Είναι πολλές οι μικρές συνήθειες που αναγάγει ο κάθε άνθρωπος σε κρυφές, δικές του ιεροτελεστίες. Είναι όμως και κάποιες που σαν άγραφος κανόνας χαίρουν καθολικότητας κι ας βιώνονται μοναδικά.
Μία απ’ αυτές τις ιεροτελεστίες είναι το πρωινό ξύπνημα και η σεμνή τελετή που το συνοδεύει. Ξεκινάει αυστηρά με προγραμματισμό απ’ την προηγούμενη κιόλας μέρα, με το ξυπνητήρι να δηλώνει την έναρξη.
Συγκεκριμένος ήχος σε συγκεκριμένη ώρα. Βλέφαρα που ανοίγουν με δυσκολία, σκουριασμένα τεντώματα, ελάχιστα λεπτά χουζουρέματος κι η νέα μέρα αρχίζει.
Βούρτσισμα δοντιών, πλύσιμο προσώπου, φυσικές ανάγκες που πρέπει να εκτονωθούν (ναι, ακόμα κι η πιο αιθέρια ύπαρξη κάνει πιπί της μόλις ξυπνήσει) και φυσικά προετοιμασία καφέ.
Δεν παίζει ρόλο αν είσαι τύπος παραδοσιακός του ελληνικού και μερακλίδικου με φουσκάλες ή προτιμάς κάτι πιο μοντέρνο όπως καπουτσίνο ή ακόμη κι εσπρέσο για τους πιο απαιτητικούς. Ο καφές είναι θεσμός ιερός κι είναι εκεί για να καλύψει κάθε ανάγκη, γούστο και τύπο. Ως και ντεκαφεϊνέ υπάρχει, γι’ αυτούς που θέλουν να πιουν καφέ χωρίς καφέ.
Ο καφές μπορεί να είναι κρύος ή ζεστός, ανάλογα με τα κέφια ή τον καιρό -εξάλλου ο ήχος που παράγεται όταν ανακατεύεις τα παγάκια με το καλαμάκι είναι ικανός να φέρει το καλοκαίρι ακόμη κι αν έξω χιονίζει. Μπορεί να είναι γλυκός ή σκέτος, ελαφρύς ή βαρύς, μπορεί να είναι ό,τι θέλεις εσύ.
Το κυριότερο όμως θετικό χαρακτηριστικό του καφέ, που τον καθιστά τόσο αξιαγάπητο ως κι εξαρτησιογόνο, είναι πως δε μιλάει το πρωί, δε βομβαρδίζει με ερωτήσεις, δε σε αγχώνει, ούτε σε πιέζει. Σου χαρίζει ακριβώς αυτό που έχεις ανάγκη: λίγα ή και πολλά λεπτά ηρεμίας.
Αυτό που χρειάζεσαι μόλις ξυπνήσεις δεν είναι μια παρουσία δίπλα σου. Όσο υπέροχο κι αν είναι να ξυπνάς σε μια αγκαλιά μ’ ένα φιλί για καλημέρα, κανείς σας δε θα θυσίαζε τις πρώτες πρωινές στιγμές του με τον καφέ του και τον εαυτό του.
Δεν είμαστε φρικιά (ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω), απλώς το πρωί δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κοινωνικές επαφές. Αντίθετα, είναι η απολύτως μονόχνωτη στιγμή σου.
Είναι τα λεπτά εκείνα που το μυαλό μοιάζει μ’ ένα άδειο κουτί που πρέπει προσεκτικά να ξαναγεμίσει. Είναι η στιγμή απολογισμού της προηγούμενης μέρας και προγραμματισμού αυτής που ξεκινά.
Χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι μόλις ξυπνάς κουβαλάς μαζί σου το πιο δημιουργικό «εγώ» σου, ίσως απλά γιατί δεν έχεις προλάβει να το στολίσεις ακόμα με κανένα καθωσπρεπισμό ή βαρετή υποχρέωση.
Κάθε πρωί που ξυπνάς, μαζί σου ξυπνάνε και τα όνειρά σου. Όχι αυτά που βλέπεις με τα μάτια κλειστά, αλλά αυτά που θες να ζήσεις με τα μάτια ανοιχτά. Ξυπνάς το γυμνό «εγώ» σου και τις πραγματικές επιθυμίες σου.
Χρειάζεσαι χρόνο για να μεταβείς στην πραγματικότητά σου, να οργανώσεις τη μέρα σου, τις αντοχές και τα συναισθήματά σου. Κάθε γουλιά καφέ πετυχαίνει την τέλεια σύνδεση με τον εγκέφαλό σου.
Κι αφού λοιπόν πιεις το μαγικό σου φίλτρο, φουλάρεις τον οργανισμό σου με ενέργεια και περάσεις το χρόνο που απαιτείται για να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου, τότε ναι, είσαι έτοιμος κι ακίνδυνος για κάθε είδους επαφή.
Γιατί τα πρωινά δε θέλουν φλύαρες φωνές. Θέλουν μουσική, καφέ, τσιγάρο και την πολύτιμη, γοητευτική μοναξιά σου.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
