Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις, λέμε όλοι τόσο συχνά που πια ακούγεται πιο πολύ κι απ’ την «καλημέρα». Τι γίνεται όμως όταν η οικογένεια είναι οι φίλοι που διάλεξες; Γίνεται αυτό; Φυσικά και γίνεται, αρκεί να έχεις μία αδελφή.
Είναι πολλά αυτά που ενώνουν δύο αδελφές κι άλλα τόσα που τις χωρίζουν. Ίσα για να τους αποδείξουν πόσο δυνατό είναι το δέσιμό τους και πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι ικανό να τις χωρίσει. Ούτε καβγάδες, ούτε εντάσεις, ούτε γκρίνιες και παράπονα. Αδελφική, οικογενειακή στοργή και φιλικό, αληθινό ενδιαφέρον. Συναίσθημα έμφυτο κι επίκτητο, συνδέουν το τέλειο δίδυμο αγάπης, δέσιμο γόρδιου δεσμού.
Καμία «υποχρεωτική» αγάπη που απλώς επιβάλλεται απ’ τους οικογενειακούς άγραφους κανόνες δεν είναι ικανή να προσδιορίσει τη σχέση και το δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο αδελφές. Η επαφή αυτή χτίστηκε κι ακόμα χτίζεται κι εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, καβγά με τον καβγά, αγκαλιά με αγκαλιά, με κλάματα – άλλοτε γοερά κι άλλοτε, συχνότερα, απ’ τα γέλια.
Μικρότερη ή μεγαλύτερη, δεν έχει καμία διαφορά. Η μία μεγαλώνει την άλλη, η μία μαθαίνει απ’ την άλλη. Μοιράζονται εμπειρίες, ανησυχίες, φόβους και συναισθήματα. Κι οι δύο είναι εκεί πρόθυμες να βάλουν τσιρότα και να επουλώσουν πληγές, έτοιμες να κατασπαράξουν όποιον πείραξε το άλλο τους μισό.
Φτιάχνουν κοινό στρατόπεδο κι όσο κι αν μοιάζουν να φαγώνονται ορισμένες φορές μπροστά σε τρίτους, τόλμησε να κάνεις την παραμικρή παρατήρηση για τη μία και περίμενε την αντίδραση της άλλης. Είναι ικανές να τα βάλουν με όλους και με όλα. Και θα τα καταφέρουν γιατί καλύτερο δίδυμο δεν υπάρχει.
Η αδελφή σου είναι η καλύτερη φίλη που θα μπορούσες να έχεις. Πάντα πιστή, πάντα διαθέσιμη να σε ακούσει, πάντα πρόθυμη να σε βοηθήσει, πάντα έτοιμη να σε καλύψει. Είναι η ασπίδα σου κι ο φύλακάς σου. Εκείνη που θα σου πει τι δεν πρέπει να κάνεις, θα σταθεί στο πλευρό σου όμως και θα εύχεται να κάνει εκείνη λάθος αν αποφασίσεις τελικά να το κάνεις!
Καλύτερο ψυχολόγο από εκείνη δε θα βρεις και σε περίπτωση που μοιράζεστε το ίδιο δωμάτιο, η ψυχανάλυση δε σταματά ποτέ. Κι ειδικά τα βράδια όταν όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται, εσείς πέρα από βλέφαρο, δεν κλείνεται ούτε στόμα κι αναλύετε τα πάντα. Ξεκινώντας απ’ τα δρώμενα της μέρας και φτάνοντας ως το νηπιαγωγείο. Και ξανά χαχανητά και ξανά κλάματα και συγκινήσεις κι ο μπαμπάς να φωνάζει «Κοιμηθείτε πια!».
Δε θα μπορούσε η μία να φανταστεί την ύπαρξή της χωρίς την άλλη, είναι σαν μια ψυχή να κατοικεί παράλληλα σε δύο σώματα. Το νιώθει όταν δεν είσαι καλά, το ξέρει όταν ανησυχείς, καταλαβαίνει πότε φοβάσαι κι αντιλαμβάνεται πριν κι από εσένα πότε δαγκώνεις τη λαμαρίνα. Συγκοινωνούντα δοχεία, βλέπεις. Ο φόβος της μίας, η αγωνία της άλλης, η ευτυχία της μίας, το όνειρο της άλλης. Και να θες, δεν μπορείς να την ξεγελάσεις.
Τα κάνετε όλα μαζί, ακόμα κι αυτά που δεν κάνετε. Με κορυφαίο τα ψώνια που με τη βοήθεια της τεχνολογίας είστε μαζί ακόμα κι αν δεν είστε. Τηλεφωνήματα και φωτογραφίες σε φάση «σου αρέσει, μου πάει, να το πάρω;» γιατί όσο εμπιστεύεσαι την αδελφή σου, δεν εμπιστεύεσαι κανέναν. Και γιατί τελικά δε σε ενοχλεί και τόσο που σου κλέβει τα ρούχα σου ούτε που έβαλε το καινούργιο σου κραγιόν. Εξάλλου κάνεις κι εσύ ακριβώς το ίδιο με τα δικά της πράγματα.
Κι αν οι σπουδές, ή η δουλειά, τύχει και σας χωρίσουν, εκεί να δεις σχέση από απόσταση, τύφλα να ‘χουν οι ερωτευμένοι. Τηλεφωνήματα πολύωρα σε καθημερινή βάση, αεροπλάνα και βαπόρια για να βρεθείτε πάλι μαζί, για να μπορείτε να μοιραστείτε κάθε στιγμή σας, για να νιώσετε και πάλι ολόκληρες.
Μιλάτε, γελάτε, κλαίτε, πέφτετε και σηκώνεστε μαζί. Γιατί όλα είναι πιο εύκολα όταν έχεις μια αδελφή και γιατί όση αγάπη και να πάρεις απ’ την κολλητή σου, καλύτερη φίλη απ’ την αδελφή σου δε θα βρεις.
Μπορεί να μη λέτε συχνά «σ’ αγαπώ», το αποδεικνύεται όμως κάθε στιγμή. Στις χαρές και στα εύκολα μα περισσότερα στα δύσκολα που εύχεσαι να περνούσες εσύ αντί για εκείνη. Στον πόνο της που εύχεσαι να μπορούσες να της τον πάρεις, στην ανιδιοτέλεια, στην ανησυχία, στην περηφάνια. Στο «ευχαριστώ» που λες σιωπηλά κάθε μέρα που υπάρχει στη ζωή σου. Γιατί η αδελφή σου είναι το καλύτερο δώρο που σου έκαναν οι γονείς σου.
Γιατί δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση, κανένας καβγάς, κανένα τρίτο πρόσωπο και καμία πικρή κουβέντα που να μπορεί να μπει ανάμεσά σας και να σας νικήσει. Γιατί απλά είστε δύο κομμάτια απ’ το ίδιο παζλ που κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους.
Στο δικό μου κομμάτι του παζλ, στο άλλο μου μισό, τη Νίνα.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
