μπερδεύω, το ξέρω, είναι όμως απλό. Κάθε φορά που παίρνουμε το δρόμο για το τέλος, εγώ επιστρέφω πάντα στην αρχή.
Θυμάσαι; Δε γίνεται να μη θυμάσαι. Πάντα η αρχή, όλα η αρχή. Κάθε ιστορία ξεκινά ιδανικά για να καταλήξει απογοητευτικά. Αρχή, μέση, τέλος· έτσι μας τα έμαθαν, έτσι μας τα επέβαλαν. Στάδια είναι όλα που πρέπει να περάσεις, αν όμως βρεις το κόλπο να ζεις για πάντα στην αρχή δε θα σε προλάβει κανένα τέλος.
Πάντα ζαλίζω τις σκέψεις μου, ίσως φταίει που τις μεθάω με φτηνό κόκκινο κρασί κι εσύ με χάνεις. Άσε με να σου εξηγήσω.
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσα να σε αφήσω γι’ αυτόν, είσαι εσύ πριν δύο χρόνια κι εννέα μήνες ακριβώς. Μη γελάς, δεν είναι κάποιου είδους κομπλιμέντο, ούτε τόσο απλό. Προσπαθώ να σου εξηγήσω πως δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.
Δεν είσαι πια εκείνος που ερωτεύτηκα· είσαι αυτός που αγαπώ, που συνήθισα να ζω πλάι του, που δε θέλω να ζήσω χωρίς αυτόν –δε θα σου πω δεν μπορώ γιατί είμαι σίγουρη πως μπορώ, το θέλω είναι όμως πιο δυνατή λέξη– δεν είσαι όμως πια ο άνθρωπος που κάποτε γνώρισα κι ερωτεύτηκα.
Ο χρόνος αλλάζει τα πάντα, αλλάζει τις σχέσεις, τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες. Δεν ευθύνεται όμως αυτός. Βολευτήκαμε σε κάποιες καραμέλες κι απλά πάψαμε να προσπαθούμε. Όπως ότι ο έρωτας δεν κρατάει για πολύ ή πως οι σχέσεις με τον καιρό ρουτινιάζουν και πείσαμε τους εαυτούς μας πως κανείς δεν ξεφεύγει απ’ τον κανόνα αυτόν.
Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις, πάσης φύσεως, δεν είναι δουλειά part time που μπορεί εύκολα κανείς να συντηρήσει· αν δεν είσαι εκεί 24 ώρες, μην είσαι καθόλου, αν δε δίνεσαι 100% μη δίνεσαι καθόλου. Ποιος είπε πως είναι εύκολο να έχεις έναν άνθρωπο δικό σου και γιατί να σου χαριστεί έτσι άκοπα; Για καθετί πολύτιμο στη ζωή σου πρέπει να πληρώνεις ένα τίμημα.
Οι άνθρωποι όμως είναι πεινασμένοι για έρωτα και παράλληλα ολιγοχόρταγοι. Διψάνε τρελά κι όμως αφού πιουν δύο γουλιές, σπάνε το ποτήρι ή το παρατάνε σε μια γωνιά.
Κάνουμε τα πάντα για να κατακτήσουμε κάποιον κι όταν βεβαιωθούμε πως είναι δικός μας επαναπαυόμαστε στη σιγουριά μας πως τον κερδίσαμε και φερόμαστε σα να μην τον θέλαμε ποτέ πραγματικά. Πάντα αχάριστοι και πάντα εγωιστές.
Ποιος μας εγγυάται πως ό,τι κερδίσαμε δεν μπορούμε μια μέρα να το χάσουμε; Το μοναδικό δεδομένο που θα έπρεπε να κρατάμε είναι η σκέψη πως τίποτα δεν είναι πραγματικά δικό μας αν δεν αποδεικνύουμε καθημερινά πόσο το επιθυμούμε.
Μου λείπεις λοιπόν, μου λείπει ο παλιός σου εαυτός. Αυτός που φώναζε συνεχώς το όνομα μου, με ανόητες αφορμές απλά και μόνο για να μου τραβάει την προσοχή· κι ας γκρίνιαζα τότε πως με κούραζε, κουράζει η αγάπη; Μου λείπει αυτός που έπαιρνε κάθε μισάωρο τηλέφωνο –ίσως και πιο συχνά– για να δει τι κάνω κι ας τον θεωρούσα τότε πιεστικό ως εκνευριστικό.
Βαρέθηκα τα στημένα δώρα των επετείων, μου λείπουν εκείνα τα μικρά. Εκείνες οι παντόφλες με τη minnie που είδαμε μαζί σε μια βιτρίνα και μου έφερες δώρο το επόμενο πρωί, θυμάσαι; Δε γίνεται να μη θυμάσαι.
Πού πάει ο έρωτας; Πού πάει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού; Πού πήγαν εκείνες οι μέρες που δε ξεκολλούσαμε ο ένας απ’ τον άλλον;
Κάνουμε καθημερινά υποχωρήσεις για πολλά· για τη δουλειά, για τα λεφτά, για τόσα πράγματα που τα ονειρευόμασταν αλλιώς και καταλήξαμε να τα ζούμε μίζερα. Όχι όμως συμβιβασμό και μέτρο και στον έρωτα. Τον έρωτα μας τον θέλω ζωντανό, τρελό, απρόβλεπτο, δεν τον θέλω στη σίγαση, θέλω να φωνάζει.
Μου λείπεις εσύ, μου λείπω κι εγώ, μου λείπει η αρχή μας. Κανείς μας δε θέλει το τέλος, κι οι δύο μας βαριόμαστε τη μέση, βρωμάει μιζέρια και μετριότητα. Πάμε πάλι στην αρχή.
Τι λες, πατάμε το restart;
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
