Η ζωή θυμίζει έντονα ένα αεροδρόμιο. Διαρκείς αφίξεις κι αναχωρήσεις. Εκατοντάδες περαστικοί να σε προσπερνούν, προορισμοί που συνεχώς ανανεώνονται στον πίνακα ανακοινώσεων. Στιγμές ευτυχίας με εγκάρδια καλωσορίσματα κι άλλες όχι τόσο ευχάριστες, με επώδυνους αποχαιρετισμούς.
Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι για να μείνουν στη ζωή σου· κι ας προσπαθούν κάθε φορά να σε πείσουν με μεγάλα λόγια και βροντερές υποσχέσεις. Κι αν ακόμα το θέλουν, συχνά μπερδεύουν τις στάσεις με τους σταθμούς. Έτσι λοιπόν, σχεδόν κάθε άφιξη κουβαλάει μαζί της και μία αναχώρηση. Έτσι κι εσύ έμαθες πέρα απ’ το να καλωσορίζεις πως πρέπει και να αποχαιρετάς. Κι είναι κάποιοι που κάνουν τον αποχωρισμό εύκολη υπόθεση, καθώς η απουσία τους μοιάζει μάλλον με δώρο. Είναι όμως κι άλλοι που σου λείπουν τόσο ώστε να αναρωτιέσαι αν μπορείς χωρίς αυτούς.
Μα είναι και κάποιες απουσίες καλύτερες απ’ τις παρουσίες. Ίσως γιατί δεν έδωσαν ποτέ πραγματικά το παρόν. Υπάρχουν κι εκείνοι, λοιπόν, που ενώ πιάνεις τον εαυτό σου να τους σκέφτεται και να του λείπουν, δε θα τους ήθελες ποτέ ξανά στη ζωή σου, δεν επιδιώκεις την επιστροφή τους ούτε κι ελπίζεις σ’ αυτήν. Είναι σαν να τους αγαπάς για όσα σου έδωσαν μα να τους μισείς ταυτόχρονα για όλες τις πληγές που περίτεχνα σου άνοιξαν, άλλωστε ρήμα ξε-αγαπώ δεν υπάρχει και το ξέρεις καλά.
Ποτέ δε σου είναι εύκολο να βγάζεις ανθρώπους απ’ τη ζωή σου. Είτε έφυγαν μόνοι τους είτε τους έδιωξες εσύ, πάντα την απουσία τους θα ακολουθεί ένα κενό. Μη σε τρομάζει, όμως, γιατί κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι θα γεμίσουν αυτό το κενό και θα κολλήσουν ένα φωτεινό χαμόγελο στο τότε κατσουφιασμένο σου μουτράκι. Πάντα απ’ τις χαραμάδες δε σκάει το φως;
Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι καν τα πρόσωπα που σου λείπουν μα τα συναισθήματα που σου δημιουργούσαν. Αυτά είναι που αναζητάς. Ερωτεύτηκες τον ίδιο τον έρωτα, νοσταλγείς την ασφάλεια, το πάθος και τη συντροφικότητα. Πάντα τα συναισθήματα πενθείς, τα πρόσωπα είναι μονάχα οι πομποί.
Εξάλλου καθένας που μπαίνει στη ζωή σου έχει έναν σκοπό. Άλλος είναι μάθημα κι άλλος πάθημα. Άλλος ευλογία κι άλλος κατάρα. Κάποιοι θα σε μάθουν ν’ αγαπάς και κάποιοι άλλοι θα σε μάθουν να σ΄αγαπάς, αφού μόνο εσένα είχες τελικά στα ζόρια. Κάποιοι θα γίνουν παραδείγματα προς μίμηση κι άλλοι προς αποφυγή. Μα τελικά είναι πολύ σημαντικό να μάθεις τι δε θες και τι δεν ανέχεσαι για να μη συμβιβαστείς ποτέ ξανά ούτε να σε πουλήσεις φθηνά.
Αν είναι τέχνη το να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή, είναι ακόμα μεγαλύτερη το να μην επιστρέφεις σε αυτούς που σε έδιωξαν με τα άδεια τους λόγια και τις ακόμα πιο άδειες τους πράξεις. Να δίνεις, αλλά να κρατάς πάντα κάτι και για σένα. Να αφήνεσαι, αλλά να μάθεις πως ορισμένες φορές πρέπει και να αφήνεις -για το δικό σου καλό.
Ναι, υπάρχουν άτομα που πάντα θα σου λείπουν, όπως υπάρχουν και λόγοι που αυτή τη στιγμή δεν είναι δίπλα σου. Δε συνέχισαν τη διαδρομή μαζί σου, είτε γιατί δείλιασαν και τα παράτησαν στα μισά είτε γιατί στην ουσία δεν έκαναν ποτέ ούτε βήμα κι όταν το συνειδητοποίησες ήσασταν ήδη πολύ μακριά για να γυρίσεις πίσω κι ακόμα πιο μακριά για να σε προλάβουν. Έπαιξαν κι έχασαν, εσένα.
Το «λείπει» κι η «λύπη» ακούγονται ίδια κι αυτό δε μοιάζει και πολύ τυχαίο. Γι’ αυτό να τους θυμάσαι πού και πού, μα μην ξεχνάς ποτέ πως σε είχαν και σε άφησαν να φύγεις. Άλλωστε «ό,τι αξίζει, μένει» άρα ό,τι έφυγε, μάλλον δεν άξιζε και τόσο.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
