Για όλες τις οδύνες και τις πληγές του χωρισμού δεν έκρυβα ποτέ κάποιο συναίσθημα συμπάθειας ή κατανόησης. Πάντα τον θεωρούσα συνέπεια και κατά κάποιον τρόπο επιλογή. Απόρροια συμπεριφορών, λέξεων, πράξεων, κινήσεων. Μια διαδρομή που εσύ επιλέγεις κάθε φορά πού θα καταλήξει.
Προσπάθεια, η λέξη-κλεδί σε κάθε σχέση που έφερε το τέλος βιαστικά κι αβίαστα ή που ορισμένες φορές έληξε κάτι άδοξα πριν καν προλάβει να αρχίσει. Είναι το κομμάτι του εαυτού σου είσαι πρόθυμος να μοιραστείς, ο χρόνος που θα χαρίσεις κι οι αντοχές που θα δοκιμάσεις που θα κρατήσουν ή όχι έναν άνθρωπο στη ζωή σου.
Υπάρχουν έρωτες με δυσκολίες αντικειμενικές, με μοναδικό σύμμαχο το ειλικρινές συναίσθημα που σε πείσμα των καιρών, των συνθηκών και του κανόνα, κατάφεραν να επιβιώσουν και να ανθίσουν. Κι υπάρχουν κι άλλοι που είχαν κάθε άνεμο ευνοϊκό να φυσάει τα πανιά τους κι αντί να οδηγήσουν το τιμόνι, άφησαν το καράβι ακυβέρνητο να τους παρασύρει στα βράχια.
Ψυχές που τις χωρίζουν χιλιόμετρα, επιλογές κι οπτικές, που η πιο εύκολη κι ασφαλής διέξοδος ήταν η φυγή κι ο χωρισμός και κατάφεραν να χτίσουν γέφυρες για να μη χάσουν αυτό που έχουν, γιατί είναι ακριβώς αυτό που θέλουν κι ας μην το τυλίγει η συσκευασία που έχουμε συνηθίσει κι ας το έπλασαν εκείνοι και το διαμόρφωσαν απ’ την αρχή, έτσι ώστε να καλύπτει και τους δύο.
Κι υπάρχουν στον αντίποδά τους, άνθρωποι που είχαν την τύχη και την πραγματικότητα να τους χαμογελούν και στην πρώτη τρικλοποδιά αναζήτησαν την έξοδο κινδύνου. Δεν προσπάθησαν, δεν κουράστηκαν, δε θυσίασαν τίποτα κι όμως είχαν τη θρασύτατη απαίτηση να βγουν κερδισμένοι, λες και τους χρωστάει κάτι η ζωή, λες και τα όμορφα πράγματα έρχονται χωρίς κόπο.
Θα μιλήσουν για γραφτό και πεπρωμένο, για κάρμα και κισμέτ, καθετί παράλογο κι ανεξήγητο που με αφέλεια θα πιστέψουν πως τους δικαιολογεί. Κάπου να βρουν να ακουμπήσουν για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, να ξεφορτωθούν το βάρος τους.
Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι δύσκολο ή αδύνατο, για κάποιον που ξέρει τι θέλει κι ειδικά γι’ αυτόν που το θέλει πολύ. Γιατί όλα, μακριά και κοντά, εύκολα και δύσκολα, λίγο και πολύ, είναι σχετικά. Όλα ανάλογα των συνθηκών με καθετί να εξαρτιέται απ’ το πόσο πολύ το θες, αυτό το κάτι, αυτόν τον κάποιον, αυτή τη σχέση, αυτόν τον άνθρωπο. Πόσο διατεθειμένος είσαι να θυσιάσεις, να κυνηγήσεις, να τσαλακώσεις άμυνες κι ασπίδες, να προσπαθήσεις.
Δύσβατο είναι το μονοπάτι που δε θες να ακολουθήσεις και δύσκολο μόνο ό,τι δε θες να προσπαθήσεις. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ την επιθυμία και πιο δυνατή λέξη απ’ το «θέλω». Αυτό ορίζει κι ενσαρκώνει το «μπορώ». Μπορείς όσα θες, κερδίζεις όσα κυνηγάς κι αποκτάς όσα διεκδικείς.
Ψάχνεις συνεχώς για δικαιολογίες και σκορπίζεις γύρω σου ψέματα για να αποδείξεις πως ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις σου, πως δεν εγκατέλειψες εσύ τη σκηνή στη μέση του έργου, όμως μέσα σου θα ξέρεις την αλήθεια, απ’ τον εαυτό σου δεν μπορείς να κρυφτείς, του τη χρωστάς και τουλάχιστον σε αυτόν να τη λες.
Γι’ αυτό αν δεν έδωσες το διπλάσιο των αντοχών σου, αν δεν πόνεσες απ’ την προσπάθεια, αν δε θυσίασες ως και τον εαυτό σου, αν δεν έκλαψες από απελπισία χωρίς να σταματάς στιγμή να ψάχνεις τρόπους να το σώσεις, αν δε γέμιζες καθετί που άδειαζε μέχρι που στράγγιξες κι απλώς παρέδωσες αμαχητί, μην παραπονιέσαι και μην αναρωτιέσαι. Γιατί δεν το θέλησες αρκετά, γι’ αυτό δεν πέτυχε.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ψάξεις για ένα ακόμα καλογυαλισμένο και καλά καμουφλαρισμένο βολικό ψέμα να καλύψεις τη δειλία και την αδυναμία σου να παλέψεις και να μείνεις εκεί όταν οι καταστάσεις δυσκόλεψαν κι οι άνθρωποί σου σε χρειάστηκαν, βρες κάτι πιο ευφάνταστο απ’ τη μοίρα που δεν έγραψε για σας κοινή πορεία στα κιτάπια της.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
