«Αν» και «Να». Δύο λέξεις, δύο γράμματα, μία αντιστροφή, μία αμφιβολία και μία πρόθεση. Κι όμως αντί να πέφτουμε με τα μούτρα στα «να» και να κάνουμε τις επιθυμίες μας πράξεις, επιλέγουμε να αναλωνόμαστε σε «αν», δειλές υποθέσεις και δεύτερες σκέψεις.
Κι αν τα πράγματα είχαν γίνει αλλιώς; Κι αν είχες μιλήσει τότε; Κι αν δεν είχες φύγει πρώτη; Κι αν σε είχε ακούσει; Κι αν δεν ήταν σίγουρη; Κι αν δεν ήσουν δειλός; Κι αν ζητούσες μια δεύτερη ευκαιρία; Κι αν δε στην έδινε;
Κι οι εικασίες δε σταματούν να ταλαιπωρούν το μυαλό σου, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, οι πρωταγωνιστές σταθεροί, οι διάλογοι αλλάζουν, το σκηνικό διαφοροποιείται και με σένα σκηνοθέτη ένα είναι σίγουρο, θα έβρισκες τρόπο να υπάρξει αυτό το πολυπόθητο happy end.
Όμως ο πιο δημιουργικός σεναριογράφος της ζωής μας είναι η ίδια η ζωή και το πιο σπουδαίο έργο που θα ανεβάσεις ποτέ, δεν είναι άλλο απ’ τον ίδιο τον έρωτα. Και μπορεί το καστ να μην το επιλέγεις εξολοκλήρου εσύ, μιας και το συναίσθημα είναι αυταρχικός σκηνοθέτης, παραμένει πάντα δική σου απόφαση το πώς θα παίξεις τον ρόλο σου.
Κάποιες φορές, η επιλογή θα αποδειχθεί λάθος, ο παρτενέρ θα μοιάζει ακατάλληλος, θα κόβει και θα ράβει στα μέτρα του, θα μικραίνει τον ρόλο σου κι από πρωταγωνιστής, θα παριστάνεις τον κομπάρσο στη ζωή του. Δεν είναι όμως λίγες κι οι φορές που κάνεις κι εσύ το ίδιο λάθος -υποτιμάς το εργάκι και το ίδιο το σενάριο. Προχειροπαίζεις τις ερμηνείες σου, κάνεις υπερβολές, σνομπάρεις τον συμπρωταγωνιστή σου και το έργο ρίχνει τίτλους τέλους κακήν κακώς.
Και μένεις πίσω από μια πεσμένη αυλαία να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά και ποιος φταίει. Και τότε τα πρώτα «αν», διαδέχονται τα «γιατί». Γιατί μου φέρθηκε έτσι; Γιατί με πλήγωσε; Γιατί έφυγε; Γιατί έπρεπε να τον χάσω για να τον εκτιμήσω; Γιατί μου είπε ψέματα; Γιατί δε μ’ αγάπησε; Γιατί με πρόδωσε; Γιατί δεν κατάπια τον εγωισμό μου; Γιατί δεν πέτυχε; Και τα «γιατί» δεν τελειώνουν ποτέ.
Ναι, θες απαντήσεις μα απαντήσεις που να σε συμφέρουν, να είσαι εσύ η νεράιδα ή ο πρίγκιπας του παραμυθιού και στην απέναντι πλευρά να κρύβεται ο δράκος. Να μην αποδείξουν τη χαζομάρα σου ή τη δειλία σου, να μη σκάσουν νέον επιγραφές με τη σήμανση «Ήξερες απ’ την αρχή πως δεν ήταν για σένα» ούτε να χτυπήσουν καμπανάκια που θα φωνάζουν «Εσύ φταις που δεν πέτυχε, εσύ το γκρέμισες».
Όταν οι απαντήσεις δε σε συμφέρουν, δε μοιάζουν ικανές να σε πείσουν κι έτσι εξακολουθείς να τις ψάχνεις αλλού. Κι άντε και τις βρήκες κι άντε και το δίκιο είναι με το μέρος σου, τι θα κερδίσεις;
Για ανθρώπους που έφυγαν κι αισθήματα που στέρεψαν δεν αξίζει να ρωτάς το γιατί. Γιατί δε σε αγάπησαν αρκετά, γιατί δεν τους εκτίμησες όπως τους άξιζε, γιατί ατόλμησες, γιατί ήταν εγωίστρια, γιατί το συναίσθημα δεν έχει λογική και καμία απάντηση δε θα βγάλει ποτέ νόημα, γιατί οι άνθρωποι τα χάνουν όταν ερωτεύονται, γιατί οι σχέσεις είναι για να τελειώνουν κι η ζωή για να προχωράει μπροστά.
Γιατί οι άνθρωποι είναι δειλοί. Γιατί τα έντονα πάθη καταστρέφονται απ’ την ίδια τους την ένταση. Γιατί τρέμουν τα δυνατά συναισθήματα, δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν και τα κάνουν μαντάρα. Γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες έμειναν στη μέση, ανολοκλήρωτοι να θυμίζουν μια υποψία ευτυχίας και να βαφτίζονται απωθημένα.
Γιατί τελικά ό,τι αξίζει, αντέχει κι ό,τι δεν άντεξε, δε σε αφορά. Όποιος αγαπάει, μένει κι όποιος έφυγε, να μη μας γράφει. Γιατί και να βρεις τις απαντήσεις στα ερωτηματικά σου, θαυμαστικά δε θα γίνουν ποτέ ξανά. Ακόμα κι αν γυρίσουν, δε θα ΄ναι σαν να μην έφυγαν ποτέ.
Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν και πληγώνουν και τα τραύματα δεν κλείνουν με «κατηγορώ» κι υποθέσεις μα με καινούργιες αγκαλιές και νέα χαμόγελα.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
